Soms heb je ineens weer behoefte om een oude liefde te omarmen. Of op zijn minst om een praatje te maken of een kaartje te sturen. Zo gaat dat ook met muziek uit lang vervolgen tijden. Ineens schiet je een nummer te binnen dat je vroeger zo blij en gelukkig maakte en je gaat er naar op zoek in je platenkast. In een mix van dj Greg Wilson hoorde ik ‘Shake it down’ van Mud en dat klonk bijzonder goed, een beetje als KC & the Sunshine Band. Toen herinnerde ik me de geweldige b-kant. Een speurtocht op internet leverde een album op waarop ‘Laugh, live and love’ van Mud stond. Ik bestelde ‘Time and again’ met nummers na hun glansperiode en wachtte geduldig af. Toen de dubbel-cd na twee weken in mijn brievenbus plofte, trok ik de verpakking meteen stuk. Vol verwachting luisterde ik naar ‘Laugh, live and love’. Gelukkig nog steeds een lekker nummer. Ik liep snel langs de andere tracks en het viel me op dat Mud in een enorme identiteitscrisis was gekomen toen de glamrock op zijn einde liep. Gekke danspasjes, meezingrefreinen en drumroffels waren uit en het accent verschoof meer naar de disco en, erger nog voor Mud, punk. Discomuziek konden ze nog wel maken, maar met punk hadden de vier ‘party lads’ helemaal niets.

[img align=left]http://img.bol.com/intershoproot/MUSICCOVER/FC/1/4/0/3/1/1403185.gif[/img]Als Mud in 1975 besluit om het succesvolle songschrijversduo Chinn en Chapman te verlaten, omdat het grote geld niet in hun zakken verdwijnt, maken ze het album ‘Use your imagination’. Hierop staan een paar stevige glamrock stampers van gitarist Rob Davis en bassist Ray Stiles. Het fraaie titelnummer is een disconummer dat duidelijk geïnspireerd is op ‘That lady’ van The Isley Brothers. Als disco een jaar later nog populairder wordt, maakt Mud de dansvloerhit ‘Shake it down’ en de discoballad ‘All I’ve got to give’. Daarna volgen twee singles (‘Lean on me’ en ‘Drift away’) die covers zijn van soulklassiekers. Maar die steken wel erg bleekjes af bij de originele versies van soulbrothers Bill Withers en Dobie Gray (niet de zwarte broer van Mud-zanger Les Gray). Op het laatste album ‘As you like it’ uit 1979 is Mud het spoor volledig bijster. Het titelnummer is een aardige Caraïbische partykraker met een paar seksuele connotaties, maar het album wordt vooral gevuld met bewerkingen van rock ‘n’ roll klassiekers, waaronder een soort new wave versie van ‘Dream lover’. Na het beluisteren van die nummers verbaast het me niet dat de band in 1980 het bijltje erbij neergooit.

De worsteling van een band die het hoofd boven water probeert te houden in een veranderend muzikaal landschap, maakt de compilatie ‘Time and again’ bijzonder interessant. Het is ongeveer dezelfde worsteling die je doormaakt als je tegen beter weten in een relatie wilt voortzetten. Maar jaren later kun je er wel met plezier op terugkijken, zelfs op de mindere tijden.


11 reacties

arta · 6 december 2006 op 18:12

Leuk om te lezen!
Heerlijke muziek uit die tijd! Ik kon niet alle nummers thuisbrengen, maar “Shake it down” krijg ik de komende dagen waarschijnlijk mijn hoofd niet meer uit!!
🙂

Bitchy · 6 december 2006 op 19:11

In love again 😉

De stem van Les Gray, te gek!! Jammer dat hij zo jong is overleden.

Ik werkte bij mijn broer in een platenwinkel op zaterdag, zal een jaar of 14 zijn geweest, als *salaris* mocht ik na een zaterdag gewerkt te hebben een LP uitzoeken… en iedere LP van Mud was *mijn*. 😉

SIMBA · 6 december 2006 op 20:51

We worden oud 😆

KawaSutra · 6 december 2006 op 23:42

Mud en Toppop zijn voor mij onafscheidelijk. Mooie herinneringen. Een veranderend tijdsbeeld. En daar paste Mud inderdaad niet meer in.
Met een prachtige slotalinea sluit je deze prima column af.

WritersBlocq · 7 december 2006 op 00:05

Hee Eddy, het is zoals altijd weer perfect geschreven. Kawa kent zowel Mud als dat hij zich in de de laatste alinea herkent. Ik zal Mud ff moeten horen om te weten wie je bedoelt, maar de laatste alinea wekt een glimlach op die ik niet had willen missen.

Eddy Kielema · 7 december 2006 op 11:06

[quote]Ik zal Mud ff moeten horen om te weten wie je bedoelt, maar de laatste alinea wekt een glimlach op die ik niet had willen missen.[/quote]

Mud is vooral bekend geworden van Dynamite en Tigerfeet. Zelf zat ik toen nog in de K3-leeftijd en anno nu klinkt de muziek ook wel enigszins gedateerd, maar een sympathieke band blijft Mud zeker. Gitarist Rob Davis heeft een aantal jaren geleden de klapper ‘Can’t get you of my head’ voor Kylie Minogue geschreven. Op deze [url=http://www.jeugdsentimenten.net/2004/02/28/mud/]site[/url] kun je naar Dynamite luisteren.

Mup · 7 december 2006 op 16:39

Het dansje op Tigerfeet, geniten, ik ken hem nog!

Groet Mup.

Li · 8 december 2006 op 00:48

Ik heb Mud ooit, in de prehistorie, live mogen meemaken. ONVERGETELIJK!In alle opzichten. 😉

Li

Nana · 8 december 2006 op 09:18

Gewoon weer een heel goede column.

Eddy Kielema · 8 december 2006 op 17:25

[quote]Ik heb Mud ooit, in de prehistorie, live mogen meemaken. [/quote]

Je bent een bofkont, Li! Ik heb ooit die kans gehad in 1983, tijdens een kortstondige reünie, maar heb die laten lopen. Ik was bang om teleurgesteld te worden…

Estrella · 11 december 2006 op 09:55

Schitterend beschreven Eddy, met een minstens zo geweldige titel.
Ook ik mag me onder de “MUD-kenners” scharen….
Leuk dit!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder