Door alle columns over ouder worden en slagen in het leven, denk ik ook eens terug……
Hier zit ik dan. De jaren zijn voorbij gevlogen, lijkt wel. Ben ik geslaagd? Ja, ik denk het wel. Het verloop van je leven plannen, kan dat? Jawel, dat kan. Hoe het verliep? Wil je het weten? Okee, hier komt het. Op m’n 21ste begon ik aan een opleiding voor opticiën. Beetje laat,ik weet het, maar eerder wist ik niet wat ik wilde worden.

De hele week werkte ik bij een optiek en 1 dag per week ging ik naar school. Tussendoor kreeg ik m’n eigen flatje, wat ik naar eigen smaak inrichtte. Heerlijk vond ik het, eindelijk iets helemaal van mezelf. Tot diep in de nacht zat ik te studeren, voor m’n toekomst.

Het blokken leverde het gehoopte resultaat. Na 4 jaar had ik alle benodigde diploma’s op zak. Ervaring had ik ook al genoeg opgedaan en ik ging op zoek naar een winkelpand.
Wat ik ook vond. Eindelijk kon ik een eigen zaak beginnen.
Het liep als een trein en we hadden een goed team om mee te werken.

Ik ontmoette een leuke man en we besloten samen te gaan wonen. M’n leven liep op rolletjes en we waren zielsgelukkig.
Na een paar jaar samenwonen, besloten we te trouwen. Hij had zijn werk en ik het mijne, dat ging prima samen.
We vormden een prima team. Hij eerder thuis dan ik, zorgde dat het eten klaar stond, zodat ik meteen aan kon schuiven.
De avonden vulden we met praten, uitgaan, op visite gaan en visite krijgen en gezellig spelletjes doen. Spannende en minder spannende…… Het was één roze wolk.

De hormonen begonnen op te spelen. We wilden graag onze genen doorgeven aan het nageslacht.
Dat liet niet lang op zich wachten. Na 2 maanden was het al raak. Zo zwanger als wat…..
Heerlijk, de maanden die volgden. Het leek wel of het korter duurde dan 9 maanden. De kinderkamer was al klaar en we waren op alles voorbereid.
De eerste was een jongen. Voorspoedige zwangerschap, bevalling en kraamtijd. Er kon niet mis gaan. Hij groeide en groeide en trotsere ouders kon hij zich niet wensen.
Na anderhalf jaar kriebelde het weer in de onderbuik. De volgende was op komst. Weer ging alles geweldig. Een meisje, dit keer. De rijkeluiswens was vervuld.
Zonder enig probleem groeiden ze op.

Ik sla, gemakshalve, een aantal jaren over. Niets bijzonders te melden, het ging allemaal voorspoedig. Gezonde, intelligente, goedlerende, vriendelijke, sociale, zelfstandige kinderen. Wat wil een mens nog meer? Niets toch. Goed, we hadden de gebruikelijk probleempjes die je met opstandige tieners hebt, maar niets om ons zorgen over te maken.
Ze werden volwassen. Leerden en leerden en namen de optiek over. Dat was een echte familiezaak geworden. We hadden het samen supergezellig. Vaak zaten we uren bij elkaar. Heel gezellig en knus, als een echt gezin. Vader, moeder, de kinderen en de aanhang.
Onze kinderen leken in veel op ons. De 2 gouden rechterhanden van moeder en de vlotte babbel van vader. Een perfectie combinatie, zo te zien. De nukken hadden ze ook heel herkenbaar van ons, maar die noem ik hier niet. Dat ligt te gevoelig.

We zijn geslaagd in het leven, dat ons gespaard had. We hadden het getroffen. De ellende is onze deur voorbij gegaan.

De tijd voor het pensioentje is bijna aangebroken. M’n man zit in de FUT en geniet er zichtbaar van, als hij weer met z’n hengel de deur uitgaat. We staan al ingeschreven voor de aanleunwoning bij het bejaardencentrum. Lekker, eindelijk rustig kunnen biljarten, een kaartje leggen en meedoen met de schilderclub. Ik kan haast niet wachten!
Het eerste kleinkind is al op komst. De, zelfgebreide, slofjes liggen al klaar.
Zo oud worden wenst toch iedereen?

De fles wijn is bijna leeg. Ik schenk m’n glas nog maar eens vol.
Het duizelt in m’n hoofd. Nu heb ik wel genoeg gehad. Dit is de eerste keer dat ik de hele fles achter elkaar leeg maak. Het is half 4, ’s nachts. Hoogste tijd om m’n dwarse bui naast me neer te leggen en verder te gaan met m’n huidige leven.
Dit moet ik niet te vaak doen. M’n gehoopte leven invullen, nadat ik bijna een fles wijn op heb……
Al 42 jaar en dan nog zoveel moeten leren……

Categorieën: Fictie

11 reacties

Ma3anne · 24 februari 2004 op 19:29

Proost Effie!

Leuk om te weten wat jouw ideale leven zou zijn…
maar euh… lijkt het je niet saai?

Weer op het verkeerde been gezet. Geinig!

Yoyogro · 24 februari 2004 op 20:27

Dat lijkt me inderdaad verschrikkelijk saai. Ik neem aan dat jouw echte leven een stuk interessanter, dynamischer en boeiender is. ENJOY !

Yo
[url=http://www.yorienvandenhombergh.nl]Schrijven is schrap///[/url]

Li · 24 februari 2004 op 22:32

En ik maar denken: wat ziet die Eftee er goed uit voor haar leeftijd 😛

Li

deZwarteRidder · 25 februari 2004 op 04:52

wt een leuke column eftee, zat tijdens het lezen te denken toch nog maar eens dat profiel bekijken….had me je zo niet voorgesteld..qua leeftijd en beroep..tot die laatste regels, verrassende slotzinnen, speelse column en ach.. dagdromen doen we toch allemaal??
Rich@Rd

eveltje · 25 februari 2004 op 05:34

huisje tuintje beestje boompje syndroom?

Kees Schilder · 25 februari 2004 op 08:28

Erg goed geschreven! Boeiende levensljn die je beschrijft.Maar als ik de reacties van mijn medecolumnisten zo eens bekijk vraag ik mij eigenlijk af wat er verkeerd is aan gewoon gelukkig zijn 😀

Eftee · 25 februari 2004 op 14:06

[quote]Op m’n 21ste begon ik aan een opleiding voor opticiën. Beetje laat,ik weet het, maar eerder wist ik niet wat ik wilde worden. De hele week werkte ik bij een optiek en 1 dag per week ging ik naar school. Tussendoor kreeg ik m’n eigen flatje, wat ik naar eigen smaak inrichtte. Heerlijk vond ik het, eindelijk iets helemaal van mezelf. Tot diep in de nacht zat ik te studeren, voor m’n toekomst.

Het blokken leverde het gehoopte resultaat. Na 4 jaar had ik alle benodigde diploma’s op zak.
Ik ontmoette een leuke man en we besloten samen te gaan wonen. Na een paar jaar samenwonen, besloten we te trouwen.[/quote]
Tot hier is het allemaal echt gebeurd. Zwarte Ridder, 42 jaar en opticiën is waar. Moeder ook, maar op een iets andere manier. Ik moest nog wel 4 jaar studeren (totaal 8 jaar), alleen daar kwam de eerste kink in de kabel. Wat er daarna, in de column gebeurt, is helemaal uit m’n duim gezogen. Ik zal jullie niet vervelen met de werkelijkheid, maar die is inderdaad wel een aantal keer turbulenter dan het beschreven leven. Vandaar dat het onder fictie staat.
Het is een saai leven wat ik beschrijf, maar het lijkt me af en toe zo heerlijk om de rust te hebben van een vreselijk saai leven. Vandaar de vreselijke saaie column.
Klopt, ik heb een leven, waar veel in gebeurd is en nog gebeurt. Gelukkig ben ik ook hoor, gelukkig….
Toch wel leuk om te zien dat er een paar op het verkeerde been stonden 😀 .
De één dagdroomt over het één, de ander over het ander. Die droom kan per dag verschillen.
Bedankt voor jullie reakties! Ik zal m’n best doen, niet zo’n saaie column meer te schrijven.
😉

pepe · 25 februari 2004 op 21:02

Effie ’t blijft leuk jouw woorden hier en daar te lezen…

Mosje · 25 februari 2004 op 22:17

[quote]maar het lijkt me af en toe zo heerlijk om de rust te hebben van een vreselijk saai leven.[/quote]Woon jij niet in Twente? Volgens mij is jouw wens dan al in vervulling gegaan 🙂

viking · 26 februari 2004 op 10:50

…en op een dag merkte ik dat ik dat ik burgerlijk was geworden en het fijn vond om gewoon thuis te zijn, voor mijn ‘gezinnetje’ te zorgen en de wereld lekker aan mij voorbij te laten gaan.

Het bevalt me nog steeds…

Mup · 26 februari 2004 op 19:59

Geslaagde column,

Groet Mup.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder