Het lijkt, nee het is, één van de meest wrede manieren om degene met wie je alles hebt gedeeld hardhandig uit je leven te snijden. Uitgerekend hij kon het weten: hij wist als geen ander hoe het voelt als iemand zich na een paar maanden lief en leed plotseling gedraagt alsof ze een vage kennis is uit een ver verleden. Toch weerhield die verscheurende ervaring hem niet ervan om haar op dezelfde schofferende behandeling te trakteren. Het maakte hem misschien een gevoelloze zakkenwasser, maar op dit moment maakte hem dat geen donder uit. Zijn onmiskenbare gebrek aan het vermogen om zijn ware gevoelens tot uiting te laten komen tegenover anderen, zelfs zijn geliefden, maakten hem immers juist zo geschikt voor zijn werk.

Hij had het ditmaal echt geprobeerd. Waarom ook niet? Ze maakte hem immers voor het eerst in zijn leven gelukkig. Niet het oppervlakkige soort geluk, waarbij de werkelijkheid binnen een paar minuten, uren of – in uitzonderlijke gevallen – dagen weer meedogenloos komt binnensijpelen, maar het soort geluk waarbij het gevoel van vlinders in de buik voor onrustige en slapeloze nachten zorgt, zonder een centje vermoeidheid tot gevolg te hebben. Het soort geluk waarbij alle obstakels in het leven plots eenvoudig te overwinnen lijken en zorgen over de toekomst plaats maken voor gelukzalige gevoelens uit het heden. De slapeloze nachten zijn gebleven, de vlinders voelen inmiddels als een zak met rivierkeien die zijn maag met geen mogelijkheid weet te verteren.

Soms vraagt hij zich af hoe het zou zijn. Om in één keer alle ellende en rotzooi eruit te storten. In één keer alle boosheid en emoties uitspuwen in een vlaag van eerlijkheid tegenover de mensen die om hem geven. Het zou, zo wist hij ook wel, nooit gebeuren: ze zeggen wel eens dat eerlijkheid het langst duurt, in zijn geval duurt het een eeuwigheid. Het ophouden van de schijn voor de buitenwereld vindt hij als puntje bij paaltje komt uiteindelijk toch veel belangrijker en makkelijker dan het tonen van zijn kwetsbaarheid. Het acteren van de gelukkige, slimme, charmante grapjas ging hem per slot van rekening al jaren zonder problemen af, hij zou er zelf bijna in gaan geloven. Tot het moment dat die verdomde werkelijkheid zijn dromen weer ruw verstoort en de golfbeweging van zijn emoties zich weer richting het dieptepunt begeeft.

“Godverdomme, slappe klootzak!” mompelt John Rivas in zichzelf om een einde te maken aan de treurige stroom gedachten vol zelfmedelijden en depressiviteit, terwijl hij een grote slok neemt van alweer zijn zoveelste bak koffie. Hij was in de loop der tijd geleidelijk overgestapt van vijf kopjes naar tien kopjes tot tien mokken per dag: het hield hem wakker en scherp in zijn bescheiden kantoor, waarvan de sobere, grauwe inrichting verrassend goed wist te verhullen welke keiharde beslissingen er regelmatig genomen moesten worden. “Kom gerust binnen hoor,” roept hij met een vriendelijke glimlach, als hij zijn nieuwe secretaresse twijfelend in de deuropening ziet staan. Hij ergerde zich na een maand al kapot aan de 41-jarige huisvrouw, waarvan de HR-personen tijdens haar sollicitatie klaarblijkelijk niet hadden opgemerkt wat voor het een betweterig zeikwijf het is.

“De baas vraagt of je nog eventjes bij haar langs wil gaan voordat je naar Zuid-Amerika vertrekt. Naar Argentinië voor je werk, wat ben je toch een mazzelaar, daar zou ik ook wel eens heen willen op vakantie,” zegt ze met haar – door het oneindige paffen in de naar zijn smaak net iets te regelmatige pauzes – vergruizelde stemgeluid. Het was misschien bedoeld als grapje, tenzij haar ideale vakanties niet zoals hij had verwacht bestaan uit drie weken bakken tussen hordes asociale landgenoten in een all-inclusive resort, maar uit een zoektocht naar een gevluchte, mislukte bankovervaller in een stinkende achterbuurt van Buenos Aires. “Ha ha, ja, dat zal best, bedankt, ik ga zo even langs,” grinnikt hij beleefd. Inwendig mopperend staat hij op het gaat op weg naar de bovenste verdieping, zich vertwijfeld afvragend waarom nu juist hij op zoek moest gaan naar één of andere kruimeldief in een open riool, niet bepaald een zaak van staatsbelang.


6 reacties

Meralixe · 12 september 2012 op 10:03

Welkom op column x…

Warrig.

Er zijn ten eerste te veel niet vlot lezende haperende zinnen met verkeerd geplaatste leesteken die het me moeilijk maken om te volgen. Die kunnen er voor een groot deel uit gewerkt worden door onder meer het luidop lezen of, indien mogelijk het laten lezen door iemand anders.
Ten tweede, het totale verhaal zit wel in uw hoofd maar de lezer ziet dat anders dan de schrijver. Het is de taak van de schrijver te schrijven van uit het weten van de lezer zodat die een zorgvuldig opgebouwde verhaallijn kan volgen.

En toch, U hebt wat te vertellen. U ziet van uit een eigen perspectief dat interessant is. Misschien heb je het jezelf en ons bij die eerste inzending wat te moeilijk gemaakt, heb je het te goed willen doen, was je wat te nerveus .Dat was nergens voor nodig.

Nog veel schrijf-en leesgenot op column x… Meralixe :pint:

Yfs · 12 september 2012 op 12:41

Ik ben het geheel met Meralixe eens. Ik kreeg het gevoel alsof ik een puzzel in elkaar aan het zetten was, maar dan zonder voorbeeld erbij. Ik denk dat je te veel in één zin wilt vertellen, daar heb ik zelf ook een handje van en nu herken ik het bij jou. Ook de persoonsaanduidingen kwamen niet zo duidelijk naar voren en ik vroeg me af over wie gaat wat? Ik meende te begrijpen dat een man een vrouw heeft afgedankt op een zelfde lompe manier waarop hij zelf eerder gedumtp is? Echter in combi met de rol van hevig fladderende vlinders, de bazin en een betweterig zeikwijf raakte ik het spoor bijster. Da’s jammer, want de ingredienten voor een goed verhaal zijn wel degelijk aanwezig! 😉

Nachtzuster · 12 september 2012 op 23:10

Ik ben het met mijn voorgangers eens. Ik snap ook (nog) niet zo goed waar het verhaal heen gaat en wie wie is. Maar ik heb goede hoop dat dat in de vervolgverhalen duidelijker wordt.
In ieder geval ook van mij een welkom hier!

Libelle · 13 september 2012 op 08:53

Welkom.
Houd het eenvoudig. Jouw fantasie compenseert alles.

pally · 13 september 2012 op 22:38

Voor mij niet helemaal te volgen, dit verhaal. Maar het heeft wel potentie. Het wekt ook mijn interesse. Ben benieuwd naar het vervolg. welkom hier,

groet van pally

trawant · 18 september 2012 op 23:05

In aanvulling op de vorige reacties, er is één gouden regel
in de schrijverij; Don’t tell them,.. shów them!
Je beschrijft teveel en beeldt te weinig uit, daardoor raakt de lezer verdwaald in jouw gedachten en kan zinch niet inleven in je personage en zijn ervaringen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder