Glamourpoes

De viespeuk! Ze weet zeker dat ze hem gaat aanklagen. De voyeur! Zo gauw ze thuis is, schakelt ze de tuchtcommissie in. Boeten zal hij. De kierenkijker. Ze had al zo’n donkerbruin vermoeden dat hij niet deugde. Ze heeft iets tegen mannelijke gynaecologen en dat vooroordeel is nu toch maar mooi bevestigd. Ze zeggen wel eens dat een arts nergens meer van opkijkt. En dat hij ‘ze’ in alle soorten, maten en kleuren heeft gezien. Maar daar was anders niets van te merken. Het zou haar niets verwonderen als deze ‘vrouwenspecialist’ zijn ‘bul’heeft gekocht. Die gynaecoloog is gewoon een ordinaire oplichter. Een gluurder, een vrouwengek, een aanrander.

Met de bibbers in haar lijf was ze naar de afspraak met haar nieuwe gynaecoloog gereden. Maar eerst was ze vanuit haar werk nog even langs huis gegaan, om haar onderkantje te wassen, en om een schone slip aan te trekken. Toen zij in de kille ruimte van het ziekenhuis met de benen wijd in die beugels lag, riep hij grijnzend: ,, Allemachtig zo zie je ze niet vaak”
Ze had angstig geantwoord; ,, Ziet het er dan niet goed uit dokter.”
En toen had die seksist grijnzend gezegd: ,, Jawel mevrouw, maar u hebt er nogal wat werk van gemaakt. Een beetje glamour zal ik maar zeggen. Eigenlijk zou ik er een foto van willen maken.”
Werk? Glamour? Foto’s? Ze snapte er niets van! Ze was niet kaal. Ze had geen piercing en zelfs haar bikinilijn was ongeschoren. Stomverbaasd had ze hem aangegaapt en hij had, met het speculum in zijn hand, schaapachtig teruggestaard.

In een sneltreinvaart had zij haar kleding aangetrokken. Ze had hem zelfs niet eens bedankt of een hand gegeven. Hij riep nog ‘sorry’ en ‘dat hij het niet zo bedoelde’. Maar daarvoor was het te laat. Ze had tegen de dames, in de wachtkamer, geroepen: ‘kijk maar uit want hij is niet te vertrouwen’. En was naar huis gereden.

En wat nu? Eerst de huisarts bellen om een klacht in te dienen of meteen de ziekenhuisdirectie inlichten! Ze besluit om eerst maar eens een pot sterke koffie te zetten. Terwijl het warme vocht, de eerste woede bekoelt, komt ze een beetje bij zinnen. Ze besluit om haar verontwaardiging af te reageren in de badkamer en ruzie te gaan zoeken met spons en zeem. Misschien helpt het om de boel op een rijtje te zetten. Ze pakt de badhanddoek, en de slip van die ochtend, uit de wasmand en opent de klep van de wasmachine. Ineens blijft ze aan de tegels genageld staan. De handdoek schittert haar tegemoet. Verschrikt houdt ze het omhoog en het bloed trekt uit haar wangen. De stof is bezaaid met kloddertjes glitter en glamourgel. De gel die haar dochter gisteravond, met dezelfde handdoek, uit het haar heeft geveegd…

Ik lag dubbel toen mijn collega dit verhaal vertelde. En toen ik dreigde om er een column over te schrijven riep ze: ,, Doe maar niet want het is een broodje -aap -verhaal.
Ja, dát zou ik ook gezegd hebben!