Gleufhoeden

Mijn vader had drie gleufhoeden. Een grijze voor de zondag en de kerkgang, maar ook voor recepties en feestelijkheden. De tweede, een bruine, was voor doordeweeks. De derde gleufhoed, een zwarte, was voorbestemd voor begrafenissen; samen met een bijbehorend donkerblauw driedelig pak. Het donkerblauwe pak en de zwarte hoed werden jarenlang in de kast opgeborgen en door moeder goed ingekapseld want er zou eens mot in kunnen komen. God behoede ons daarvoor.
Één keer heb ik hem dat pak met hoed zien dragen, op de begrafenis van mijn oom Piet. Daarna nooit meer, want er was eenvoudigweg geen familie meer over om dood te gaan.

Maar als jaren later plotseling een goed bevriende buur overlijdt blijkt het donkerblauwe pak ineens enkele maten te klein. En dat, na pas na twee keer dragen.

Hij kwam tegenover mij zitten en begon te praten, zowaar een zeldzaamheid.
”Kijk,” zei hij, “nu ga ik mijn laatste pak kopen.”
“Waarom?” Vroeg ik hem. “Je wordt toch heel oud?”
“Als je 65 jaar wordt dan koop je nog eenmaal een pak,” zei hij, “daarna nooit meer. Alleen nu, vanwege de buurman, moet het een paar jaar eerder.”

Voorwaar een man van gewoontes en tradities.

Hij toog naar de kledingwinkel en liet zich een nieuw driedelig donkerblauw kostuum aanmeten. Thuisgekomen pakte hij trots zijn nieuwe aankoop uit, verkleedde zich en toog in vol ornaat naar de begrafenis van buurman. Hierna hing hij het pak in de kast, afwachtend of hij het ooit nog nodig zou hebben.

Twee jaar later overleed hij zelf.
“Trek hem zijn driedelige blauwe pak aan,” zei ik, “en leg zijn zwarte hoed op het deksel van de kist.”
De kist zakte langzaam weg met de hoed eenzaam op het deksel. Omstanders gooide symbolisch schepjes aarde op het deksel en probeerde hierbij de hoed niet te raken.

Nu ben ik net zo oud als mijn vader destijds. Zou ik?