Gluut

Mocht mijn huidige carrière in het slop raken, dan start ik een eettentje. Alle tafels en stoelen zijn hetzelfde en passen bij elkaar. Het menu krijg je in je hand en staat niet op een muur geschreven. Het lettertype zou zomaar Times New Roman kunnen zijn. In ieder geval lijkt het niet met de hand geschreven of getypt met een vintage typemachine. Je koffie krijg je in een kopje, je thee in een theeglas en je fris in normalen glazen, waarschijnlijk gekocht bij de IKEA. Zeker niet in een jampotje met een rietje.

Op de cappuccino drijft melkschuim daadwerkelijk van melk. Als je bij je koffie een stuk taart of cake bestelt, kan ik je garanderen dat daar een hoop boter en suiker in zit, en je dat niet elke dag ongestraft kunt doen. En gluten zitten er zeker te weten ook in, net als dat er in het brood bij de soep gewoon tarwe en gist zit.

Als je allergisch bent voor gluten, melk, suiker of tarwe, dan valt daar natuurlijk over te praten met de chef. Voorwaarde is dan wel een doktersverklaring. Van een heuse dokter met een titel, die daarvoor een opleiding geneeskunde heeft gevolgd. Die samenwerkt met de farmaceutische industrie, ja. Die jouw allergie door middel van huid- of bloedtesten geconstateerd heeft, niet door een brood op je buik te leggen.

Voor mensen met echte glutenintolerantie zal de huidige ontwikkeling een verademing lijken. Voor allerlei producten verschijnen er glutenvrije varianten en je kunt op verschillende plekken in de stad terecht om wat te eten. Aan de andere kant zie je waarschijnlijk menig ober zuchten en denken ‘heb je weer zo’n anti-gluten hipster.’ En vervolgens de chef: ‘Oh, nou vallen er per ongeluk toch wat broodkruimels in de soep. Ach, het zal niet zo’n probleem zijn.’ Zit je dan met je opgezette buik drie uur op de pot. Nee, het zal geen feest zijn om coeliakie te hebben en voor aanpassingen aan het menu heb ik in zo’n geval alle begrip.

Wat mij stoort is dat melk- , suiker- en glutenvrij als een soort religie gepredikt wordt. Op festivals en bij bedrijfslunches hoor je de ‘nee, sinds ik gestopt ben met gluten voel ik me ineens niet meer zo moe en heb ik ook geen last meer van mijn kriebelende linkerteen’ -buzz overal om je heen. In kranten verschijnen artikelen en interviews over de zin en onzin van glutenvrije diëten. De McDonalds komt met glutenvrije hamburgers. In de supermarkt moet ik op zoek naar brood dat niet van spelt is. Op Facebook komen artikelen voorbij met titels als ‘Ze At Iedere Dag Brood, Maar Toen Las Ze Dit’ en ‘Tien Redenen Waarom Mensen Die Geen Gluten Eten Gezonder Zijn’.  Het lijkt verdorie alsof mensen over niets anders meer kunnen praten en schrij…

Oh, nu doe ik het natuurlijk zelf ook.

Goed, vanaf nu houd ik op erover te praten, zeuren, posten en schrijven. Ik ga gluten doodzwijgen. Net als melk en suiker. Negeren. Nooit meer noemen. Zie het als tegenbeweging voor alle aandacht die ervoor gegenereerd wordt. Dus als je me ineens heel stil vindt worden: ik voer protest.