God zegen de greep

De meeste tijd leven Carla en ik een beetje met het geluk mee, dat wil zeggen dat wij geen enkele planning hebben, maar de dag laten komen zoals hij is en die dingen aanpakken waarvan wij denken dat ze leuk zijn. Op zich geeft dat wel een kleurrijk bestaan, maar je moet er wel tegen kunnen. Soms weten wij ‘sochtends niet hoe wij de avond zullen bereiken, maar worden ook niet gehinderd door een vast omhekte levenswijze.
We leven een beetje volgens het principe: “ God zegen de greep,” hetgeen hij meestal doet.

Een voorbeeld.

Een lange tijd geleden hadden wij in een vlaag van hoogmoedswaanzin een knots van een boerderij gekocht met veel land erbij. Niet dat wij zo rijk zijn, maar dom, want wat moet je ermee.
Na er een jaar of wat gewoond te hebben kwam er onderhoud aan het bolwerk en we vonden het tijd worden om weer eens op te krassen, want ik had in die tijd nog niet afgerekend met mijn aangeboren afkeer van werken. Te koop zetten dus. Niet bij een makelaar, want die poppenkast slaan wij gaarne over. Gewoon een advertentie in de krant geplaatst.
Een aantal dagen later zat ik op een zondagmiddag in de kamer toen de telefoon ging.
“ Hallo, met mevrouw Jongsma uit Briltil,” zo zei een stem aan de andere kant.
“ Wat doet u met de gordijnen, meneer, horen die bij de boerderij?” vroeg de vrouwenstem.
Ik was even de draad kwijt dus vroeg ik: “ Hoe bedoelt u dat mevrouw?”
“ Nou gewoon, als ik die boerderij koop, horen die gordijnen er dan bij?” zo verhelderde zij.
“ Maar wilt u dan niet eerst even de boerderij zien?” vroeg ik.
“ Nee hoor,” antwoordde zij, “ die heeft uw vrouw mij van de week al laten zien. Als de gordijnen blijven hangen, dan koop ik hem.”
“ Oke, dat is dan voor mekaar,” zei ik en deed geen enkele poging om het gesprek serieus gaande te houden.
“ Goed, zo vervolgde zij, “ Maar ik wil er dan wel komende zaterdag in.”
“ Mevrouw,” zei ik, “ ik vind het wel prima zo, maar vindt u het erg als ik dat even met mijn vrouw overleg?”
“ Ja hoor, doet u dat maar,” zo besloot zij en met een klik verbrak zij de verbinding.
Ik had geen telefoonnumnmer van haar, maar dat hoefde ook niet want ik betwijfelde of ik met een normaal iemand te maken had gehad.
Ik liep de bloementuin in, alwaar Carla iets geruisloos stond te doen.
“ Dat klopt,” antwoordde Carla op mijn vraag of zij mevrouw Jongsma uit Briltil kende.
“Die heb ik hier van de week rondgeleid. Ze vond de boerderij eigenlijk niks, maar ze was helemaal verliefd op de bloementuin. Zeg, wist jij dat hier allemaal kruiden stonden?”
“ Ze wil er komende zaterdag al in,” zei ik.
“ Nou prima toch?” antwoordde Carla, “ als zij betaalt wat wij vragen, gaan we wel tijdelijk in een boerenschuur zitten, of een pipowagen, dat lijkt mij ook wel romantisch”
“ Zullen we het op volgende week zaterdag houden, als ze terugbelt?” vroeg ik terwijl ik weer naar het huis toeliep. Carla gaf geen antwoord meer, omdat die alweer aandachtig met haar ‘weedplantage’ bezig was.
Binnengekomen hoor ik de telefoon rinkelen.
“ Met mevrouw Jongsma….” hoor ik in het lulijzer.
Mevrouw Jongsma blijkt iemand te zijn die geen hypotheek hoeft te hebben en de hele handel cash betaalt.
Via de notaris betaalt zij diezelfde week nog en een aantal dagen later nemen wij de kuierlatten.
Carla heeft via haar ‘connecties’ tijdelijk de hand weten te leggen op een andere behuizing. Het is een soort pastorie, bij een verlaten kerk. Soms spookt het er, maar dat vinden wij niet erg.