In interviews vertelde Mariska Veres hoe onschuldig en naïef ze indertijd was. Nederlands’ eerste rock chick rookte niet, dronk het liefste thee en over drugs staat er in Frank Dams [i]Beatmeisjes[/i] een wel heel onbedorven anekdote. In dat boek zegt Mariska ook, dat zij zich niet realiseerde wat voor een aantrekkingskracht ze uitoefende. Misschien kwam dat wel allemaal door die onschuld; die was ongeveinsd. Mariska lachte als ze zong. Ze zei later ook dat ze het allemaal zo weer over zou doen. Je ZAG gewoon dat het waar was. Mariska was echt, daar kon geen pruik wat aan veranderen.

Mariska Veres heeft bij mij nooit iets lichamelijks aangericht. Mijn Shocking Blue-fascinatie ontstond in mijn kinderjaren. Het zal wel iets te maken hebben gehad met de stoerheid ervan, die toch geen angst inboezemde; want ik was een watje, dat wil je niet weten. (Alice Cooper vind ik nu helemaal het einde; toen kroop ik ervoor onder de kast). Van Mariska’s androgyne Helen Shapiro-geluid, die stem als een stormvloedkering, de onhollandse sound van die band, waarvan ik als kind niet kon geloven dat-ie uit Den Haag kwam, ging ik steil achterover, en ben nooit meer overeind gekomen.

Mariska Veres is een van die zeldzame links die ik kan leggen naar mijn eigen kinderlijke onschuld. Inmiddels ben ik al decennia een sex- en drugsverslaafde gore del. Mariska heeft voor mij nooit aan die zuivere glans ingeboet. En dat zal ook nooit gebeuren.

Al jaren is Den Haag voor mij Mariska Veres-stad, Shocking Blue Town. Veel heb ik er nooit te zoeken gehad, misschien wel te weinig. Den Haag is de enige randstedelijke prachtstad, voor mij voor altijd met zangeres en band verbonden.

Naar een concert ben ik nooit geweest, en dan kom je erachter dat bepaalde dingen nooit meer zullen gebeuren. Die zaterdag, de 2de december, signeert in de Utrechtse Jaarbeurs Bojoura de tweede editie van [i]Beatmeisjes[/i]. Ik voel me als een idioot als ik haar om een handtekening vraag. Ze signeert alledrie de exemplaren, en Frank Dam vertelt dat Mariska Veres naar het ziekenhuis moest “…want er was wat”. Pas die avond daagde het in het oosten: Mariska had die signeersessie afgebeld.

Het 8-uur-journaal sluit die avond met: “tenslotte nog een laatste bericht” en dan opent zich de deur naar het universum: was de dood het die dag in Isfahan gaan zoeken, had Mariska Veres in de Jaarbeurs misschien een blozende en stotterende idioot te woord gestaan, die een handtekening in zijn 3 [i]Beatmeisjes[/i]-exemplaren wenste. En die had hij vast gekregen. En dat moment zou hij nooit meer vergeten zijn.

Dit onechte polderland met zijn onechte struikenrijen en zijn onechte stranden, – waarover ik Mariska ooit zag rijden in een zeilwagen, – en onechte steden op een onvaste bodem, met zijn eeuwig glimlachende vorstin en al die opgepompte wangenpartijen en gesperde lippen vol chemicaliën, waar valse goden aanbeden worden en waar je door de onechte bomen het bos niet meer ziet, waar gehaaide juristes zich niet schamen voor mediaprostitutie waar de honden geen brood van lusten; dit land verliest de enige echte Mariska.

November jaagt een bulderend zwerk over het stuivende land. Regenwolken stormen langs Orion. Een TL-buis flikkert als de opzichter de scharnieren van de deltawerken inspecteert, en deinen schuimkoppen nijdig stroomopwaarts. De kosmos viert feest en triomfantelijk schalt in het maanverlichte hemeldak:

ON A SUMMER NIGHT WHILE DRIVING MY CAR
IN THE SKY A FALLING STAR
TELLING MYSELF I WON’T GO TO FAR
JUST BY THE SOUND OF THE RAIN

Of zoiets, want dat Engels verstond ik nooit helemaal. En wat zij nou toch werkelijk zong,…?

Goede reis, mooie zigeunerin.

© CJ

Categorieën: Media

11 reacties

Eddy Kielema · 9 december 2006 op 11:12

Mooi eerbetoon.’Never marry a railroad man’ is mijn alltime favorite van Shocking Blue. ‘He loves you every now and then’. Het grappige van die regels is natuurlijk dat de NS-medewerkers de meest brave burgermannen zijn die er bestaan. Van Bojoura ken ik alleen ‘The letter’. Ook erg mooi, trouwens. Stond op de eerste elpee die ik ooit kocht (of kreeg?), Twenty Top Speed Hits.

Anne · 9 december 2006 op 12:51

Mooi.
Jouw stukken hebben altijd theatraliteit, dat is een kwaliteit vind ik.

KawaSutra · 9 december 2006 op 14:22

[quote]November jaagt een bulderend zwerk over het stuivende land. [/quote]
Prachtig eerbetoon Vanlidt.
En ik deel je adoratie voor de mystiek achter Mariska, overigens niet je angst voor Alice Cooper want dat was mijn eerste idool.

arta · 9 december 2006 op 14:52

Erg mooi!
(Vooral de achtste alinea)
🙂

pally · 9 december 2006 op 15:05

Een zwierige column die ‘zingt’ over onbedorvenheid en nostalgie.
Heel mooi!
Pally

Li · 9 december 2006 op 16:55

Mooie ode aan een onvergetelijke zangeres.

[quote]November jaagt een bulderend zwerk over het stuivende land. Regenwolken stormen langs Orion. Een TL-buis flikkert als de opzichter de scharnieren van de deltawerken inspecteert, en deinen schuimkoppen nijdig stroomopwaarts. De kosmos viert feest en triomfantelijk schalt in het maanverlichte hemeldak[/quote]

Prachtig!

Li

Dees · 10 december 2006 op 16:23

[quote]November jaagt een bulderend zwerk over het stuivende land. Regenwolken stormen langs Orion. Een TL-buis flikkert als de opzichter de scharnieren van de deltawerken inspecteert, en deinen schuimkoppen nijdig stroomopwaarts. De kosmos viert feest en triomfantelijk schalt in het maanverlichte hemeldak[/quote] doet me vaag aan Brel denken.

Maar dan anders 🙂

Idolate vanlidt is nog altijd mooi, rauwe vanlidt doet me meer. Maar, mooi geschreven

DriekOplopers · 10 december 2006 op 22:13

Mooi opgeschreven. Hulde daarvoor.

We zullen Mariska missen. Absoluut een groot veries.

Driek

Bitchy · 11 december 2006 op 06:51

Met liefde geschreven en dat voel je! Door haar dood weten mijn kinderen wie ze was en worden er verschillende liedjes gedownload, want laten we eerlijk zijn, nr. 1 in Amerika, dat moet toch een wereldband zijn geweest.

🙂

Ma3anne · 11 december 2006 op 12:58

Dik kippenvel na het lezen van dit eerbetoon. Dit moet iedereen lezen, die ‘iets’ heeft met deze trots der natie van weleer.
Publiceer het waar je kunt, van Lidt. Het was een moordwijf en dat mag iedereen weten.

Mooi die verwijzing naar Marsman (of zie ik nu iets wat er niet is?).

vanlidt · 11 december 2006 op 20:15

Verwijzing naar Marsman? Meen je dat? Ik ben razend benieuwd….. . (Ik weet echt schandalig weinig van Nederlandse poëzie af 😡 )

thanx!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder