Goodbye, my lover 10 (bonusmateriaal 1)

Ik woon alweer een paar maanden bij mam. Het leven gaat weer z’n gangetje en als ik terugdenk aan de drama’s van een paar maanden geleden, dan kan ik me niet voorstellen dat het allemaal echt gebeurd is. Van Tim heb ik niets meer gehoord. In het begin bonkte mijn hart, iedere keer als mijn mobieltje overging, als de bel ging of als ik iemand zag die een beetje op hem leek. De ergste kantjes zijn er nu vanaf gesleten, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. Ik ben teleurgesteld en verdrietig. Zijn laatste woorden waren toch: “We houden contact?”

Ik heb mam niks verteld. Wat heeft ze eraan? Niks. Het is weer net als vroeger; wij met z’n tweetjes. Toen de relatie over was met Tim was mam de eerste paar weken wel wat stiller dan anders, maar ik heb het gevoel dat ze het nu aardig verwerkt heeft. We praten er niet over. Alsof we dat hebben afgesproken.

Als ik hem op een dag dan ook aan de telefoon krijg, komt dit totaal onverwacht. Ik schrik me wezenloos, als ik zijn vertrouwde stem: “Dag Lidewij,” hoor zeggen. Ik bloos tot achter mijn oren en mijn vriendin die naast mij fietst kijkt me wat bevreemd aan. Tim vraagt of ik wat met hem wil drinken en noemt de naam van het restaurantje waar ik al eerder ben geweest. Ik neem gehaast afscheid van mijn vriendin. Zij plaagt me een beetje, maar het dringt niet eens tot me door wat ze eigenlijk zegt.

Ik zet mijn fiets op slot voor het restaurant. Mijn hart gaat tekeer. Ik durf niet naar binnen. Dan haal ik diep adem en stap naar binnen. Ik zie hem. Zijn haar wat langer, wat is hij mooi! Als hij mij ziet, staat hij onmiddellijk op en loopt naar me toe. Mijn knieën knikken. Wat moet ik zeggen?
Hij slaat zijn armen om me heen, kust me op mijn wang en zegt: “Ik heb je gemist.”
“Ik jou ook,” meer weet ik niet uit te brengen. We gaan zitten en Tim bestelt voor mij ook een kopje koffie.

Eerst praten we wat over koetjes en kalfjes. Ik merk, dat ik mijn zenuwen onder controle krijg. Het is ook zo vertrouwd met hem! Al snel praten en lachen we, alsof we elkaar gisteren nog gesproken hebben. Dan pakt hij ineens mijn handen in de zijne en kijkt me indringend aan. Ik voel een blos opkomen. “Ik hou van je, Lidewij,” zegt hij. “Ik heb expres even niets van me laten horen. Ik moest ook mijn gevoelens op een rijtje zetten. Bovendien wilde ik diskreet met je moeder omgaan. Nu kon ik echt niet langer meer wachten.” Ik kijk hem aan, tranen staan in mijn ogen. “Ik hou ook van jou,” zeg ik zachtjes.

Tim vraagt of ik met hem meega naar huis en bij hem kom eten. Ik knik. “Even mam bellen,” zeg ik, met toch wel een dubbel gevoel. Want ik weet nu al, dat ik haar niet de waarheid ga vertellen. Zo luchtig mogelijk zeg ik tegen mam dat ik met een paar vriendinnen in de stad ga eten. Ze vindt het prima en wenst me een fijne avond. Zelf gaat ze vroeg naar bed, ze voelt zich niet zo lekker.

Tim en ik hebben een heerlijke avond samen. Hij heeft een gezellig appartement. Als we binnen zijn neemt hij me in zijn armen en zoent me lief en teder. Ik ben zo gelukkig! Zo verliefd! We zeggen malle, lieve woordjes tegen elkaar en kunnen elkaar niet loslaten. Samen maken we eten, we voeren elkaar, we zoenen en praten. We kijken steeds maar weer in de stralende ogen van de ander. Er bestaat geen verleden, geen toekomst, alleen maar het ‘nu’. Het prachtige nu.

Dan is het echt tijd om naar huis te gaan. Tim fietst met me mee. We willen het afscheid moeten nemen zo lang mogelijk rekken. We fietsen hand in hand en het is maar goed dat er weinig verkeer is rond dit tijdstip…
We rijden lachend en pratend de straat in waar ik woon en dan staat mijn hart even een paar seconde stil en draait mijn maag zich om.

Voor ons huis staat een ambulance. Als we dichterbij komen zie ik, dat er een brancard in de auto geschoven wordt. Op die brancard ligt mam.