Groen-blauwe oase

In de hete zomer van 1978, pakten mijn vriend en medekraker John Deere en ik een paar onderbroeken, een tandenborstel en ons paspoort in een zo klein mogelijke rugzak en gingen richting het zuiden. Liftend natuurlijk, want we bezaten geen hol en het interesseerde ons nog minder en als dat een dag niet lukte, namen we de trein, zonder kaartje te kopen. Totdat wij er werden uitgedonderd. Voor het eerst van mijn leven zag ik de bergen en sneeuw in de zomer. Op een terras in `Aix-en-Provence` zijn we na een Franse maaltijd en een kan rode wijn, zonder een franc te betalen, weggerend. Met volle buiken en nog proestend van het lachen, vonden we een slaapplaats onder de blote hemel. Na weken zwerven, scheepten wij met het goedkoopste ticket voor het onoverdekte bovendek in. Ik heb mijn poten verbrand, maar ook dolfijnen gezien.

`Sardinië`. Uit de zon en in de hoek van het terras, ergens in het dorpje `Santa Teresa Gallura`, zat een man met een glas bier rustend op zijn dikke buik. Glimlachend, zette hij zijn glas op het tafeltje voor zich. Hij klapte zijn zonnebril dicht en stak die in zijn borstzak, terwijl hij met zijn andere hand ons wenkte. Hij wees naar John en mij en dan naar de grijze heuvels achter ons en riep een aantal keer: “Valle de la Luna”…”Valle de la Luna”.

Aan weerszijden van het pad, dat moeilijk begaanbaar was door rotsblokken en distels, torenden steile, grijze rotswanden tot hoog in de zinderende blauwe lucht. In de snikhete zon klauterden we eindeloos verder. Razendsnel verdwenen her en der, de geschrokken smaragdgroene hagedissen schijnbaar in het niets. We strompelden verder en vroegen ons af, of dit toch wel de juiste weg was. Op dat moment werd het pad iets breder en stuitten wij op een enorm rotsblok, er sijpelde helder water uit. Verbaasd bleven we een poosje staan kijken. In allerlei scheuren en gaten staken tientallen washandjes, tandenborstels en stukken zeep. Opgewonden liepen we om deze openlucht badkamer heen en onze nieuwsgierigheid werd beloond met een prachtig uitzicht, een fantastisch panorama. Voor ons liepen de rotswanden uit elkaar en daartussen lag een honderden meters grote trechtervormige en naar de blauwe Middellandse zee afhellende groene vlakte……………De `Vallei van de maan`.

Gespannen trokken we dieper deze groen-blauwe oase in. Uit grotten en spleten kwamen half geklede en zelfs geheel naakte hippies naar ons toe gekropen om ons vriendelijk te begroeten. Omdat alle grotten bezet waren, verbleven John en ik daar een aantal weken midden op de open vlakte. Alle voedsel, drank en bezittingen werden gedeeld en wat je vergeten was te delen, bleek in de nacht spoorloos verdwenen. Jaloezie, agressie of aids bestonden niet in dit aardse paradijs.

Nu, dertig jaar later heb ik een eigen huis met een massief eikenhouten salontafel en als ik op vakantie ga hoef ik niet meer te liften. Maar nog steeds heb ik niet alle levens geleefd en heb ik nog zoveel wensen dat ééntje vast niet genoeg is. Als ik dan door de jongste wijk van ons dorp loop, zie ik de nieuwe twintigers in prachtige, half of geheel vrijstaande woningen met garage en carport. Twee auto’s voor de deur en tuinen die lijken te zijn gekopieerd uit de glanzende folder van het tuincentrum. Ach, zo zonde, die jonge mensen van tegenwoordig, ze zijn zo `vroeg wijs` en ze kunnen bijna geen huis kopen, want die zijn veel te duur, zo lees ik in de krant. Ppppfff…Nou moe, ik ben helemáál niet onder de indruk. Met aan al hun wensen nu en zo jong al voldaan, lijken ze mij eerder héél erg `vroeg bejaard`.