Grondvest

Telkens wanneer Lief en ik het over de aanstaande verbouwing hebben, met hier en daar een kleine verandering, ontploft er een gillende keukenmeid in mijn bovenkamer. En het is nog lang geen oudjaar.
“Weer twee weken langer,” spookt het in mijn hoofd. “Nog een hypotheek erbij”, zeurt een klein stemmetje vanuit mijn portemonnee.
Lief zegt dat het komt, omdat ik het niet “zie”. Gedeeltelijk heeft hij daar wel gelijk in, ik zie ook helemaal niets in die verbouwing. Wat ik wel zie, is een reusachtige berg met afval en stapels dozen, ingepakt met huisraad. Een schuur die nog moet worden omgetoverd tot een minuscuul keukenpaleis. Binnenshuis een modieuze open vloer met balken, waar ik met rubber laarzen overheen zal moeten balanceren op weg naar mijn bed. Als ik het moederschip tegen die tijd uberhaupt nog kan vinden.

Buurvrouw blijkt hetzelfde probleem te hebben. We zien het allebei niet. En tekeninglezen kunnen we niet met onze a-technische ogen. Voor ons is de verbouwing nog een groot abacadabra. Wel is mijn buurvrouw een kei in wetteksten. Tijdens elke ronde in het gevecht tegen de gemeente laadt zij zich op met het schrijven van schitterende verdedigingsbrieven. Tot nog toe staat de stand van het vergunningsgevecht drie-nul in het voordeel van de buurvrouw. Inclusief de ontvangen bouwvergunning, waarin de gemeente zwart op wit stelt dat we mogen funderen.
Stiekem houd ik van mijn buurvrouw.

Tussen alle gemeentelijke draaiboeken en verbouwingsscenario’s door ben ik ongemerkt beland in het schreeuwerige sprookjesbos van het Koninkrijk der Hypotheken. Zelfs met een geslepen geest als een Zwitsers kapmes lukt het me niet het woud binnen te komen. Hybridehypotheek. De Toyota onder de hypotheken? Met terugroepgarantie? Andere termen als aflossingsvrij, annuiteit, beleggingshypotheek scheren voorbij. Bij het uitspreken van de laatste variant krijg ik DSB-visioenen, slaap ik gegarandeerd nachten niet en staat Dirk Scheringa voorgoed op mijn netvlies geprojecteerd.

Net als twintig jaar geleden bij het afsluiten van de allereerste hypotheek. Ook toen heb ik er weken niet van geslapen. Een schuld. Mijn hemel, als we toch eens dood zouden gaan, wat dan? Uiteindelijk kwamen daar allerlei goede levens- en spaarverzekeringen voor. Nu de banken en verzekeraars rijkelijk ten onder gaan aan zichzelf valt er nog weinig te sparen en een gegarandeerd kapitaal is praktisch uitgesloten.

Verdorie toch, ons oude hypotheekjasje is te klein geworden en eigenlijk wil ik er niets aan veranderen. Het is geworden tot een oud vest, na jaren zit hij eindelijk als gegoten. Toch moeten we een nieuw financieel vest, willen we het huis niet verder laten verzakken. En laten we wel zijn, de kansen om het hypotheekbedrag te winnen in de staatsloterij is nog altijd kleiner dan de kans dat de fundamenten van ons huis eerdaags richting China zakken. En heel eerlijk gezegd denk ik dat mijn rode wijntje in de herfst op de nieuwe stevige en warme vloer, naast de houtkachel (die er ook gaat komen) een stuk beter zal smaken dan nu het geval is, op de scheefgezakte vloer.

Net toen ik het niet meer zag zitten met de hypotheek was daar twitter. In mijn wanhoop twitterde ik dat ik het niet meer zag zitten, in het moeras van Kreditéria. Mijn bericht werd opgevangen door een aardige makelaar, die mij liet kennismaken met een hypotheekadviseur. Geen griezelige provisiekast die snel rijk wil worden, maar een financiele expert, die in de eerste plaats verstand heeft van mensen èn van wensen. Hij is de hypotheekcouturier, die ons nieuwe financiele vestje gaat ontwerpen. Een adviseur die niet naar de kleur van het vest kijkt of het model, maar naar het kledingstuk in zijn geheel. Ons financiële vest moet in elk geval degelijk zijn: warm en liefst waterdicht. Met optioneel een stormvaste sluiting.

Daarnaast lijkt het me handig dat het vest ook brandwerend is. Met oog op die geestelijke bommetjes die nog steeds afgaan bij elke verandering of onvoorziene omstandigheid in het bouwplan.