Volwassenheid biedt groei en ontwikkeling en noopt tot keuzes. In korte tijd neem ik afscheid van mijn vriendin, studie en topsport. Door wanhoop gedreven zet ik mezelf in therapie weer op de rails. Ik drijf het verloren kind in mij terug naar binnen. Ik vecht met het volwassen zijn en met alles wat zich achter volwassenheid verhuld. Het kind in mij wil en blijft zegevieren maar maakt uiteindelijk een deal. Met gezonde zelfspot en humor weet het zich staande te houden in een volwassen wereld. In en door grote verwondering. Het kind in mij verwondert zichzelf en de wereld om hem heen. [i]Ik omring mezelf met informatie. Verken het licht en het duister. In alle mogelijke geuren, kleuren en smaken. Maak kennis met alle muzen. Op zoek naar erkenning en verklaring. In literatuur, kunst, muziek en dans. Het leven is een feest. Ik ontdek de schoonheid van het leven en de mens. Als een groot kind. Ik consumeer, neem deel, draag bij. Ik beteken en doorleef. Ondanks grote angst die altijd parten speelt. Wat heb ik als mens te verliezen? Verwondering en nieuwsgierigheid geven nieuwe energie. Opium voor mijn ziel.[/i]
Hoe kwetsbaar is de volwassene in modern times? Waar heeft hij zijn kind verstopt? Hij houdt het angstvallig verborgen om het niet te hoeven verliezen. Vermorzeld door prestatiedrang, materiedrift en haast, cijfert hij het kwetsbaar zijn weg. De maatschappij dwingt door hoge werkdruk en onmogelijke verwachtingen. Modern times tekenen lijf en leden met RSI en stress. Veeleisend is de nieuwe wereld die doordendert op commando’s van keyboards en gsm’s. Hij twittert en hyved zichzelf de kindsheid in. De ouderdom en aftakeling nabij vindt de volwassene uiteindelijk zijn rust en kind weer terug.
[i]Als een gek rijd ik door de gangen van het verzorgingstehuis. In de winter van mijn leven waan ik mij autocoureur. Een jongensdroom wordt werkelijkheid. Jacky Ickx revives. De zusters kijken mij lachend aan. Daar rijdt die oude gek. Los van God. Sweet memories delven diep geluk. Gelouterd en gezegend is de gek die het kind voor altijd in zichzelf koestert en bewaart.[/i]
[b][url=http://bespectacled.files.wordpress.com/2008/02/muppet-pimps.jpg]Mien[/url][/b]
14 reacties
Avalanche · 10 februari 2010 op 19:13
Al negen reacties op een column die geen column genoemd mag worden en dit prachtige stukje heeft, zeer onterecht, nog geen enkele reactie.
Dan bijt ik het spits maar af, Mien. Wat sfeer betreft opnieuw anders dan de andere twee afleveringen. Maar mooi….. opnieuw mooi! Het geheel is een indrukwekkend drieluik geworden (ik ga er ten minste van uit dat dit het laatste deel was, gezien de inhoud van de laatste, prachtige, alinea). Ik heb er zeer van genoten, dankjewel!
LouisP · 10 februari 2010 op 19:34
Mien,
deel drie als hoogtepunt…van het verhaal.
En misschien is de allerlaatste zin wel de meest bijzondere zin….
Louis
DreamOn · 10 februari 2010 op 20:44
@Avalanche; helemaal eens met jouw reactie. De “column” van HeartBreakHotel, of zoiets, verdient geen reacties, en dit prachtige verhaal, of deze prachtige serie van Mien wel.
Maar: bij zo’n gek columnpie kan ik nog wel klakkeloos datgene opschrijven wat in me opkomt.
Bij dit verhaal moet ik het eerst even laten bezinken. Een verhaal om over na te denken en al helemaal niet, om snel iets te antwoorden.
Zo vergaat het mij tenminste.
Is het ’t laatste deel, Mien?
Mag ik vragen, was er een speciale aanleiding om deze serie in deze periode van je leven te schrijven?
Ik vind het wel heel bijzonder en mooi om te lezen. Dank je wel.
joopvanpoll · 11 februari 2010 op 08:12
Ik snap het Mien,jou benadering balsemt mijn ziel.
Verwondering, aandacht en nieuwsgierigheid zijn ook mijn triggers, het kind in mij is bovendien speels en roekeloos. Ik word Steve Mcqueen als ik groot ben en zweef met mijn motor over de versperring in mijn “Great Escape”.
groet,
Joop.
joopvanpoll · 11 februari 2010 op 08:12
Ik snap het Mien,jou benadering balsemt mijn ziel.
Verwondering, aandacht en nieuwsgierigheid zijn ook mijn triggers, het kind in mij is bovendien speels en roekeloos. Ik word Steve Mcqueen als ik groot ben en zweef met mijn motor over de versperring in mijn “Great Escape”.
groet,
Joop.
Mien · 11 februari 2010 op 09:30
@Allen: bedankt voor jullie reacties.
Ik heb dit verhaal ingezonden voor de ‘Literatuurprijs Helmond 2010’ ‘(thema: Het kind in mij).
Op 17 maart vindt de prijsuitreiking plaats door Joost Zwagermans.
Inmiddels bericht gehad. Helaas ben ik niet genomineerd voor de longlist van 25 verhalen /gedichten.
Helmond kent een bruisend Literair Cafe (vorig jaar waren er nog 600 bezoekers bij een optreden van Simon Vinkenoog).
Het niveau zal dus ook wel hoog liggen van de ingezonden werken.
De 25 verhalen / gedichten van de longlist worden gebundeld in een boekje.
Er waren in totaal 130 inzendingen.
In 2012 weer een nieuwe kans.
Voor mij was dit schrijven ook een eerste aanzet tot meer autobiografisch werk.
Jullie reacties sterken mijn geloof dat dit een goede zet is.
Thanks.
Mien
arta · 11 februari 2010 op 09:44
Al na drie zinnen bekroop mij kippevel, Mien. Deze serie vind ik dus echt helemaal geweldig geschreven! Hij leest recht uit het hart!
🙂
lisa-marie · 11 februari 2010 op 09:57
ik heb de andere delen gemist maar die ga ik meteen even opzoeken want zoveel moois wil ik niet missen.
Dees · 11 februari 2010 op 16:34
Het is altijd moeilijk om kritisch te zijn bij indrukwekkende verhalen en ik voel me al helemaal de zeikerd als ik alleen dat doe. Maar ik heb het me ooit voorgenomen, om ook op het scrhijven te reageren als het verhaal er qua ernst, verdriet, of zwaarte eigenlijk voorstaat. Zoals hier.
Het is een indrukwekkend verhaal en je hebt ook mij als lezer, om het verhaal zelf.
Maar… In deel 1 riep ik onder je column ‘Mien zoekt de huid op’. Maar in deel 2 begon de afstand er al flink in terug te komen, ook in de cursieve stukjes en in deel 3 is de afstand groot, in opzet. Maar ook de taal schept afstand. Het is bij tijd en wijle op het hoogdravende af.
Die cursiefjes als afwisseling zijn gestart als intermezzo’s door de ogen van het kind dat ooit was. In deel 2 werd dat al wat troebel en liep het door elkaar, het kind en de analyserende beschouwende ik. In deel 3 is er vrijwel geen kind meer te bekennen, ook al wordt er een teruggevonden kind beschreven. [i]Gelouterd en gezegend is de gek[/i], tja. Het verschil tussen de teksten en de cursieve teksten is hier nagenoeg afwezig.
En ik denk dat het gruwelijk moeilijk is om jezelf te laten zien. Maar in deel 1 ben je daar wel mee begonnen. En als strenge lezer denk ik dan wel: of je zoekt de huid, of je analyseert en doet dan ook alleen dat. Deze drie delen dansen een beetje tussen de twee. En ik denk dat het verhaal stukken mooier zou zijn als je de analyse los zou laten. Maar het vergt ook moed, die ik overigens in ieder geval ook niet zou hebben.
Toch. Dit… is voor mij uiteindelijk vlees noch vis. Neemt jouw verhaal, de ernst, de gruwelijkheid en de schoonheid (toch ook) van de gebeurtenissen niet weg. Dit verhaal is dapper en dat voel ik óók. Maar ik had er al met al, meer van verwacht vanuit deel 1 en lees er uiteindelijk ook terughoudendheid of angst in, die ik kan begrijpen, maar schrijftechnisch niet zo gunstig vind.
Hope you don’t hate my guts now 😉
Groeten,
Dees
Mien · 11 februari 2010 op 16:55
@Dees:
Knap en kritisch commentaar. Ben ik erg blij mee.
Je weet en durft de kern te lezen, te raken en te becommentarieren.
Het blijft lastig om zelf kritisch naar eigen schrijfsels te kijken.
Edoch, het kan altijd beter.
Gelukkig heb ik ook leren loslaten.
Al met al helemaal happy en volledig eens met jouw commentaar.
Ik ben ook blij dat het (grote) kind in ieder geval in het gehele verhaal door blijft dringen.
Niets is het kind vreemd en het blijft volharden in verwondering.
Mien (draaft graag door, soms laag, soms hoog en soms er tussen in)
trawant · 12 februari 2010 op 00:31
Overall; Zie Dees. Die is er dieper ingedoken en zegt het beter dan ik.
Ik heb lang gewacht en de andere delen nog eens doorgelezen. Mooi en rauw maar tegelijk niet consistent qua vorm en toon.
Net of je de 3 delen telkens op een ander moment en in een andere stemming hebt geschreven.
Deel 3 vind ik het meest beschrijvende, maar minst persoonlijke en dat was wel de belofte in deel 1. Dus dat mis ik in 2 en 3.
Eigenlijk is het heel gecomprimeerd materiaal dat vraagt om uitgepakt te worden ,om ingevulde beelden,zorgvuldige beschrijving van interactie, dialogen, momenten, keuzes etc..
Als je echt zou willen heb je een jaar werk.. en een boek..!
Maar dit is ook al mooi hoor Mien..!
Alleen, belofte maakt schuld..
Mien · 12 februari 2010 op 07:45
@Trawant e.a.
Het inconsistent toepassen van vorm en toon heeft wellicht te maken met een deadline die gehaald moest worden voor de inzending.
Het grappige is dat oorzaak en gevolg in deze niet geheel op toeval berusten, immers een (groot) kind is ook inconstistent in zowel vorm, toon en gedrag.
Toeval is een kruising der wegen.
O ja, en tot slot over dat boek.
Dat wordt waarschijnlijk geschreven in een volgend leven.
Een bundeling van columns is daarentegen meer waarschijnlijk in dit leven.
Mien (kruipt voor de vorm soms onder de huid)
pally · 12 februari 2010 op 18:25
Er is al zoveel over gezegd, dat ik het heel moeilijk vind er nog iets aan toe te voegen, Mien.
Maar de eerste twee delen raakten mij veel meer dan dit stukje. In het algemeen, want soms opeens weer even wel. Net of er af en toe gaatjes waren, waar in je meer liet zien. Het verwarde mij daardoor een beetje. Toch ben ik blij ze gelezen te hebben en er zit absoluut genoeg in om te herlezen. Chapeau, dat je dit hebt aangedurfd! :wave: :wave:
groet van Pally
Chantalle · 14 februari 2010 op 09:09
Ik heb alle delen gelezen en ben gewoon diep onder de indruk. Wat mij betreft zou het niet misstaan in een bundel.