Grote …

‘Doe maar een grote.’
Nu ben ik niet echt gesteld op groot, alleen wel als het om een kop koffie gaat. Gelukkig weten ze dat bij de stationsrestauratie ook. Ik zou toch wel schrikken, als datgene wat jullie lezers in eerste instantie dachten, ineens op de toonbank wordt gelegd. Ik loop met mijn grote … naar de stamtafel en lach vriendelijk naar de mensen die opkijken bij mijn binnenkomst. Deels omdat ik me gewoon lekker voel en deels omdat ik vind dat een glimlach van een ieder ander, weer iemands bui positief beïnvloedt al is het maar voor even.

Ik wilde net een slok van mijn heerlijk ruikende koffie nemen, tot ik plots achter mij een zware stem hoor zeggen: ‘Kijk dat is nou een nog eens een mooi meisje.’ Vervolgens nog eens: ‘Je bent echt een heel mooi meisje hoor.’
Als ik me voorzichtig omdraai, om te zien tegen wie degene het heeft, kijk in midden in een gezicht, waarvan de ontzettende zware stem waarschijnlijk nog het minst erge is.
Type: robuuste loser en dik in de veertig.
‘Ik meen het echt hoor, schatje en dat zeg ik niet vaak.’

Een beetje overrompeld bedank ik hem maar. Mijn bedankje wordt beantwoordt met een dikke vette knipoog en om zijn woord daad bij te zetten ‘tovert’ hij warempel een visitekaartje uit zijn binnenzak. ‘Kijk een wat ik heb, misschien moet je maar even bellen.’Dit gaat op een dusdanige toon dat ik me in moet houden, om niet te roepen ‘Wauw, meneer kunt u ook een kwartje uit mijn oor toveren?!.

Nog steeds twijfelend of ik me gevleid of geïrriteerd moet voelen, gaat de bluffer gewoon nog even door met herhalen hoe leuk ik wel ben.
Okay… nu ben ik dus duidelijk wel geïrriteerd!! Als hij dan eindelijk aanstalten maakt om weg te gaan krijg ik van een grof kapitaal aan liphuid een vieze vette luchtkus. Ik gun hem mijn gulle maar alzo sarcastische glimlach en pulk vrijwel onmiddellijk de denkbeeldige plakkaat van de kus van mijn wang.
En het visitekaartje gaat linea recta het ronde archief in.
‘This must be my lucky day!’