Günther

Het was de dag van “Christopher Street Day”, de Berlijnse variant van de Gay Pride en de stad was extreem vol. Deze middag zou de grote optocht zijn. Old friend P. en ik hadden geen zin om ons te gaan vergapen aan passerende extremiteiten en besloten daarom een bezoek te brengen aan de Fernsehturm. We hadden gehoord dat er vanaf dit markante punt een prachtig uitzicht over de stad was. Bij de toren aangekomen merkten we al snel dat lang niet iedere Berlijn bezoeker homo’s aan het spotten was. Met busladingen werden de toeristen bij de toren aangevoerd. Informatieschermen vertelden ons dat we nú een kaartje konden kopen om vervolgens over twee uur door de geüniformeerde Wächtern naar boven gedreven te worden. Daar mochten we een bepaalde tijd doorbrengen om vervolgens weer af te dalen, beloofde men. Dit vooruitzicht deed ons van ons voornemen afzien.

Op een bankje bespraken we onze plannen. Even verderop stonden twee fietstaxi’s, een soort tweepersoons rijtuigjes met een fiets ervoor. “Ik heb altijd al eens…” begon P. en ik vulde aan “in een fietstaxi willen zitten, lekker decadent”. Aangezien we het entreegeld van de Turm uitspaarden konden we ons wel iets veroorloven. P. trok de stoute schoenen aan en ging vragen wat een rit terug naar ons hotel zou kosten. De man aarzelde en keek naar mij. Ik trok mijn buik zo ver mogelijk in om vooral niet te zwaar te lijken. “Achzehn Euro” zei de man, hij wist niet wat hij zich op de hals haalde.

We kropen in het bakje dat onder ons gewicht aardig naar straatniveau begon af te dalen. De man klom op zijn fiets en zette de boel in beweging. Althans dat wilde hij. Maar zo gemakkelijk gaat dat niet met ruim tweehonderd kilo aan midlifecrises ontkennende oudere jongeren achterop je fiets. Günther, zo zullen we hem voor het gemak maar even noemen, ging met zijn volle gewicht op de pedalen staan en we kwamen zowaar in beweging.

Zuchtend en steunend voerde hij ons door de Berlijnse straten. Hoewel P. en ik, van een royaal naoorlogse generatie zijn, kennen we wel het Nederlandse Fahrrad-trauma. We genoten daarom met volle teugen van deze fietstocht. Günther daarentegen, leek het reanimatiepunt steeds dichter te naderen.

Wie Berlijn kent weet dat fietsers en voetgangers zich daar op veel plaatsen door elkaar heen bewegen. Günther voerde ons deskundig door de drommen voetgangers. Slavernij veroordelende blikken vielen ons ten deel wanneer de omstanders eerst naar Günther en vervolgens naar ons keken. Wij konden de neiging te wuiven nauwelijks onderdrukken.

Langs Mühlenstrasse bevinden zich over een lengte van ruim een kilometer de laatste restanten van de Berlijnse muur. De muur is voorzien muurschilderingen door kunstenaars uit de hele wereld. Helaas voor Günther loopt de Mühlenstrasse ook enigszins omhoog, althans de kant die wij opreden. Jammer voor hem, maar Günthers afnemende snelheid gaf ons de kans deze East Side Gallery op ons gemak te bewonderen.

Te snel naar onze zin, onze chauffeur dacht daar anders over, bereikten we de Warschauer Platz, eindpunt van de reis. We stonden er op voor de deur afgezet te worden, je wilt tenslotte wel waar voor je dure euro’s. Na een kort overleg besloten we Günther een fooi te geven. Niet teveel, daar wordt ‘ie alleen maar lui van. En we waren tenslotte in Oost Berlijn……….