Haarverfrisico

Samen met vriend en vrije radicaal Ab loop ik een tent genaamd “Chez Bob” binnen.
‘Waarom hier?,’ vraag ik aan Ab. Dit is toch zo’n tent voor de duurdere peperteven?’
‘Klopt,’ zegt Ab. Maar die consigliere, Jansen eet hier elke dag. Je weet maar nooit in wat voor rottigheid hij zich inlaat, en ik heb mijn verborgen camera bij mij, dus…’
Ab doelt op Wethouder Jansen, de vleesgeworden corruptie en capo tutti capi van onze Gemeentepolitiek. Een “gerant” van hooguit een meter negenenzestig wijst onze een tafeltje en ik steek een sigaartje op.’Sorry meneer;’ zegt de gerant. ‘Wij hebben een niet roken beleid in dit restaurant’
‘Is dat zo, Bob?’, vraag ik. Het is anders een bijzonder sigaartje hoor. Willem II de luxe.
Rook ik alleen op zon-en feestdagen en het is niet eens zondag. Laat staan een feestdag.’
‘Ik heet niet Bob, meneer, zegt de gerant met een pruilmondje. ‘Mijn baas heet zo.’
’Tuurlijk heet je zo wel. Iedereen die niet boven de eenmeterzeventig komt heet Bob. Net zoals iedereen met een hazenlip Nollie heet. Is gewoon een natuurwet, Bob.’

Ons gezellig samenzijn wordt ruw onderbroken door de binnenkomst van consigliere Jansen met aan zijn arm een vuilcontainer dat bij nader inzien zijn vrouw blijkt te zijn maar dat terzijde.
Jansen negeert ons en gaat aan een tafeltje zitten bij een louche projectontwikkelaar die een boer tot zelfmoord dreef toen hij diens boerderij wist te onteigenen om daar een winkelcentrum neer te zetten..
‘Zeg Bob’, zeg ik mijn sigaartje, bij gebrek aan een asbak, dovend op een verzilverde servetring.
‘Zou jij zo goed willen zijn dat brok kankerverwekkend stuk wethouder uit deze zaal te verwijderen?’ Ik wijs naar Jansen.
Jansen kijkt witheet, zijn vrouw pusgeel.
‘Eh waarom?,’vraagt Bob met opgetrokken gerantjesneus.
‘Omdat Jansen zijn haar geverfd heeft en ik kan niet tegen verf. Bovendien stond vanmorgen in de krant dat mensen die hun haar verven kans lopen op kanker.Dat heeft het Wetenschappelijk comité voor cosmetisch producten onderzocht. Je zou eens voor de verandering een krant moeten lezen Bob in plaats van uitsluitend die menukaarten met producten die in een gaarkeuken verser worden opgediend.’
‘Maar.. maar.. maar, daar heeft u toch geen last van??,’vraagt Bob hakkelend en vertwijfeld naar Jansen kijken
‘Nou dat zou ik niet te hard zeggen ma man.Het is net als met meeroken.Daar kun je ook kanker van krijgen. Daarom wil ik niet meeverven.Logisch toch?’

‘Ja,’ zegt Ab, ‘en die temeyer die naast Jansen zit heb ook haar haar geverfd.’
‘Ik heb MIJN HAAR NIET GEVERFD!,’ schreeuwt Jansen’s vrouw asgrauw van nijd.
‘O, zegt Ab, ‘wou je zeggen dat die gele zeewier vrijwillig uit je harses is gegroeid?’
‘Zo is dat, Ab.Trouwens, elke rare kwast kan zien dat die kop gelakt is.O, zeg Bob, over rare kwasten gesproken, waarom heb jij asbest in je zaak.Wist je niet dat dat levensgevaarlijk is?’
‘Wat?? Er is hier geen asbest en..’
‘O nee??,’ roep ik verbaast. ‘En hoe wilde je dat daar dan noemen,’ roep ik terwijl ik op de projectontwikkelaar wijs.
Jansen staat kwaad op en samen met zijn ‘gevolg’ loopt hij tierend naar de uitgang. ‘Ik krijg jou nog wel, inbeciel,’ sist hij in het voorbijgaan.
‘Vat geen kou Jansen,’ antwoord ik.’ Trek een jas aan, de temperatuut buiten is gedaald tot negenentwintig graden . En was je handen als je die projectgoochelaar een hand geeft want asbest is dodelijk!’

Bob vraagt wat zwetend van ellende wat wij willen eten en ik vraag of hij een kaviaarschotel zou adviseren.
‘Zeker, meneer, onze kok staat garant voor een exquise en exclusieve kaviaarschotel.’
‘Fijn Bob, doe mij dan maar een bord rooiekoolstampot en tevreden steek ik de brand in mijn Willem II de luxe…