Halfbloed godin

In de warme gloed van de namiddagzon beweegt zij soepel en verwelkomt de avond in haar herkenbare, rijk uitgedoste tuniek.
De zon laat haar huid goudbruin stralen in kleuren en tinten waar een herfstbloemstuk jaloers van wordt en de dames om haar heen eveneens. In bewondering aanschouw ik al haar bewegingen en laat ik mijn ogen dalen naar haar handen. Handen intrigeren mij sowieso.
Zodra ik iemand tegenkom en langer dan een minuut met diegene praat, kijk ik altijd naar de handen.
Haar handen hadden die minuut niet eens nodig omdat ze opvallend groot waren. Als ik het zo inschat een stuk groter dan die van mij.
In tegenstelling tot de rest van haar lichaam zijn haar handen heel donker, bijna zwart zelfs, en op geen enkele wijze voorzien van accessoires of kledingstukken.
“Puur natuur!” zoals de reisgids mij beloofd had en met dit schouwspel krijgt hij zijn gelijk.
In gedachten zie en voel ik haar handen over mijn lichaam strijken terwijl een rilling over mijn rug naar beneden kruipt.
Dit mooie land herbergt vele geheimen hadden ze mij al van te voren verteld, maar het grootste geheim loopt hier vrij rond.
Haar sensuele bewegingen lijken mijn lichaam te betoveren en voordat ik het goed en wel doorheb, dwingen mijn benen mij tot eenzelfde dans.
Natuurlijk is het maar kinderspel vergeleken bij haar lenigheid en de ongekende kracht die uit haar bewegingen spreekt, maar de mensen schuiven respectvol opzij om mij de ruimte te geven.
Een halve seconde kijkt ze mij aan en beloont mijn klungelige poging met een mysterieuze blik en een uitdrukking op haar volle lippen die ik zo snel niet kan plaatsen.
Ik word overdonderd door de sensualiteit die van haar afspat en in deze bedwelmde toestand tracht ik mijn ledematen onder controle te krijgen.
Een spontane draaibeweging loopt niet zoals ik het had voorgesteld en voor ik het doorheb lig ik languit in het zand.
Iedereen lacht behalve de dames waar we met z’n allen naar kijken. Ze zijn opgehouden met dansen en staren ons allemaal aan.
De gids gebiedt ons zacht maar dringend om nu stil te zijn.
De spanning is voelbaar en als een onzichtbare trilling verstrengeld hij zich met de alom aanwezige trilling van de warmte .
Plotseling, alsof er niets gebeurt is, beginnen de dames hun meest intense dans.
Onder wilde kreten vliegen ze alle kanten op, daarbij de meest ongelofelijke beheersing van hun lichaam tonend.
Iedereen kijkt verheugd en de enkele angstzweetdruppels van daarvoor worden snel weggeveegd.
Daar lig je dan: opgewonden, zwetend en met zand tot in je bilnaad te kijken naar al het moois dat aan je ogen voorbijtrekt.
Wat is het leven toch goed en ik word overvallen door een moment van pure vreugde.
We moeten weer verder want het wordt al bijna donker.
Een kleine, pezige man vertelt ons in gebroken Engels dat we nog even snel een kilometer of wat naar links uitwijken.
De dames daar schijnen zonder enige schaamte de liefde te bedrijven.
‘We ask no extra money if they do it,” lacht hij terwijl zijn zwarte tandjes bijna losschudden.
“I have no problems with it too!” antwoord ik enthousiast.
De verbaasde blikken die ik als antwoord ontvang kunnen maar een ding betekenen: de Orang-oetan maakt diepe emoties in je los.

Volgende keer vanuit Nieuw Zeeland en hoe je een Albatros het beste kan pesten.