Handel

‘Kijk, hier, zie je die haarscheurtjes. Dat betekent dat ie lekt.’
J.Steur, van Steur Caravans uit Volendam, tikt met een pootje van zijn Ray Ban tegen de voorkant van ons huis op wielen en trekt een mismoedig gezicht. Als hij zich bukt om ook de bodem van een negatief oordeel te voorzien, hecht mijn blik zich aan aan de onhoudbare druk die door zijn forse achterwerk op de stof van de korte camouflagebroek wordt uitgeoefend. ‘ Hij heeft nog nooit gelekt’, verdedig ik manmoedig ons eigendom.
‘Maar binnenkort wel, daar kan je donder op zeggen’, klinkt het van onder het voertuig.

Na jaren ons behouden zomerhuis te zijn geweest gaat de Beyerland Sprinter 440 Lite LB in de verkoop. Keurig leeggemaakt, schoongeboend en opgefrist staat ze te pronken op de parkeerplaats. Ik heb haar mooiste kanten gefotografeerd en op Marktplaats gezet tegen een prijsje waar je eigenlijk geen nee tegen kunt zeggen. J.Steur lijkt hard op weg om toch een poging te wagen en richt zich steunend op.
‘Bandjes moeten ook vervangen. Ik ga even binnen kijken.’

Mevrouw Steur, van wie ik zojuist een hand met de stevigheid van een rauwe kipfilet mocht ontvangen staat diep gebruind en met goud behangen op eerbiedige afstand te glimlachen. Ze laat haar man de zaken doen en heeft ter onderstreping van die rol haar armen zo strak voor haar borst gevouwen dat haar omvangrijke decolleté tot oneerbare hoogten wordt opgestuwd. Haar geblondeerde, met rood doorschoten lokken omlijsten een gezicht waarvan de oorspronkelijke trekken onherkenbaar zijn dicht geplamuurd. De reden van haar aanwezigheid zo ver van de visafslag blijft vooralsnog onduidelijk. Gezellig een dagje mee met de Heer Steur lijkt uitgesloten, gelet op de manier waarop de echtgenoot haar bij onze kennismaking met een nauwelijks hoorbaar ‘vrouw’ mijn richting uitschoof. Moet ze de verkoper afleiden of gunstig stemmen, maar dan had ik om de verkoop op te jagen net zo goed mevrouw T. kunnen vragen in een luchtig niemendalletje op de dissel plaats te nemen. Hoewel ik vrees dat de Spoedeisende Hulp in dat geval grote moeite zou hebben gehad me weer op te lappen.

Binnen slaat Steur met een geoefende hand kastjes open en dicht, wurmt zijn vette pens tussen de treinzit en het tafeltje, werpt een snelle blik op de toiletruimte en test de weerstand van de matras door er met zijn volle gewicht op neer te ploffen. Het voelt als een aanranding; óns bed!
Zijn hele respectloze aanwezigheid op de plek waar we jaren liefde en leed hebben gedeeld vliegt me naar de keel. Ik besluit dat deze proleet hem voor het dubbele nog niet mee krijgt.

Als we weer buiten staan, schuift Steur Caravans de zonnebril over zijn wijkende haargrens, schraapt zijn keel, deelt mee dat hij hem misschien in Polen wel kwijt kan en noemt een bedrag dat de helft van onze vraagprijs nog niet benadert.
‘Contant, en ik neem hem meteen mee, zijn jullie ervan af’, voegt hij er welwillend aan toe. Mevrouw Steur is inmiddels naderbij geslopen, de hakken van haar rose pumps krassen over het asfalt. Ze wijst op haar horloge.
‘ Ja, ja, rustig ik ben nog even bezig met meneer.’
‘ Nou, doen we zaken? Veel meer krijg je er niet voor’.
Hij speelt achteloos met zijn mobieltje. De blik staat op ongeduld en gespeelde onverschilligheid.

Nee, we doen geen zaken en schudden ook geen handen meer. Het echtpaar heeft zich abrupt omgedraaid en loopt naar de Mercedes even verderop. Met een hoorbare verwensing neemt Steur plaats achter het stuur. Enkele seconden later staat zijn vrouw vergeefs aan de portiergreep te rukken. Hij strekt zich in zijn volle lengte over de voorbank uit om de deur te ontgrendelen.
‘Moet ’t stuk, ik zeg toch rústig, mens!’
Dan zijn ze weg en ik sluit af, maar niet voordat ik binnen de sprei over de matras heb rechtgetrokken.
Je moet er tegen kunnen, de handel.