Hannie en Jannie

Net voor ik mijn onderzoeksbureau binnen wil lopen word ik begroet door twee dames. Allebei een jaar of vijfentwintig. Ze lijken sprekend op elkaar. Tweelingen. Geen twijfel mogelijk.
‘Dag meneer Paco, ik ben Hannie,’ zegt één van de dames.
‘En ik ben Jannie,’ zegt de ander.
‘Is het werkelijk??,’ vraag ik. Ik dacht echt dat ik alles al had meegemaakt. ‘U bent toch detective?,’ vraagt Hannie.
‘Jazeker, hoe weet je dat?’
‘Dat heeft onze oom verhuld,’ zegt Jannie.
‘Verhuld?? Je bedoelt zeker onthuld.’
‘whereever,’ zegt Hannie verbolgen.
‘Het is whatever,lieverd. Maar goed, hoe heet die oom?’
‘U kent hem vast wel. Wethouder Jansen. Hij heeft u aangebevolen.’
‘Aanbevolen, schat.’
‘Ook goed, meneer Paco. Mooi kantoor heeft u.Zit er ook een zwembad bij?’
‘Natuurlijk! Wat moet een mens tegenwoordig zonder zwembad.’

Dan lopen wij mijn kantoor binnen waar wij, bij hoge uitzondering, mijn compagnon de vrijeradicaal Ab al aantreffen. Meestal slaapt hij nog om deze tijd. Op andere tijden ook overigens.
‘Dag Ab. Dit zijn Hannie en Jannie. Zeg eens dag tegen Ab, dames.’
‘Dag meneer, Ab!’
‘Leuk hè, Ab! Ik zei net nog tegen de dames dat wij zo’n geestig zwembad hebben.’
Ab kijkt of hij de Here Jezus over het water ziet skiën.’
‘Ja,’ bromt hij. ‘Ik stak net mijn teen nog in het water. Minstens 30 graden.’
Hannie en Jannie kirren verrukt. ‘Mogen wij straks even zwemmen?’
‘Ja hoor,’ antwoord ik.’Maar eerst het zakelijke gedeelte. Waar hebben jullie ons voor nodig?’
‘Wij kochten een auto bij autobedrijf Bandenaar,’ zegt Hannie.
‘Ja,’ vult Jannie aan. ‘Maar na een dag reed hij niet meer.En dat automisdrijf wil ons geld niet teruggeven.’
‘Automisdrijf,’ lacht Ab. ‘Jullie hebben humor.’
‘Helemaal niet!,’ zegt Hannie. ‘Dat is onze opa. Die heeft een humor in z’n hoofd. Niks meer aan te doen, zei de dokter.’
Jannie knikt bevestigend haar hoofd.
Ab kijkt mij aan. Voor hij iets kan zeggen pak ik de telefoon en bel het autobedrijf.

‘Dag, u spreekt met Muntjes.Wij willen even bij u langskomen.’
‘Dat kan. Hoe laat wilt u komen?’
‘Over een kwartier. Wij komen met negentien man. Ons halve bedrijf, zeg maar. En wij nemen vijftig rollen vuilniszakken mee.’
Stilte.
‘Eh.. Hoe…Wat…’
‘Inderdaad, ja. Zeg dat wel.’
Negentien man hè? En eh..hoe heet uw bedrijf dan?’
‘De FIOD.’
Stilte.
‘Mijn nichtjes Hannie en Jannie kochten een wrak bij u.Gaat er een lampje branden?
Dit is de deal: u stort het aankoopbedrag terug op hun rekening en dan zal ik ernstig gaan overwegen ons bezoek aan u voor onbepaalde tijd uit te stellen.’

Na een kwartier belt de bank dat het geld op de rekening van de dames staat.
‘Oké,’ zegt Hannie opgetogen. ‘Oom Jansen heeft niets teveel gezegd. Zullen wij nu even gaan zwemmen?’
Ab en ik lopen samen met Hannie en Jannie naar de achtertuin.
‘Kijk,’ zegt Ab. ‘Het is nog overdekt ook,’ en hij wijst op een rol gaas dat over een vijvertje van één bij twee is gespannen.
Hannie en Jannie kijken verbijsterd toe. ‘Maar….maar…noemen jullie dat een zwembad???’
‘Nou nou, dames,’ antwoord Ab. ‘Voor de siervissen die daar ronddobberen is het echt luxe hoor. En kijk eens naar dat prachtige gaas. Daar kan geen reiger bij komen hoor…’
‘Maar waarom drijven ze op hun rug, meneer Ab?,’ vraagt Hannie met grote ogen.
‘Omdat ze hun buik willen bijbruinen, dames.Wat zeg jij ervan, Paco?’
‘Whereever Ab…Whereever… ‘