Hartlopers…

“Gewoon geen tijd.” Op het moment dat ik de woorden uitspreek, kijk ik strak voor me uit. Hoewel het als waarheid gezegd wordt, twijfel ik aan mijn eigen woorden.
“De kinderen zitten ook in een lastige fase. Ik moet er zijn voor hen.” Mijn blik zakt naar de grond. Onbewust friemel ik aan de bloem in mijn haar. “En ik ben al bijna een jaar ziek. Eerst wil ik weten wat mij mankeert, voor er verder geleefd kan worden.” Mijn goede vriend Antoine kijkt me meewarig aan. Hij heeft me door. Kijkt dwars door me heen. Shit.

“Arta, kijk naar jezelf. Je mag er best wezen, hoor!” Mijn glimlach bereikt mijn schoenen. Welk antwoord geef je, wanneer je de vraag eigenlijk helemaal niet wil horen?
“Je hebt zoveel te bieden. Jammer dat je er niets mee doet”, vervolgt hij, in mijn ogen, genadeloos. Als ik hem niet beter kende, zou ik het als een sollicitatie zien om mijn eerstvolgende ex te worden.

“Het heeft niets met onzekerheid te maken. Ik heb er gewoon geen zin in, dat kan toch?”
“Je spreekt jezelf tegen.” Verdomme, normaalgesproken is dat mijn tekst. Zorgvuldig probeer ik de transparantie van het muurtje om mij heen te bedekken, maar Antoines natuurlijke allesreiniger werkt helaas beter. Ongemakkelijk schuif ik op en neer over het leren bankstel.
“Smoesjes, allemaal smoesjes.”

Tja, misschien heeft hij wel gelijk, bedenk ik. Het afgelopen jaar ben ik zo bezig geweest moeder te zijn, dat ik vergeten ben dat vóór die moeder een vrouw staat. Een echte. En dan kan ik nog zo hard roepen: ‘Ik ben op de eerste plaats mens, op de tweede plaats vrouw en als derde moeder’, wanneer ik het niet in de praktijk breng, kom ik ongeloofwaardig over, logisch. Antoines blik is het bewijs.

Balend besef ik dat ik het weer heb laten gebeuren, dat ik mezelf met een rotgang opnieuw voorbij gerend ben, zonder ook maar één keer te beseffen dat ik het mens, die vrouw ergens onderweg verloren ben. Tijd voor pas op de plaats. Op de rem. Een enorm stopteken verschijnt voor mijn ogen.

Ik kijk mijn vriend recht aan: “Dank je wel.”
“Waarvoor?” klinkt als antwoord.
“Deze mentale schop onder mijn kont had ik net even nodig.” Met een quasipijnlijk gezicht wrijf ik over mijn kont. Een brede lach is zijn antwoord.
Drie dikke zoenen en een knuffel krijgt hij als beloning, wanneer ik bij zijn voordeur sta om weer naar huis te gaan. Naar de kinderen.
“Vaak als je ziek bent is de reden zó voor de hand liggend.” Antoine is nog niet helemaal klaar met me. “Wat hebben de doktoren tot nu toe gevonden?”
“Alleen dat mijn hart in twee maanden tijd een kwart gegroeid is.” Terwijl ik de woorden uitspreek besef ik de figuurlijke betekenis pas.
“Er is weer plaats, Arta.”

Op de fiets, onderweg naar huis, krijgt zelfs het stormachtige weer mijn hoofd niet leeggewaaid.