Als ik op weg naar mijn werk voor een stoplicht sta te wachten, blikken de Bill-Boards me wellustig tegemoet. Twee prachtige dames prijzen de lingerie van H&M aan op niet misverstane wijze.
Heel even krijg ik dat onbestendige gevoel in mijn buik. Dat gevoel dat je het best kunt omschrijven als heimwee. Heimwee naar vervlogen tijden. Tijden dat ik zelf nog het lijf had om op zo’n stukje bordkarton te staan. Tegenwoordig is dat geen optie meer. Ten eerste hebben ze niet zulke grote borden en ten tweede is het levensgevaarlijk om mij vlakbij een stoplicht te etaleren. Het leed is niet te overzien als men van schrik op het gaspedaal trapt in plaats van op de rem.
Nee, posters van formaat moeten worden opgevuld met strakke, gladde lijven is mijn mening. Nu zal ik de hele vereniging van “ vet in de string is een openbaring” wel tegen me krijgen, maar ik herzie mijn mening niet.

Ik had ooit (heel lang geleden) maatje 36. God, wat was het leven toen mooi. Geen mens die me aankeek als ik patat at, niemand die met de nieuwste dieettips langskwam en er lag nergens een gefrustreerde Sonja Bakkerfanaat op de loer. Met mijn 60 kilo was alles geoorloofd.
Helaas kwam dat goddelijke lijf in een flinke crisis na het krijgen van mijn kinderen
( ik hou nog steeds van ze) en werd mijn strijd tegen de kilo’s een feit.
Van maat 36 gedijde ik snel richting maat 52 en werd ik vaste klant bij Perry Sport voor het kopen van mijn kleding en hield ik mezelf voor dat spijkerbroeken in die maat ook best heel leuk stonden. Als ik op die momenten mezelf verwende met een bezoekje aan Bram Ladage, zag je mensen beschuldigend mijn kant op kijken. Je hoorde ze denken:
“ waarom eet die vetzak nog patat?” en ik kon ze niet anders dan gelijk geven. En laten we eerlijk zijn; iedereen die dikker is dan dat jezelf bent, gun je zo’n zak patat niet.

Ik heb enorm veel respect voor dames die zeggen gelukkig te zijn met hun overgewicht en zich in sexy lingerie hijsen omdat dit nu eenmaal moet kunnen. Ik kon het niet. Het idee dat ik mijn vlezige billen en blubberbuik in een leuk setje met jarretels moest wringen, zorgde voor slapeloze nachten. Het lukte me niet om me er zomaar bij neer te leggen dat ik zwaarder was dan dat ik eigenlijk wilde zijn. Ik was geen vrolijke dikkert, ik was juist een zeer chagrijnige vetzak.

Tegenwoordig Sonja Bakker ik me dus ook suf, heb pas na tien weken mijn eerste SAS-dag gehad en verhonger vrolijk verder om dat ideale gewicht te bereiken. Uiteraard kan ik nooit meer op zo’n Bill-Board, omdat ik waarschijnlijk zestig ben als ik dat felbegeerde maatje 36 weer terug heb. Daarbij, de lingerie van H&M is niet ingesteld op hanggeraniums en rimpelbillen. Ik laat de Holland’s Next Topmodels die eer. Mijn heimwee ebt langzaam weg en het stoplicht springt op groen. Met een Evergreen in mijn mond vervolg ik mijn rit, met een grijns op mijn gezicht. Het leven is mooi!

Categorieën: Media

11 reacties

WritersBlocq · 8 januari 2007 op 23:45

Het lijkt wel alsof ik de enige ben waarbij elk pondje door het mondje gaat, ik zweer het.

DriekOplopers · 9 januari 2007 op 09:38

[quote]Als ik op weg naar mijn werk voor een stoplicht sta te wachten, blikken de Bill-Boards me wellustig tegemoet. [/quote]
Okee, nou begrijp ik waarom hier op Cx overal staat dat de reacties eigendom zijn van de posters… 😮

Enne… wat is er mis met dik? Ik ken zat vrouwen wie het uitstekend staat. Omdat het gewoon bij ze past. Toch?

Zie trouwens ook http://examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=3987&keywords=blote+borden

Driek Vollopers

arta · 9 januari 2007 op 09:42

Weer heel mooi en humorvol geschreven!
Ik heb zelf geen overgewicht, maar gun de wat vollere medemens hun patatje wel, hoor!
Vind het juist heerlijk al die mensen in alle kleuren, vormen en maten!
😀

DreamOn · 9 januari 2007 op 11:17

Leuke column met een goede dosis zelfspot. Ik blijf van mening, dat het om de uitstraling gaat en niet om het uiterlijk. Beetje cliché, maar het is toch zo! Mensen in een bejaardenhuis zijn allemaal oud en rimpelig, maar toch heb je er hele leuke en hele vervelende mensen bij.
Maar tegen die tijd heb jij lekker wel maatje 36… 🙂

pally · 9 januari 2007 op 11:37

het is natuurlijk een cliché, Chantalle en dan ook nog gebracht door iemand zonder overgewicht.
Dus makkelijk praten, maar toch mijn advies: hou je er niet te veel mee bezig.
Ga lekker door met schrijven, dat kun je goed.
Een stralende succesvolle volle schrijfster, mooi toch?
groetjes van Pally

SIMBA · 9 januari 2007 op 16:38

Wie is Bram Ladage? Ik zal nu waarschijnlijk als een provinciaaltje overkomen, maar goed ook die willen iets leren 🙂

Ik ben ook een dikkerd met wisselend gevoel van teleurstelling en tevredenheid…en Sonja Bakker kan wat mij betreft naar de maan, onzin allemaal die dieeten.

Eddy Kielema · 9 januari 2007 op 19:21

Gewoon een goed geschreven column en geen geforceerde poging om lollig te doen.

pepe · 9 januari 2007 op 22:02

Goed geschreven column.
Ik ben blij met elk pondje dat ik niet verlies, het is oneerlijk verdeeld in de wereld.

Bitchy · 10 januari 2007 op 08:36

Ik krijg zin om luid te klappen na het lezen van je column.
Hou vol ooit sta je in een of andere dure boutique bij de maten 36 te snuffelen als succesvolle slanke schrijfster 😉

Owww en uhh heb je ff een uitlaatklep nodig, ik Bakker dan wel niet, ik honger gewoon 😉

Chantalle · 10 januari 2007 op 13:47

Wat zijn jullie toch allemaal schatten. Bedankt voor de superleuke reacties.

Simba: Bram Ladage is de beste patatzaak uit Rotterdam en omstreken. Je weet wel….van die zelfgemaakte, jammie!

Bitchy: Sinds ik Bakker, zijn er al 14 kilootjes af, waar ik uiteraard supertrots op ben. Ik weeg nu nog 78 kilo en maatje 40 is een feit geworden. Die uitlaapklep is soms lekker, dus hou die mailbox maar in de gaten 😉

Slanke, succesvol schrijfster? Echt, succesvol schrijfster is al voldoende. Dan zou mijn figuur me geen zak meer uitmaken, haha

Floor Janse · 11 januari 2007 op 23:24

Ja, het is me wat om altijd Bram Ladage te moeten voorbij lopen. Maar als het lukt ben je zelf de winnaar en is Bram de verliezer. Maar daar hoef je niet mee te zitten.

Toch nog maar een proberen wat pondjes kwijt te raken ?

Geef een reactie

Avatar plaatshouder