Heimwee

Al fietsend in de Meierij neurie ik een liedje en zie de contouren van onze stad.
De stad die altijd bruist. Ik trap wat harder, want het terras lokt. Al is het nog een waterig zonnetje, het maakt niets uit. De terrassen zitten al vol. Het lijkt of hier in het zuiden altijd eerder de zon schijnt, bedenk ik me, terwijl mijn blik over het terras dwaalt. Daar zit hij al te wachten. Ergens op de helft van mijn leven kruisten onze blikken elkaar. Heftige liefde die alle afstanden overwon. Dat we het halve land doorkruisten met de trein om bij elkaar te zijn maakte niets uit. Bijna altijd ik ging ik zuidwaarts, omdat die stad aan me bleef aan mij trekken. Het leefde en bruiste er dag en nacht. Ik voelde me er vrijer en zorgelozer. In die andere stad was ik als een goudvis in een kom. Een ronde kom, dat wel, natuurlijk. In het noorden was het stiller, de mensen stugger. Vijf uur stipt was het etenstijd en daarna sloten de gordijnen. Als je ’s avonds door de stad liep, dan leek het net of de wereld dicht ging, terwijl er in het zuiden altijd nog ergens wel licht brandde. Je bent er welkom.

Het enige nadeel van mijn leven in het zuiden is dat ik mijn moeder moet missen.Ik ging en ga er met mijn kleine man dan ook vaak naar toe. Waarom woont ze toch ook niet gewoon bij ons om de hoek. Het is zo’n gedoe om bij haar te komen. Uiteindelijk kennen we alle liften op de treinstations, uit ons hoofd. Elke handigheid hebben we met vallen en opstaan gevonden. Als je ooit een razende buggy met daaraan vast een pakezel bent tegengekomen in die regionen: dat moet ik geweest zijn. Als we bij haar zijn valt de warmte van thuis als een warme deken over ons heen.

Als ik in mij eentje in het hoge noorden ben overvalt mij de laatste tijd zo’n raar gevoel. Het is een wat weeïg, onbestemd gevoel in mijn buik. Ik denk dan ook veel vaker aan mijn grote lief. Ik wil dan zijn armen om mij heen voelen, verdrinken in zijn ogen, bij hem zijn.

Als ik dan weer in de trein zit en de contouren van mijn stad zie opduiken verdwijnt het gevoel. Zijn missen uit zich in een lange, innige omhelzing. We duiken de stad in want daar brandt altijd nog wel ergens licht.

Eindelijk kan ik het gevoel benoemen. Het is heimwee naar mijn provincie. Heimwee naar hem.