Als je student bent, wil je het liefst zo snel mogelijk werken en centjes verdienen. Heb je eenmaal na lang studeren een baan bemachtigd, dan verlang je al snel naar het heerlijke studenten-luizenleventje. Aan dat verlangen komt gauw een eind, wanneer je eenmaal hebt besloten om op je oude dag weer te gaan studeren. Het begint al met iedere ochtend badend in het zweet wakker worden, omdat je voor de zoveelste keer hebt gedroomd dat A) je te laat komt voor je examen B) je geen enkele vraag van het examen kunt beantwoorden en C) je studieboeken zoek zijn. Het moge duidelijk zijn, ik heb last van faalangst en niet zo’n klein beetje ook. Dat begon al concrete vormen aan te nemen op de HAVO. Daar heb ik mijn hyperventilatie, obstipatie, slapeloosheid en spanningshoofdpijn gekweekt. Destijds heb ik de deur van mijn huisarts platgelopen. Later pleegde hij zelfmoord. Tot op heden voel ik me daar nog steeds verantwoordelijk voor. Toch heb ik me door ieder examen heen weten te slepen, zij het op een slinkse manier. Ik leefde n.l. op zeer goede voet met mijn leraren. M.a.w. ik was een slijmbal, het lievelingetje van de leraren. Zo eentje die op de klassenfoto altijd pal naast de leraar of lerares staat en hem of haar dan met een adorerende blik aankijkt. Aan het eind van de HAVO-tijd had ik het wel gehad met al dat leren en ik besloot derhalve om een vervolgstudie te kiezen, waarbij ik op mijn luie kont kon gaan zitten. Ik slaagde wel cum laude, maar ik heb nog iedere dag spijt als haren op mijn hoofd dat ik niet verder heb geleerd.
Eigenlijk heb ik die faalangst grotendeels aan mezelf te wijten. Ik ben een perfectionist tot in den treuren. Ik neem geen genoegen met een 6. Sterker nog, daar kreeg je me vroeger zelfs mee aan het janken. Nee, ik ga alleen voor een 9 of hoger. Dat perfectionisme beperkt zich niet alleen tot mijn studieresultaten. Was het maar zo, dan kon ik er nog mee leren leven. Nee, het beheerst ook mijn werk. Maak ik daar een fout, dan kan ik daar dagen wakker van liggen. Hetzelfde geldt voor mijn hobby’s. Sport? Aan verliezen had ik een broertje dood. Mijn columns? Die moeten vrij zijn van iedere spelfout. Althans daar streef ik naar. Mijn huis? Natuurlijk moet mijn huis blietseblank schoon zijn, anders draai ik door.
Wat altijd leuk is bij het goedpraten van een negatieve eigenschap van jezelf, is je ouders en opvoeding daarvan de schuld te geven. Bij deze dan. In mijn jeugd heb ik van mijn ouders niet veel complimenten mogen ontvangen. Daarentegen waren anderen altijd mooier, beter, slimmer, machtiger, vooruitstrevender, handiger, sterker, gevatter, leuker en ga zo maar door. Hallo zeg! Ik ben potverdomme Amerika niet! Mijn perfectionisme zit dus diep geworteld. Alleen als ik de beste ben, krijg ik hun aandacht. Misschien probeer ik mezelf nog steeds te bewijzen t.o.v. mijn ouders, om te laten zien ’ kijk eens pappie en mammie wat IK allemaal kan!’ Zelfs nu ik volwassen ben, vis ik nog steeds tevergeefs bij hen naar complimenten. Nog steeds geen schouderklopje. Ach, laat ook maar.
Uiteindelijk heb ik ingezien dat ik het voor mezelf doe en niet om anderen iets te bewijzen. Ik ben vol goede moed begonnen aan mijn studie, maar nu valt het me toch zwaar op mijn dak. Ik heb mezelf alle leuke dingen in het leven moeten ontzeggen, want je moet prioriteiten stellen, wil je iets bereiken. Ik sport niet meer, heb al 6 maanden geen boek meer gelezen en ik ben bang dat mijn vrienden me opgeven voor het programma ‘Hoe schoon is jouw huis?’ Binnenkort heb ik mijn eerste, nota bene 5 uur durende, examen Algemene Ondernemingsvaardigheden. Een klote vak, dat er gewoon bij hoort en waar ik in de toekomst helemaal niks mee wil gaan doen. Altijd al willen weten wat f.i.f.o., break-evenpoint, colportagewet en homogene oligopolie betekent. Niet echt dus.
Iedere dag tel ik de dagen tot het examen af. Dan raak ik in paniek, als ik zie dat ik nog 44 hoofdstukken te gaan heb. Mijn nachtmerries worden heviger. Mijn bloeddruk stijgt en ik ben doodop. Het lijkt warempel wel of ik me iedere dag zieker voel. Gister heb ik de knop omgedraaid, het kon niet langer zo door gaan. Waar maak ik mezelf zo druk om? Wat heb ik eigenlijk te verliezen? Ik heb besloten dat ik voor een fucking 6 ga! Een rapportcijfer geeft alleen de prestatie weer en niet de inzet. Een diploma is een diploma. Of je nu slaagt met 6 zessen of 6 tienen. Het is misschien een beetje laat, maar het verstand komt met de jaren. En wijsheid? Wijsheid haal je niet altijd uit de boeken. Zelfkennis en levenswijsheid daar bereik je veel meer mee in je leven. Het leven is al een harde leerschool an sich.
Zo, het is weer tijd voor mijn studie. Columnisten, doen jullie even mee? Ik kan het niet helpen, maar als perfectionist erger ik me soms dood aan jullie spelfouten. Wat is juist geschreven:
A) Mercurius, ik wordt chagerijnig van jou.
B) Mercurius, ik word chagrijnig van jou.
C) Mercurius, ik werdt chagarijnig van jou.
14 reacties
Mosje · 3 mei 2004 op 13:58
Alle antwoorden fout! Ik heb me kostelijk vermaakt!
😛
viking · 3 mei 2004 op 15:43
Djezus wat heb ik met dat wipkonijn van jou te doen. Hoewel… na zo’n examen sta jij natuurlijk op hoogspanning. Als ik dan bedenk hoe een duracell-konijn het met alleen al zo’n lullig batterijtje doet… 😀
Ma3anne · 3 mei 2004 op 17:31
Meid, pas goed op jezelf. Perfectionisme kan je behoorlijk in de weg zitten als je doordraaft.
Als columnist ben je een kanjer! *aai over je bol als blijk van waardering..*
Mosje · 3 mei 2004 op 18:07
[quote]Als columnist ben je een kanjer! *aai over je bol als blijk van waardering..*[/quote]Ma3anne, je stelt je bepaald magnamaternalistisch op met deze zin. 😀
Ma3anne · 3 mei 2004 op 18:10
Mosje: mijn volgende column zal je uitleggen hoe dat komt…. haha 😀
Farfalla · 3 mei 2004 op 18:15
Ik was slagroom aan het kloppen tijdens het lezen van deze column, maar neem graag even een pauzetje om een reactie te plaatsen.
Toen ik dit jaar het eerste gesprek had met mijn mentor liet deze doorschemeren dat hij gehoord had dat ik last had van faalangst. Ik heb me hier tegen verdedigd omdat ik juist geen last van faalangst heeft. Ik zie wel hoe het is om faalangst te hebben, want mijn zusje heeft het. Bij haar gaat het alleen om school, ze leert dag en nacht, en haalt dan ook de hoogste cijfers van de hele school. Onze ouders pushen ons om hele hoge cijfers te halen, mn zusje doet het en krijgt er faalangst van. Ik trek me er niks van aan, ik denk het is mijn leven en met een zes of zeven ben ik tevreden. Alleen wanneer ik samen een werkstuk met iemand anders maak wil ik mijn deel perfect hebben.
Ik denk dat het moeilijk is om de knop om te zetten, maar zo te horen is het redelijk gelukt. En je verdiend wel complimentjes van je ouders, ik ook volgens vrienden, maar ook mijn ouders geven mij geen complimentjes. Je moet gewoon van jezelf denken dat je het kan, en trots zijn op wie je bent, ik hoop dat het dan makkelijker wordt. Ik vind je columns echt geweldig, heerlijk om te lezen, en inderdaad zonder spelfouten. Mening columnist zou nog veel van je op kunnen steken. Blijf in iedergeval zo doorgaan, waar een wil is, is een weg. 😉
Trouwens dat breakevenpoint komt me erg bekend voor van mijn economielessen de afgelopen week. 😉
Ik wens je veel succes met je examen, ik weet zeker dat je het gaat halen, en dan wel op jouw manier!
Shitonya · 3 mei 2004 op 18:33
Als ik dit zo lees, ben ik blij dat ik geen faalangst heb 😮
Ik ken ook iemand die heeft er nog meer last van, die loopt soms jankend de klas uit.
Jij, als perfectionist, zal zich denk wel helemaal dood ergeren aan mijn columns, want ik maak hier het meeste spellingsfouten :red:
Irma · 3 mei 2004 op 18:51
En zo is het; (zei ze als ex-perfectionist) al slaag je met een zes, zolang je weet dat je gedaan hebt wat je “op dat moment” in je had en alles gegeven hebt, maakt dat helemaal niets uit.
Goed geschreven en een herkenbaar onderwerp
Kees Schilder · 3 mei 2004 op 20:26
iemand hierboven zegt slagroom te kloppen terwijl zij jouw column leest(???) Hoe werkt zoiets?
Niks mis met perfectionisme, Mercurius, als je het maar niet serieus neemd 😀
Farfalla · 3 mei 2004 op 20:44
[quote]iemand hierboven zegt slagroom te kloppen terwijl zij jouw column leest(???) Hoe werkt zoiets?[/quote]
Nou ik ben te lui om een elektrische mixer in de kelder op te zoeken, dus pak ik de garder en ga de slagroom met de hand kloppen, achter mijn pc, kan ik meteen columns lezen… Niet dat het kloppen dan snel gaat, zeker niet met zulke columns als die van Mercurius… Zo antwoord op je vraag Kees?
eveltje · 4 mei 2004 op 03:26
Mijn doel tijdens mijn humaniora is altijd een 5 geweest, heb mijn ouders ook bijna tot zelmoord gedreven doordat ik maar blijf uitleggen dat ik liever de makkelijke weg neem. Waarom studeren als ik ook slaag zonder. Maar binnenkort moet ik naar de unief en oh help ik heb nog nooit degelijk gestudeerd in mijn hele leven.
Maar ook daar een zes is alles wat ik verlang.
Mercurius · 4 mei 2004 op 09:42
Mosje: Alles fout? Nou ik geef je een 1 omdat je je naam nog goed had geschreven. 😉
Ma3anne: Je hebt helemaal gelijk, ik heb de lat in alle opzichten nu een stuk lager gelegd!
Goh, dat maakt het leven een stuk aangenamer.
Viking: Inderdaad. Ik heb alle leuke dingen moeten opgeven. Ook dat ja. Daar ben ik overigens ook veel te moe voor nu. Ik haal het later wel in.
Farfalla: Je reactie deed me goed. Ik herkende me ook in jouw verhaal. Het is inderdaad niet makkelijk om de knop zomaar om te zetten, dat kost heel veel tijd, maar ik ben me er al bewust van geworden en ga wat makkelijker met de dingen om. Ook mijn zus heeft last van die faalangst. Als kind wil je dat je ouders trots op je zijn en dat ook uiten. Zelfs wanneer je volwassen wordt, hecht je daar nog grote waarde aan. Ik vind het knap hoe je hiermee omgaat. Zoals je al zei: het gaat erom dat je trots bent op jezelf! Dat inzicht kreeg ik erg laat.
Shitonya: tja zo zijn we allebei een beetje jaloers op elkaar. Jij op mijn spelling, ik op
het feit dat jij geen last hebt van faalangst. 😉
Irma: Nouuuuuu ex-perfectionist, zeg maar semi-ex-perfectionist.
Kees: jij bent de enige die me nog niet serieus genomen heeft. 😀
Eveltje: Je moet ook een beetje genieten van je leven, zelfs in je studietijd. Maar mik toch maar iets hoger dan een 5, dan zit je altijd safe. 😉
Ciao Mercurius
pepe · 5 mei 2004 op 08:42
Weer een geweldige column Mercurius. Herkenbaar, dat onzekere gevoel.
Heel veel sterkte bij je komende examens.
Clueless · 5 mei 2004 op 14:18
Heel verraderlijk, perfectionisme. Ik heb er ook veel last van gehad en heb het op bepaalde gebieden nog steeds. Vaak werkt het verlammend. Omdat je alles perfect wilt doen, begin je er maar niet eens aan. Want het kan alleen maar tegenvallen. Het heeft me veel tijd gekost, maar tegenwoordig begin ik maar gewoon en zie ik wel waar ik strand. Heel bevrijdend werkt dat, ook bij het schrijven van columns. Vroeger moest ik de hele column al uitgedacht in mijn hoofd hebben zitten en deed ik er soms weken over om ‘m te perfectioneren. Vreselijk vermoeiend, waardoor de lust van het schrijven mij een beetje ontging. Om de drempel van het schrijven lager te maken, ben ik met die weblog begonnen en nu produceer ik in een – voor mij – hoog tempo stukjes/ columns. Ze hoeven niet meer perfect te zijn, ik begin gewoon ergens en zie wel wat eruit komt.
Ik hoop dat je voor jezelf de drempel lager kunt leggen en gewoon voor een voldoende gaat. Op het moment dat je niet meer streeft naar het hoogste, kan een 6 ook zeer bevredigend zijn 🙂
Veel succes met je examens!!
Groetjes,Clue
PS Ik ga voor optie B 😀