Help, ik krijg een sms!

Paniek in de tent! Een meisje van elf schrikt “heel erg” omdat ze een sms krijgt. Op zich raar. Kinderen (en volwassenen) geven soms een kapitaal uit aan informatie, ringtones en schermafbeeldingen, krijgt dit meisje zomaar een gratis exemplaar, is het weer niet goed! Nu is dit niet zomaar een sms-je. Het tekstberichtje is ongevraagd naar haar gestuurd door een man die ze niet persoonlijk kent. De uit de verhalen bekende ‘vreemde man’ dus, die haar om hulp vraagt bij een probleem waar hij mee zit. Hij heet oom Agent. Of ze toevallig iets heeft gezien op de dag dat… dat… een man werd vermmmoooorrd.

Ja, daar schrikken kinderen van. Het was namelijk een enge tekst en er zat geen plaatje bij. Met beeld erbij was het anders geweest, dan past het binnen de belevingswereld van het kind, want herkenbaar van computerspel, televisie en de voorpagina van de krant.

Misschien moet de politie dan maar geen sms-bom gebruiken, of kunnen kinderen worden uitgesloten, roepen bezorgde kinderpsychologen meteen. Hallo? Als we kinderen kunnen leren hoe met 112 om te gaan, waarom kan niemand ze dan uitleggen wat hier het nut van is? Waarom kan een elfjarige wel met een mobiel rondlopen (ja zeg, ik moet toch bereikbaar zijn!) en vind niemand dat tegenwoordig nog raar, maar mag de politie haar niet een keertje om hulp vragen? Dat meisje loopt toch ook over straat en kan juist iets hebben gezien.

Overigens zag ik kort geleden een kind van nota bene vijf jaar met zo’n ding tegen het oor gedrukt rondhuppelen (luidspreker tegen het oor, microfoon sleepte over de rubbertegels onder de schommel): ja, ik kom nu eten mamma. Mamma woont wel acht meter verderop, en je kunt niet verwachten dat ze haar dochter helemaal daar (in de boze buitenwereld waar die sms-jes van die vreemde man in het blauw over gaan) komt opzoeken.

En met wat jong en oud doorgaans met zo’n mobieltje bespreken zou het mij niets verbazen als er binnenkort in ‘de blije doos’ standaard een baby-(tele)foontje zit. Ik bedoel, je hoeft niet te kunnen praten om mobiel te bellen, als je maar geluid maakt en het vooral nergens over gaat (en anderen zo veel mogelijk in de weg staat, vooral in de supermarkt).

Maar ik dwaal af. Mijn brein raakt verkrummeld. Pas vandaag las ik dat ook de nabestaanden erg geschrokken waren. Ze zagen bij toeval dat er een nieuw bericht op het toestel van het slachtoffer, hun vermoorde naaste stond. Helaas besloten ze het toch maar te lezen, het kon wel eens belangrijk zijn. ‘U bent mogelijk getuige geweest van een moord,’ lazen ze tot hun verbijstering.

(K)(R)(ummel)