Het herstel moet nog zo een 6 jaar op zich wachten en de balance zoek ik nog even verder dan mij al aangereikt is.
Waar gaat dit over zou je denken? Nou gewoon over een programma dat ontwikkeld is om de Kankerpatiënten een handreiking te doen naar goede begeleiding na het loodzware programma van chemo’s en bestralingen. Het gaat je niet in de koude kleren zitten wanneer men je vertelt dat je Kanker hebt. Je gaat door een molen van angst, agressie, onbegrip, hoop en zeker het gevecht dat je aan moet gaan met een sluipmoordenaar die zomaar weer in je lichaam terug kunt komen als je denkt dat alles schoon is.

De afgelopen maand is mij overkomen dat ik van vijf personen heb gehoord dat ze “uitbehandeld waren” of, er was niets meer aan te doen. Alternatieven zijn het buitenland, maar de Zorgverzekeraars die vertikken het om dure operaties toch te vergoeden al kan het wel in het buitenland. Sommige Zorgverzekeraars gaan met de patiënt mee en bekostigen het gehele plaatje.

Herstel en Balance dus. Een inventief programma. Je komt in een kleine groep van mensen die je niet kent. Je verlaat hen na 10 intensieve weken van therapie, sport en spel, zwemmen en praten, heel veel praten. Herkenning, heel veel herkenning in elkaars ziekte. De leeftijden variëren, in mijn groep was ik de oudste met nog een man, de enige man in het gezelschap.
Elke zorgverzekeraar vergoedt dit programma dat toch 950 euro kost. Voor 1000 euro is men ervoor verzekerd, houd ik nog 50 euro over om te verbrassen ( niet dus)

Ik heb er ontzettend lieve mensen mogen ontmoeten, zij kwamen zomaar in mijn leven en stappen er ook zomaar na die weken weer uit, het enige contact is via de mail. Misschien een reünie in de toekomst? Een van de dames kreeg na een aantal weken de boodschap dat ze uitbehandeld was en dat zij opgegeven was. Het kwam bij ons binnen als de doodsklok die klingelde, iedereen liep de klepel te zoeken van ellende en verdriet. Temeer daar je twee dagen in de week lief en leed hebt gedeeld.

Maar een ieder die Kanker heeft, of heeft gehad en die krijgt van de regieoncologen de kans om dit programma te volgen: Ik zou zeggen, doe het. Voor jezelf is het heel belangrijk dat jij jezelf terugvind in een wereld van onmacht, in een wereld van onbegrip van je naasten die wegduiken als zij je aan zien komen, niet wetende wat te zeggen of te doen. Zij voelen zich er ontzettend ongemakkelijk bij. Er is hierbij ook rekening gehouden met een naastenbijeenkomst, voor hen die naast je staan, voor je, achter je en vooral naar je luisteren.

De begeleidsters zijn getrainde en goed opgeleide therapeuten die gewoon lekker met je meedoen, zelfs mee kunnen huilen als het mensen te veel wordt. Ja, het zijn ook maar mensen, hoe gek dit ook klinkt.

De lol en het plezier dat ik had bij Herstel en Balance is nu voor mij over, mijn 10 weken zitten erop. Nu spring ik weer in het diepe, kijken wat mijn conditie gedaan heeft door toedoen van die 10 weken fitness en zwemmen, heerlijk gewoon. Jezelf kunnen zijn, een muur om mij heen is letterlijk en figuurlijk afgebroken. Men zag door mij heen, omdat ik ook door hen heen kon zien. In die programma’s kun je alleen jezelf zijn, wie je bent, wat je bent hoe je bent, wat je hebt, wat je er mee doet.
Alles komt aan bod, elke week een nieuw thema dat betrekking heeft op jouw situatie, in dit geval de meesten van ons herkenden zich in diverse situaties.
De moeheid, het onbegrip, de kaalheid die voor vrouwen erger is dan voor de mannen, logisch, vrouwen lopen nu eenmaal niet graag zonder haar op straat.

Herstel en Balance is een geweldige kapstok voor mijn genezing geweest. Ik kon er heel veel van mijn spanning in kwijt, mijn frustraties die ik om mijn ziekte heb zijn daar achter gebleven omdat de leiding dat aangaf: Het kan, wij vangen het wel op!”

Als je in de wachtkamer van de dood zit te wachten tot je zes jaar om zijn, vroeger waren het er 5 en nu alweer 7 jaar, omdat de therapieën zijn uitgebreid, dan pak je alles aan wat je aangereikt wordt. Mocht mijn Kanker terugkomen heb ik grote pech.

Dubbelgrote pech, want Herstel en Balance wordt geloof ik maar één keer vergoed.
Niet dat ik op een tweede keer zit te wachten, maar het is altijd goed dat er zoiets bestaat, net zoals de inloophuizen voor Kankerpatiënten, die zijn gelukkig overal, om de mensen op te vangen met een kop koffie, thee, een praatje, gastvrouwen, je kunt er van alles en nog wat doen.

Maar dat is de volgende stap. Eerst zorgen dat mijn vrouw weer een beetje normaal kan lopen, die ligt momenteel met een wervelbreuk, ik heb mijn conditie die waard een pijp tabak was, op kunnen bouwen dank zij Herstel en Balance, dank zij de fitness en zwem therapeutes en zeker dank zij het feit dat ik ook zelf wil natuurlijk. Want er was ooit een tijd dat ook ik niet meer wilde.

Totdat mijn vrouw mij eens nodig had, zoals nu de komende weken. Ik ben er nog steeds, ga de weg weer op van controles, bloed prikken, suiker prikken en insuline spuiten, maar de zomer komt eraan en ik ga vol goede moed het leven aan. Mocht er een kink in de kabel komen, so what, ik heb mijn Herstel en Balance hervonden nadat ik door uitzaaiingen in mijn borst en onder mijn oksel even de weg kwijt was. Maar ik heb de weg van het leven weer gevonden.

Al zijn mijn maatjes uitbehandeld, ik zal aan ze denken elke dag dat ze hier nog zijn. Want ik zit nog in de wachtkamer en ik ben er ook nog lange niet, maar door dit bovenstaand programma is de hoop op nieuw leven weer in mij geslopen. Een goede cel die mij dit af kan pakken.


klapdoos

Gewoon een Amsterdamse vrouw die met een vrouw getrouwd is, ziek is, zodanig dat de neerwaartse spiraal steeds verder zakt. maar een kniesoor die daarop let. Ik lach graag, heb genoeg traantjes gelaten om mijn ziekte en nu is het tijd om via mijn nieuwe boek eens door te gaan met uit het leven te halen wat er te halen valt, zeker in een crisistijd is het de kunst om toch vrolijk te blijven. Mijn motto is dan ook: Een dag niet gelachen is zeker een dag niet geleefd.

15 reacties

Mien · 15 mei 2012 op 09:01

Heftig en moedig stuk.
Aanvaarding en lotgenootschap, werken aan conditie, zorgen voor jezelf en voor elkaar.
Het kost kruim maar geeft ook veel energie.
Energie is warmte.
Warmte wens ik je toe.

Mien

Libelle · 15 mei 2012 op 12:13

Herstel en balance hoeft voor mij niet. Een gelikte reactie kan ik dus niet geven. Fijn dat je er zoveel steun aan hebt. Op mijn manier heb ik steun aan mijn overtuiging dat ik stabiel ben, en niet schoon en dus niet hoef te hopen.

Dees · 15 mei 2012 op 12:27

In Amerika barst het van de support groups en wat ik erover gehoord heb, werkt dat eigenlijk altijd heel goed. Hier in NL willen mensen dat toch minder, slaat zoiets minder aan. Waarom weet ik niet. Maar goed om te lezen dat dit bestaat (had geen idee) en dat je er zoveel aan hebt en hebt gehad. Hoop doet leven en ik hoop met je mee. Zet hem op klapdoos.

sylvia1 · 15 mei 2012 op 13:08

Ja, ziek zijn heeft veel meer kanten dan alleen de medische. Dat laat je hier goed zien. Sterkte!

klapdoos · 15 mei 2012 op 13:59

Mien dank voor je reactie, ik ben er natuurlijk nog lange niet, maar we gaan door voor het positieve…
Groetjes leny

klapdoos · 15 mei 2012 op 14:01

@Libelle, ik verwacht zeker geen gelikte reactie, geef hier alleen een stukje informatie door aan hen die het misschien wél nodig hebben, er is nog zo weinig bekend over dit soort van therapieën na de chemo’s en bestralingen, dan is dit een soort van opvangnet. Dank voor je reactie en ik wens je alle goeds

klapdoos · 15 mei 2012 op 14:02

@Dees ik ga voor de 1000%, heb nog zoveel te doen, maar in dit geval heb ik eigenlijk niets te vertellen, dus is die 1000% een grote toeter van mij hoor, maar gaan met die banaan…groet van leny

klapdoos · 15 mei 2012 op 14:03

@Sylvia 1 dank voor je reactie. Groetjes van leny

Sagita · 15 mei 2012 op 15:56

Ik heb ook een Herstel en Balance cursus/workshop – wat is het eigenlijk? – gevolgd. Het was een goede tijd. Waar ik het meest aan gehad heb is het gegeven dat kanker gewoner voor me is geworden. Ja je kan er aan dood gaan, maar dood ga ik toch eens! En mijn grootmoeder heeft mij geleerd: ‘voor de dood hoef je niet bang te zijn, want als de dood er is ben jij er niet en zolang jij er bent is de dood er niet!’
Niettemin was het een heftige periode in mijn leven . Het kost je wel een paar jaar om alles weer op de rit te krijgen.
Ik wens je alle goeds!

pally · 15 mei 2012 op 22:38

Mooi,dat je dit hier zo uitgebreid neerzet,Leny!
Het heeft jou goed geholpen,je sterk gemaakt. Of moet ik zeggen jou je eigen kracht (want die heb je) leren kennen en gebruiken. Ook het delen lijkt mij een groot goed.
Dit allemaal wel, als het bij je persoon past, natuurlijk!
Het is wat Dees zegt een beetje onhollands, meer amerikaans.
Mij lijkt het erg praktisch en realistisch.
Goed en dapper stukje :kus: :wave: :wave:

groet van pally

Hier ben ik weer even terug van weggeklikt. Hoe sneu ook voor je vrouw, voor de ‘balance’, wellicht toch even goed zelf even de zorgende te zijn ipv de zieke…

Fem · 16 mei 2012 op 13:23

Door mijn verzekering werd het Herstel&balans programma niet vergoed helaas. Nu ik een aanvullende verzekering heb, kom ik niet meer in aanmerking.
Jammer, want ik hoor niks dan goeds over het programma en ben blij te horen dat ook jij er veel aan hebt Leny!

Harrie · 16 mei 2012 op 15:12

Wat een ellende allemaal. Wel goed dat je er over schrijft. Dat vind ik gedurfd. Pas goed op jezelf en ook op elkander. gelukkig komt er veel sport op tv de komende tijd. Misschien brengt ornaje jou en je vrouw ook geluk.

SIMBA · 16 mei 2012 op 15:23

Waarom schrijf je balans eigenlijk in het engels?
Geweldig dat het er is he, maar ik ken gevallen genoeg die niet mogen/kunnen deelnemen want je moet goed verzekerd zijn.

Ferrara · 16 mei 2012 op 21:09

Harrie, wat mij betreft, ga je onder de moedige column van Klapdoos te ver om de oranjegekte als geluksfactor op te voeren.

Harrie · 17 mei 2012 op 00:20

Ferrara, bedankt voor je opmerking. De intentie was om een hart onder de riem te steken. Een lach en een traan. Blijkbaar leest dat niet iedereen zo.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder