Het DOS tijdperk

Dus ik zit lekker een beetje te schrijven en ram wat letters via het toetsenbord op het scherm. RAM ja, en de letter volgorde zal mij vooralsnog worst zijn. Geen HEMA worst want die is niet meer te vreten tegenwoordig. De internet radio staat aan op zender Radio MiAmigo en heerlijke muziek klinkt er uit de speakers. Ik lees bij toeval een oud computer boekje, uit het DOS tijdperk. Ken je dat nog, dat tijdperk? Programma’s als DOS 5.0 of DOS 6.22 in plaats van Windows Vista of Windows-7, om er maar een paar te noemen? Ik lees bijvoorbeeld over twee soorten geheugen: het RAM en het ROM geheugen. En oh ja, ook iets over floppy discs. Niet te verwarren met diskettes want dat is andere koek. Mijn eerste PC was een 8086 met een floppy drive waar van die slappe floppy’s in moesten; 5,25 inch waren ze met wel 720KB aan opslagruimte. Het summum op dat moment.

Gelukkig heb ik dat tijdperk meegemaakt en er lering uit getrokken. Of ik er heden ten dage nog iets aan heb betwijfel ik. Maar ja: aan de andere kant heeft het bij mij wel de basis gelegd voor mijn PC vaardigheden zoals ik deze nu hanteer. En ik knutsel zelfs nu nog wat af hoor met die kolere zooi, gohhhh. Wasteilen en emmers vol verzamelde onderdelen heb ik liggen, stapels onderdelen die niemand ooit nog wil hebben daargelaten; maar ik heb ze.

Ik lees verder en lees krachttermen als disccopy a: c: en xcopy D:\*.* a:\ en de opdrachtprompt DIR met optionele parameters als -o, -w en -p, en meer van dat gedoe. ARJ herinner ik mij plots ook weer en ZIP en UNZIP. Dat zijn compressie programma’s waarmee je een bestand tot soms wel 50% kon verkleinen. Vervolgens lees ik een uiteenzetting over de floppy disc. Floppy’s, het lijkt mij een schaamlip waar de rek uit is en niet in de eerste plaats denk ik aan een drager van 720 KB aan computer data, om verder over het RAM geheugen maar te zwijgen want dat spreekt in navolging van het voorgaande wel tot de verbeelding van de lezer.

Want ge- RAM’d heb ik hoor, in mijn leven, dat is zeker. Maar het geheugen laat mij wat dat betreft (gelukkig) de laatste tijd wat in de steek, en dat hoeft natuurlijk geen nadeel te zijn.

Uit de speakers klinkt “Soldiers who want to be heroes”. Heerlijk nostalgisch nummer van Rod McKuen, in mijn vrije vertaling dat Soldiers altijd Hiero willen zijn.

Maar afijn: opruimen dus. Wel nog even bij de lokale kringloopwinkel geïnformeerd of zij er idee in hadden, maar zelfs de baliemedewerker konden ze wegdragen nadat ik navraag deed inzake mijn voorraad computeronderdelen.

Ik ga even wat vuilniszakken halen en smijt al die overjarige zooi maar in de vuilcontainer. Opruimen maakt dorstig en dus heb ik meteen een goed excuus om een lekker borreltje in te schenken. Dat praat wat makkelijker. Toch?

Eens even kijken: DIR/o/p C:/ -a of was het nu …. Shit: hoe ging dat ook alweer?