Het huis uit

Stilletjes zaten wij te kijken. Onze enige zoon was drie minuten geleden het huis definitief uitgegaan. Op kamers wonen in Groningen. Studeren noemen ze dat, geloof ik. Leeg was het nest. In gedachte passeert de tijd nog even aan mijn herinnering. Hoe zou hij zijn jeugd zien als hij later zelf vader is? De zotheid waarmee ik hem opgevoed heb? Die keer dat hij van mij op zijn vijftiende gewoon van school af mocht om prof-snookeraar te worden. De verbazing van hem dat ik dat bij de inspecteur voor elkaar had gekregen. Die knots van een buks die hij kreeg omdat hij het zo leuk vond om te schieten en zelfs later een kruisboog. De enige eis die ik stelde was dat ik geen toeristen aan de deur wilde hebben met een pijl in het voorhoofd. De onmetelijke blijdschap van hem, toen hij weer naar school mocht, na het snooker debakel. Ach, het heeft eigenlijk niet zoveel om het lijf gehad. Toch denk ik dat hij zich nog wel een keertje zal verbazen, als hij terugdenkt aan zijn jeugd en zelf voor soortgelijke beslissingen zal staan en hij misschien denkt:
“ Dat mijn vader dat allemaal goed vond?”
Mijn opvoeding is een een geweest van een beetje lef hebben, vertrouwen in elkaar hebben en duidelijke taal spreken en niet te veel twijfelen. Sommige mensen kunnen zo dubben over het feit of zij hun kinderen wel goed opvoeden. Heb ik nooit gehad. God zegen de greep, we zien het wel en het moet ook een beetje gezellig zijn.
Toen de baby geboren was huilde het de eerste nacht. Het jammerlijke van zoiets is dat je heeeeel veel van zo’n kindje houdt, dus zou je het ogenblikkelijk willen gaan troosten, maar wat je je ook moet realiseren is het feit dat datzelfde lieve moppie al meteen bezig is om de grenspalen uit te zetten. Dus….laat maar schreeuwen. Wij maken de regels en dus wordt er geslapen als de ouders ook slapen.
Huilen is goed voor de longetjes en als je er heen gaat, associeert het kind dat meteen met een beloning.
Na drie nachten huilen was de strijd gewonnen. Hij sliep als wij ook sliepen. De meeste tijd heb ik toen besteed aan het ompraten van Carla omdat zij ‘het lieve moppie’ , dat meedogenloos zijn grenspalen voor onze voeten neerwierp, in haar armen wilde koesteren.
Toen de baby ging kruipen hebben we niks opzij gezet, maar wel belachelijk veel tijd gestoken in het verbieden van de dingen waar hij niet aan mocht komen.
Toen hij een jaar of twee was kreeg hij wat meer privileges, zoals het aanzetten van de TV.
Als ze namelijk een jaar of vier zijn zit de opvoeding erop. Dan moet duidelijk zijn wie wat is en hoe de rangorde in elkaar steekt.
Het is dan alleen nog maar een kwestie van laten zien dat je bijvoorbeeld van iemand kunt houden, door het goede voorbeeld te geven. Als een kind ziet dat ouders elkaar met respect behandelen dan blijft zoiets hangen en krijg je dat terug.
Ik was er ook als hij problemen had. Daar ben je tenslotte voor. Toen hij twaalf was en iets in een winkel gejat had, moest ik hem van het politieburo halen. Dat kind heeft op dat moment even één groot probleem, dat jij in de eerste instantie gaat oplossen. Thuis even evolueren en vooral geen lange straffen verzinnen zoals huisarrest. Je moet er wel bij vertellen dat hij op deze manier een kansarme jongere aan het worden is. Toen het een tiener werd wilde hij niet leren. Ik ben van het systeem: “ Dan niet, het is jouw leven.” Daar gaan wij niet moeilijk over doen en het leuke is, dat er dan ook helemaal geen strijd is tussen ouders en kind. Hij gaat er dan zelf namelijk over nadenken. Alleen die keer dat hij het leger in wilde heb ik hem gelukkig kunnen overtuigen van het tegendeel. Ik mag er niet aan denken, dat zijn hoofd eraf gesneden wordt tijdens een of andere nutteloze oorlog, want ook dat is een keerzijde van zo’n baan.

De minder leuke kant van één kind hebben is dat je alles maar een keer meemaakt. Het afscheid van de lagere school, het eindexamen van…, en noem het maar op.

Wat onwennig keken we elkaar aan.
Als jonge jongen was ik gewend om ongebreideld te genieten van die vinger aan mijn buik. Toen wij trouwden moest ik een stapje terug doen, want de frequentie liep niet helemaal gelijk met die van mijn vrouw en ja, je gaat ook niet lopen sjorren als zij erbij is.
Na een aantal jaren kwam ons kind en de meeste mensen realiseren het zich niet, maar er verandert vanaf dat moment iets wezenlijks. Allereerst wordt je een beetje gebombardeerd tot imbeciel. Je mag koffie inschenken, gebak serveren en iedereen vraagt hoe het met moeder en kind is. Er was geen hond die zich afvroeg hoe het met mij was. Nu had ik er ook niet zoveel mee te maken gehad, al was het alleen maar dat goeds wat iedere vrouw in zich zou kunnen hebben, als je het er eerst zelf maar een stukje insteekt. Daarna is je vrouw hoofdzakelijk voor het kind en het gebeurt niet zo heel veel meer dat je overdag met z’n tweetjes bent.
Als je dan de situatie van jonge jongen tot jongen met kind bekijkt, dan zijn dat vijfenzeventig stapjes terug, wat betreft het doen wat je wilt.

Nu is mijn zoon de deur uit en zijn wij weer met z’n tweetjes.
Van jonge jongen naar ‘man met kind dat het huis uit is’ is in ieder geval geen vijfenzeventig stapjes meer terug.