Het huwelijk

Wat zal ik doen?
Moet ik als dokter Uw vastgelopen huwelijk analyseren of…

Slappeling!!
Kan ik niet beter bij mijzelf beginnen en dan kijken naar anderen?
Goed! Ik trad in het huwelijk met alle vereiste poespas er omheen.
Aanvankelijk…
Het was net het aardse paradijs.
U kent dat wel, het leven was een feest en we leefden letterlijk en figuurlijk op en van elkaar.
Natuurlijk!
Overdag werken, want er moest brood op de plank.
Eerst samen en toen…
Toen bleek dat we beide vruchtbaar waren, ging ik alleen door.
De jaren verstreken en langzaam trad er meer dan gewenning op.
Er ontstonden ongeschreven wetten.
Geleidelijk werden de taken verdeeld.
De eerste kleine vlekjes ontstonden op het eens zo blanke damast.
We deden griepig naar elkaar.
Er ontstonden botsinkjes waarin de huisregels /de taakverdelingen werden uitgesproken.
Daarna keerde de rust weer voor even terug en hervonden wij opnieuw een regelmaat, met vertrouwen dat het goed zou gaan.

In dokterstermen gesproken:
“Het griepje was genezen”.

Maar…
Helaas, zo gaat het, liet het leven samen steeds meer littekentjes achter.
Dat is het leven.
Dat is onvermijdelijk.
En…
Op een gegeven dag -het zal wel in de sterren hebben gestaan- kwam de volgende botsing.
Heftiger dan voorheen!
Het dreigde echt uit de hand te lopen en de wetten, nodig om te redden wat er te redden viel, logen er dan ook niet om.
En zo probeerden we samen -scheiden doet immers lijden- ons er nauwgezet aan te houden.
Nauwgezet… verenging en vernauwing!

Om in dokterstermen te spreken:
“Er trad aderverkalking op in ons samenzijn”.

Als de één een misstap deed volgde er direct een huiselijk tribunaal, met als eis: Schuldbekentenis.
Dit ging zo enige jaren, doch steeds meer werd er op elkaar of over elkaar gekankerd.

Om in dokterstermen te spreken: “Kanker”.
Van verzieking was al lang geen sprake meer.

En zo kon het gebeuren dat we geleidelijk aan geen sex beleven meer hadden.
Net alsof het vies was geworden.

Om in doktertermen te spreken:
“De angst voor AIDS had zijn intrede gedaan”.
En dit werd einde paradijs.
Maar…
Niet nadat de juridische procedure dit alles verzegelde.
Het was een waar touwtrekken.
Om in wereldse termen te spreken:
“Oorlog”.

In mijn eindeloze zoektocht naar het ontstaan van leven, ons zijn en ziekte, was ik al erg enthousiast, ziende /belevende dat de ontwikkeling van zaadcel en eicel tot baby, een versnelde film van die miljoenen jaren durende evolutie moest zijn.
In die eindeloos lijkende zoektocht vond ik ook een duidelijk evolutieproces van ziekte, waarin onder andere kanker de opvolger van aderverkalking bleek.

Kijkend in de wereld, waarin men zei dat de maatschappij van verziekt naar verkankerd was uitgegroeid, beleefde ik hetzelfde.

Zouden de Chinezen van weleer echt gelijk hebben dat “Alles zo groot zo klein is en alles tezelfdertijd gebeurt”?

Ze zeiden ook dat de mate van orde-bewaarders omgekeerd evenredig stond met de gezondheid van een samenleving.
Zij zagen toen wat ik nu her-ontdekte.

Culturen komen en culturen gaan.
Ziekten komen en ziekten gaan.
Iedere ± 2000 jaar via eenzelfde stramien.

PARADIJS > GRIEP > ADERVERKALKING > KANKER >
AIDS > OORLOG

En zo genoten wij als echt-genoten één van de vele levenscycli die allen aan elkaar gelijk zijn.