Het leven is kut!

Ik heb vrienden, jawel. Maar net als de rest van de wereld hebben ook vrienden de onstuitbare drang zich voort te planten. Sommigen gaat dat goed en snel af. Ik ken iemand die bij meer dan één vrouw kinderen heeft verwekt. Hij hoeft er maar naar te kijken en ze zijn zwanger. Maar hij heeft dat goed geregeld; bewust voor een gleufdiertje gekozen met veel moederlijke c.q. verzorgende eigenschappen. Het vaderschap hoeft dus niet echt een belemmering te zijn af en toe de kroeg in te duiken of tijd te maken voor vrienden die eigenlijk helemaal niets te doen hebben. Ik ken ook types die jaren lang bezig zijn met IVF om vervolgens, wanneer het zaad zijn werk heeft gedaan en de lelijke schreeuwerds het levenslicht zien, hun relatie volledig op de klippen laten lopen. Vanwege de kinderen blijven deze gezelligerds dan toch maar bij elkaar terwijl hun stemming dagelijks suicidaler wordt.

Dan heb je nog die groep tweeverdieners die de combinatie druk-druk-druk en kinderen absoluut niet kunnen verdragen. De kinderen worden de hele week ‘geregeld’. Nu eens bij opa’s en oma’s, dan weer bij vrienden enz. Van die vrienden hebben wij ook. Bij tijd en wijle zijn deze opvoeders zo burnout dat hun kroost bij ons moet worden geparkeerd. Nu wil het geluk dat die kinderen bij ons nogal braaf zijn. Dit zou je niet kunnen bevroeden wanneer je ziet met welke monsterlijke en tiranieke geestdrift diezelfde koters hun ouders het leven tot een hel weten te maken. En of dat niet genoeg is wordt moeders vervolgens weer bevrucht. Want ze, vooral hij, willen er nog meer. Ter illustrering: hij is van het type dat dagen loopt te mokken en te klieren wanneer moederkloek eens een dagje uit wil en hij op de blagen moet passen.

Blijkbaar worden wij (behalve een handjevol en ik) van hormonen voorzien die ervoor zorgen dat ons handelen elke gezonde logica tart. Is daar een medicijn voor? Zo ja, waar kan ik dat kopen. Is het ook als vloeistof verkrijgbaar zodat ik het met een sproeivliegtuig kan verspreiden? Of kan iemand mij gewoon uitleggen waar deze drang tot zelfdestructie vandaan komt? In deze tijd heeft dit toch meer weg van een bizarre en uiterst trage manier van euthanasie!?

Ik begrijp best dat mensen hun genen willen doorgeven op iets wat nageslacht heet. Ik word zelfs vertederd bij de gedachte aan kleine Vikinkjes die al schilderend en gitaarjengelend door het leven gaan. Hun haren net als pappie laten groeien tot-het-met-poepen-lastig-wordt en twinkelende oogjes krijgen bij het horen van een Harley. Bovendien is het een prachtig excuus om als volwassen vent met Lego te mogen spelen. Maar regel het dan ook anders!

Kijk, ik stop met werken, moeders gaat centen verdienen. En zoals een goede vriend ooit tegen mij zei ten tijde van mijn drukke ondernemersbestaan: “jongen, maak je niet druk (vanwege burnout), je gaat gewoon lekker schilderen in je tuin, stopt de koters een speen in het smoeltje, zorgt dat het eten klaar staat als je princesje thuiskomt en als ze zich bescheten hebben doe je of je gek bent. Wat wil je nog meer… over een paar jaar hang je in het museum”. (Hoe zou hij dat bedoeld hebben).

En dat ga ik dus ook doen. Dat van dat museum zou wel eens heel lange termijn planning kunnen worden, tenzij de vraag naar mijn werk explosief gaat stijgen na het plaatsen van dit stukje maar daar heb ik mijn twijfels over. Niet door gebrek aan kundigheid maar door jullie gebrek aan smaak!

Nee, even zonder kloterij. Het leven zou voor ons allen toch een stuk aangenamer kunnen worden wanneer we bereid waren onze keuzes te beperken.

Het leven is goed!