Het maagdencomplex (2)

De maagdenmanie is in vele culturen verweven. De Maagd Maria, Onbevlekte Ontvangenis. Voor mij vertaald is dat Jozef, die na een heftig staaltje zelfbevrediging op de expliciete wandtekening van de moeder van Maria Magdalena, zijn bespermade vingers in zijn eigen Maria stak. Maria, de zuivere, ons aller moeder, de reinheid zelve. Vingers of piemel, een wezenlijk verschil, in de buurt van het stukje weefsel dat bloeden kan.

Ook in andere culturen speelt maagdenverering een grote rol. Iedereen kent de bebloede lakens die getoond worden na de huwelijksnacht, of de voorbeelden van meisjes die aan banden worden gelegd. Enkel en alleen maar om te voorkomen dat het maagdenvlies iets gebeurt, voor het huwelijk. Er zijn meisjes in Nederland, die eerder anale dan vaginale seks hebben, om een stukje weefsel intact te houden, dat synoniem is aan hun waarde op de huwelijksmarkt en daarom aan de waarde van hun bestaan zelve.

Dan is er natuurlijk nog de belofte van maagden in het hiernamaals voor martelarende Islamieten. Een kwestie die velen aanspreekt, genoeg om – ook als je niet degene bent die zich opblaast – het er toch veel en vaak over te hebben.

Maar laten we eerlijk zijn. Ook de grootste voorraad maagden is eindig. Eén keer neuken en de maagd is maagd-af. Wat te doen na de multiple maagdensessie? Of zou het dan pas echt leuk worden daar?

Misschien, al weet ik niet precies wat de Koran hierover zegt, heeft Allah wel een soort galgenhumor. Kom je in het hiernamaals aan als verse, jonge martelaar, in de volle bloei van je dood, trappelend van ongeduld en een flinke dosis opgespaard testosteron, blijken daar allemaal vrouwen van boven de tachtig te staan die in volle, naakte, maagdelijke glorie wachten tot ze over de rollator gesmeten worden, om eindelijk maar toch tot échte vrouw gepromoveerd te kunnen worden.