Het matrassenvrouwtje

Op straat klinken vrolijke kinderstemmen en luid gelach. Ik kijk naar buiten om de bron van al deze jolijt te ontdekken, waarna ik met stomheid geslagen voor het raam blijf staan. Mijn mond valt van verbazing open en ik druk mijn neus tegen het raam om alles beter te kunnen zien. Is dit een droom, een luchtspiegeling, een hallucinatie of gewoonweg een grap? Nee hoor, ze loopt er echt! In mijn straat komt een vrolijke stoet vrouwen en kinderen langs. De kinderen hebben allemaal speelgoed en felgekleurde balonnen in hun handen en zijn overduidelijk in hun sas. Zeker naar de kermis geweest, en ik bekijk met een glimlach het tafereel. De kinderen worden vergezeld door een aantal gehoofddoekte en enigszins gesluierde vrouwen. Op zich niets bijzonders, zie je wel vaker, maar achter in de groep loopt een vrouw die meteen mijn aandacht trekt. U zult zich afvragen wat is er dan zo bijzonder aan deze vrouw? Is ze bloedmooi, heeft ze soms een staart, loopt ze op haar handen, of klimt ze van gekkigheid in de regenpijp om daarna acrobatische en halsbrekende toeren uit te halen in de dakgoot? Welnee, niets van dit alles! Ze gaat gebukt onder een zware last waardoor ze enigszins gebogen loopt en af en toe blijft staan om even uit te blazen.
Op haar rug zijn namelijk twee éénpersoonsmatrassen bijeengebonden. Deze zijn vastgebonden met het soort touw dat ook gebruikt wordt door de plaatselijke harmonie bij hun maandelijkse oud-papier-actie. Je kent het wel, van dat dunne rafelige snerttouw. In haar hand heeft ze, hoe cliché, een draagtasje van de Wibra.

Nou hebben exotische volkeren altijd al mijn interesse gehad, en kunnen vreemde gebruiken en gewoonten, het bizarre en het buitenissige op mijn onverdeelde aandacht rekenen, zodat ik me dan ook over de betekenis van dit vreemde schouwspel het hoofd breek. Is het een rite-de-passage om de overgang van kind naar volwassen vrouw te benadrukken? Wellicht wordt ze uitgehuwelijkt en is dit een manier om haar kracht en doorzettingsvermogen te tonen aan de toekomstige bruidegom? Misschien is het wel een wetenschappelijk experiment, of iets met de verborgen camera? Of moet ik het dichter bij huis zoeken en is dit een handigheidje om meteen van bil te kunnen gaan als meneer effe moet of mevrouw zin heeft? Nieuwsgierigheid en compassie doen mij besluiten om naar buiten te gaan en haar een handje te helpen.

“Mevrouw, zal ik dat tasje even voor u dragen?” Een stralende glimlach is mijn deel en ze slaat timide haar ogen neer.
Huh? Oh, ze mag misschien niet met vreemde mannen praten of, en dat is waarschijnlijker, is ze het lokale dialect niet machtig, bedenk ik me.
Als ik de vraag wil herhalen staat opeens een besnorde man voor me die vriendelijk groet en klaarblijkelijk bereid is enige uitleg te verschaffen.
“Is niets aan de hand meneer”, lacht hij, “deze matrassen moeten naar huis”.
“Aha, naar huis”.
“Hebben we op de rommelmarkt gekocht, naast de kermis, maar ze worden niet bezorgd”.
“Oh, eh, juist ja”.

“Ja ziet u meneer, wij zijn arm en ik kan me maar één vrouw veroorloven. Maar inshallah (als God het wil), misschien kan ik volgend jaar nóg een vrouw aanschaffen. Hoeft zij niet alles te dragen”.
“Eeuh, tsja”, stamel ik verbluft.
“Dag meneer, tot ziens”.
“Tot ziens”, zeg ik, en wuif ze na. Mmmh..Tsjonge, da’s eigenlijk best handig!
Bovendien ligt de oplossing toch meer voor de hand dan ik had kunnen bevroeden. Zo zie je maar weer, niet meteen het ergste denken! In opperbeste stemming ga ik weer naar binnen waarbij me een variant op een bekende aanbieder van Oosterse kookproducten te binnen schiet; Het leven, zo simpel zo rijk…