Het perverse slankheidsideaal

Ik durf er niet altijd voor uit te komen. Als ik zeg dat ik op slank val (vooral als ik preciseer dat ik echt slank bedoel, jongemeisjes- en filmsterrenslank) dan word ik soms aangekeken alsof aan mijn handen het bloed kleeft van anorexiaslachtoffers. Alsof door mijn toedoen geholpen door mijn verdorven handlangers, meisjes en vrouwen gedwongen zijn zichzelf uit te hongeren om te voldoen aan ons perverse slankheidsideaal. Handlangers zijn bijvoorbeeld de tv en de bladen die de kijkers en de lezers hersenspoelen met propagandabeelden van jonge strakke meiden. Ik pik het niet langer. Het slankheidsideaal moet uit het verdomhoekje.

Het slankheidsideaal wordt door tegenstanders ervan onrealistisch genoemd. Een slimme zet want door een ideaal onrealistisch te noemen kan je je aan het nastreven ervan gelegitimeerd onttrekken. En als het niet onrealistisch zou zijn dan was het wel onwenselijk. Omdat van vrouwen en meisjes die al hun overtollige pondjes kwijt zijn niet zoveel overblijft. Hoeft ook niet want ze zijn nu eenmaal minder gespierd dan mannen. Maar het wordt toch aangegrepen om kerngezonde meiden af te schilderen als anorexiagevallen. Misschien wel het lot van elk ideaal, voor een enkeling gaat het nooit ver genoeg maar de meesten lappen het aan hun laars. Waar de een probeert te leven op een stengel selderie laten de meesten Gods water over Gods akker lopen.

Vroeger bestond er geen slankheidsideaal. Het was niet nodig want ooit was slank zijn niet zo zeldzaam als nu. Toen calorierijke tussendoortjes nauwelijks bestonden en er hard werd gewerkt. Tegenwoordig kom je er mee weg als je roept dat je druk, druk, druk bent terwijl je nauwelijks van je plaats komt. En als aan dat laatste niet te ontkomen is, gebeurt het niet op eigen kracht: Met de auto naar het werk, met de auto weer naar huis. Onderweg een stopje bij de supermarkt om er winkelwagens vol borrelhapjes, snacks, flessen (fris)drank en andere tussendoortjes weg te slepen. En kant en klaarmaaltijden natuurlijk.

Bij sommigen is er wel enig besef dat het niet door kan gaan met dat pondje of kilootje dat er elk jaar bij komt. Dan gaan ze naar de sportschool (of all places). Waar het parkeerterrein alweer zwart ziet van de auto’s. Met een fietstochtje er naar toe en terug hadden meer calorieën verbrand kunnen worden dan met een potje halfzacht excuussporten in de ‘gym’. Er wordt heel wat afgezweet maar waar het niet koud is en waar het niet waait is daar niet zoveel voor nodig. Stofzuigen levert ook wel eens een zweetdruppel op. Het wordt je daar makkelijk gemaakt tot de conclusie te komen dat een mooi gewicht een onrealistisch streven is, zelfs als “je je alles ontzegt en je helemaal uit de naad sport” Maar instanties die het beste met ons voorhebben houden ons voor minstens een half uur per dag te bewegen. En zelfs dat halen de meesten niet.

Langzamerhand wordt het als abnormaal beschouwd om slank te zijn zonder op een stengel selderie te bijten of elke dag een marathon te lopen. Dan zal je wel een “snelle verbranding” hebben. Klinkt niet onaannemelijk maar de natuurkunde leert dat calorieën die verbrand worden niet zonder een spoor achter te laten verdwijnen. Verbrande calorieën die niet worden gebruikt om te bewegen kunnen alleen maar in warmte worden omgezet. De stoom zou af moeten slaan van de types met een “snelle verbranding”? Soms is dat ook zo, als ze bewegen, dan krijgen ze het warm. Om te bewegen moeten ze calorieën verbranden en daarom kunnen ze normaal eten zonder aan te komen. Er komt geen selderie aan te pas. Leve het slankheidsideaal! Realistisch en nog gezond ook. En mooi!