Het succes van een meesterdief

De avond sleurt gestaag de kleuren uit de dag. Op dit moment is licht mijn bondgenoot niet
Anders val ik teveel op. Al moet ik nu wel een zaklamp gebruiken om mijn werk te kunnen doen.
En ik heb maar zo’n twaalf minuten meer voor ze thuiskomt. Dit wordt een uitdaging. Met hernieuwde moed concentreer ik me op het gat in de deur die me van het binnentreden weerhoudt.
“Zo, dit vereist finesse. Klasse.”
Die vind je niet bij ramkraakdieven die met de auto eerst de heleboel molesteren. En dan laten ze nog hun naamkaartje achter voor de politie door zich te verwonden
aan de glasscherven die ze zelf gemaakt hebben.
Ik, daarentegen, breek nooit glas als het enigszins toegelaten wordt.
Ten eerste weet je nooit wie je gehoord heeft en het doet afbreuk aan de waarde van het beroep.
Dit is een stiel. En zoals zovele ambachten van oudsher moet je respect hebben voor de kunst ervan. Iedereen kan inbreken.
Maar de klus volledig onder controle afwerken en heelhuids wegraken zonder ergens argwaan te scheppen vereist vakmanschap.
Je dient er als persoon in balans te zijn. Een rustige ziel die de poel van de kennis niet vertroebeld met angst of spanning.
Negen minuten…
Mijn linkerhand houdt de schuin aflopende metalen latje zonder trillen vast en met de rechter ramde ik de 2 mm dikke naald met schuine kop naar binnen.
De punt was bewerkt met een permanente magneet en zou de achterste lip in het meerpuntenslot naar binnen doen kippen. Dat kon ik maar hopen.
Al vijf minuten ben ik bezig, maar ga onvermurwbaar verder. Ik moet wel binnen raken en zeker nu dat klere slot me aan het uitdagen is.
Ik kende dit soort sloten goed. Mensen installeerden dit soort sloten als bijkomende garantie tegen dieven.
In standaard uitvoering konden meesterdieven als ik ze nog open krijgen maar niet als ze binnenin van een titaniummatrix waren voorzien.
Die waren niet gevoelig aan magnetisme.
En dit was zo’n slot. Ik had deze en bij enkele andere huizen in de buurt zelf geïnstalleerd.
Ware het dus niet van het druppeltje secondelijm op de tip van de naald, kon ik zo nog uren verder klooien.
Nog vijf minuten …
Ik druk de naald naar beneden om de kop tegen de laatste lip in het slot te leggen.
Even wachten , één seconde? Of wat meer? Tja reclame is ook niet alles.
Ik kan maar beter de tijd nemen want wanneer het niet plakte was de boel om zeep.
Uiteindelijk licht ik de pin uit het slot en draai simultaan het latje naar links.
Jawel hoor, binnen !
Ik ren de living binnen terwijl ik de voordeur zie opengaan. Een vrouw staat pal voor me met een zak inkopen in de hand.
Ze lacht en zegt: “Hallo schat! Fijne dag gehad vandaag?”
Ik meet mezelf een ontspannen, nonchalante houding aan en besef meteen hoe ik overkom.

Ze kijkt me berispend aan en bemerkt meteen de naald en het latje in mijn hand.
“ Alweer de sleutel verloren, liefje?”
“Euch ja, sorry!”