Het tropisch overspelparadijs

Temptation Island. Een tv programma waar je naar hartelust mensen kunt bespieden die zich ranzig en achterbaks gedragen. Misschien zijn ze op die eigenschappen uitgezocht. Kan ook zijn dat het de schuld is van de programmamakers dat ze zich misdragen. Die helpen inderdaad een handje. Door de deelnemers alle vrijheid te laten om zelf keuzes te maken. Vervolgens leggen ze de keuzes en alle gevolgen ervan onbarmhartig vast. Temptation Island is een boeiend experiment in een laboratorium waar menselijk gedrag bestudeerd wordt. Zodra de deelnemende koppeltjes gescheiden waren moesten de mannen onder hen zich verleidsters van het lijf houden en de vrouwen verleiders. Er leek niets aan de hand want alle paartjes hadden vooraf onderling goede afspraken gemaakt over wat mocht en wat niet mocht. Er mocht heus wel wat geknuffeld worden want knuffelen is onschuldig. Maar het ontging oplettende kijkertjes niet dat het begrip knuffelen met de lichtsnelheid werd opgerekt. Een deelneemster deed zelfs een serieus gemeende poging haar nota bene door de camera in geuren en kleuren vastgelegde escapades, afgerond met De Daad zelve als knuffelen te verkopen.

In het echt kan er jaren aangerotzooid worden zonder dat iemand het in de gaten heeft maar zoveel tijd hadden de makers van Temptation Island niet, net zomin als de kijkers. Daar hadden ze iets op bedacht om de vaart er een beetje in te houden: Het kampvuur! Daar kregen de deelnemers beelden te zien van het geknuffel van hun wederhelften. Eerst zag je ze dapper weigeren hun ogen te geloven. Maar in de loop van een paar dagen drong het door dat het onschuldige geknuffel doodordinaire seks was of de prelude ervan. De deelnemers die in het omzeilen van afspraken en principes het actiefst waren, hadden de meeste moeite de gebeurtenissen die bij het kampvuur voor iedereen zichtbaar werden, in overeenstemming te brengen met hun zelfbeeld. Zij hadden zich zo in hun ‘niets aan de hand’-rol ingeleefd dat ze er zelf in geloofden. “Hoe zou iets dat zo goed voelt verkeerd kunnen zijn?” vroegen ze zich vertwijfeld af.

Sommige bedriegers klampten zich vast aan de laatste reddingsboei voor hun zelfbeeld. Door hun zwichten voor de verleiding te presenteren als een logische consequentie van het tekortschieten van hun partners. Hoe meer er op het spel staat, de relatie met de partner bijvoorbeeld, hoe inventiever er wordt bedrogen en hoe harder daarover wordt gelogen. Het leerzaamste van het experiment Temptation Island was het ongestoord kunnen observeren van mensen die hun intiemste partner voor de gek hielden. Zichzelf! Geen wonder, deelnemers die zichzelf konden verkopen dat seks niet meer is dan een vorm van knuffelen werden daarvoor beloond. Ze konden zonder wroeging groots en meeslepend leven, al duurde het niet langer dan de 2 weken waarin alle verwikkelingen in werkelijkheid hun beslag kregen.

In het leven van alledag zijn de verleiders en verleidsters een stuk minder verleidelijk dan op het tropische overspelparadijs. Toch laten de cijfers zien dat de mate waarin overspel gepleegd wordt in de vinexwijken, daar niet onder te lijden heeft. Maar juist in vinexland is het zelfbeeld een kostbaar bezit dat met pijn en moeite bij elkaar is gesprokkeld. Bijvoorbeeld met de boerenslimheid waarmee goedkoop een mooie tweedehands op de kop getikt is. Met de onwankelbare overtuiging dat je kinderen slimmer en braver zijn dan die van een ander. De discutabele zekerheid dat het altijd de anderen zijn die de fouten maken in het verkeer. Het rotsvaste geloof dat je gezien je capaciteiten en je prestaties veel te weinig verdient. Temptation Island is overal. Maar meestal zonder mooie mensen en zonder zon. Niet iets om de tv voor aan te zetten.