Homolo

Hoewel ik Lodewijk-maar-zeg-maar-Lo nog maar tien minuten ken, is hij mijn nieuwe allerbeste vriend. Het is zondagnacht en we zitten in de eightiesbar achter het witbier (witbier is de nieuwe witte wijn, weet Lodewijk). Hoewel ik normaal gesproken helemaal niet gediend ben van gelikte mannen met gelikte openingszinnen (“Schat, wat zit je hier alleen. Mag ik bij je komen zitten?”), ben ik wel gediend van dat gelikte mannetje.
Lodewijk-zeg-maar-Lo is homo.
Erg homo.
Zo homo dat ik wed dat hij uit zes kasten tegelijk is gekomen.

Dat Lo homo is, valt niet alleen op door zijn ietwat verwijfde handje en zijn ietwat te strakke mouwloze shirt (met smooth geschoren oksels), maar ook door de openheid waarmee hij over zijn ex-vriendjes praat.
Over Ramon (zijn grote liefde), over Joris (‘een kleine liefde als je begrijpt wat ik bedoel, haha’), over Harold en Benno de bisexueel (“de ergste van het soort! Ik bedoel, wordt volwassen! Maak een keuze!).
Lodewijk is duidelijk aanwezig, en volgens mij doet hij het er ook een beetje om. Hij zwaait net iets te nadrukkelijk met zijn handen als hij een verhaal vertelt, en praat op een behoorlijk luide toon.
Soms giechelt hij hysterisch om iets wat hij vertelt.
Ik zak wat onderuit op mijn barkruk en laat me leiden in de wereld die homo heet.

We krijgen het over familie, over mijn broertje en zijn ouders.
“Weten je ouders dat je homo bent?” vraag ik.
Lodewijk trekt zijn geëpileerde wenkbrauwen op.
“Wat denk je zelf, schat?”
“Ik denk dat je ouders al bij de geboorte wisten dat je homo was. Ik bedoel; wie noemt zijn zoon anders Lodewijk?”
“Tssss!” sist hij. “Wat dacht je van Lodewijk de Veertiende? De Zonnekoning? Wat dacht je daarvan?”
Ik zeg niets.
Ik zeg: “Eerlijk, Lo. Ooit een heteroseksuele man gezien die voor zichzelf een spiegelzaal liet bouwen? Geloof mij; als je Lodewijk heet, ben je gedoemd homo te zijn.”

Lo weet na deze opmerking niet zo goed wat hij met me aanmoet. Hij sist wat. “Als je een vent was geweest, had ik je een knal verkocht” zegt hij uiteindelijk.
Ik lach liefjes. “Als ik een vent was, had je achter me aangezeten.”
Hoewel hij zijn toegeknepen ogen verraden dat hij er niet helemaal zeker van is, besluit hij me het voordeel van de twijfel te geven. “Ik mag jou wel, denk ik.”
Ik lach nog liever.
“Kreng” sist hij.

Later, pas maanden later, kom ik Lodewijk nog eens tegen. Hij staat tegen de bar geleund in de eighttieszaal en fluistert de barman wat in zijn oor. Als hij me in de gaten krijgt, zwaait hij uitbundig naar me en gebaart dat ik zijn kant op moet komen. “Rob wil me niet geloven, maar eerlijk, ik heb een spiegelzaal thuis, niet waar?”
Onder de bar geeft hij me een tikje tegen mijn been.
Ik zeg niets.
Ik zeg: “Eerlijk, Rob. Ooit een Lodewijk ontmoet die geen spiegelzaal heeft?”