Eén van de grootste ergenissen van vele mensen zijn de uitwerpselen van een hond. Oftewel: hondenpoep, in de volksmond. Alleen de kleur al! Of wat dacht je van de geur? Allereerst wil ik beschrijven hoe zo’n drol gedraait word. Ik zie het zo voor me: daar komt een baasje aan met een hondje, je weet wel: zo’n beestje met vier poten en een staart. Het baasje houdt stevig de riem vast. Je vraagt je af wie er eigenlijk de baas is. Tjonge, wat trekt dat beest zeg! Het beestje snuffelt een beetje in het gras, hij zoekt een een lekker plekje. Even later heeft hij dat gevonden, hij draait een paar keer in de rondte en gaat dan in de typische zithouding zitten. Natuurlijk met het achterwerk richting het baasje. Daar hebben ze schijt aan. Het baasje kijkt geïnteresseerd toe hoe zijn hondje een drolletje draait. Even later ligt er een mooie drol in het gras. Maar wat kan zo’n drol veel veroorzaken!

Wat dacht je van die vrouw met teenslipper. Ze trapt nietsvermoedend in de drol. Het drek glibberd tussen haar tenen door…

Of die jongen die voor het eerst naar zijn schoonouders gaat. Hij heeft niets in de gaten. Totdat hij op de bank naast zijn vriendin zit en zich afvraagt of het altijd hier zo stinkt…

En dat jongetje dan, dat graag meisjes plaagt. Hij rijgt de drol aan een stok en rent achter de meisjes aan. Dan vliegt de drol in een nek van een van de meisjes…

En dat meisje, dat goed kleien kan. Zo’n mooi stukje klei heeft ze nog nooit gevonden. En wat kleidt dit lekker! Totdat ze aan haar handen ruikt…

Of die familie die gezellig gaan picknicken. Opeens ontdekken ze dat ze geen chocoladepasta op brood hebben…

Kattekwaad van vroeger: een drol zoeken, in een krant doen, de krant meenemen, bij de voordeur van de buurman leggen, aanbellen, in de fik steken en wegrennen. De buurman doet open, en ziet de brandende krant. De buurman denkt: het vuur moet uit. Vastberaden stampt hij het vuur uit…

Met je neus in de boter vallen valt best mee. Wat dacht je van: met je neus in een drol vallen…

Wat een belevenissen uit een drolletje kunnen voortkomen is niet te geloven. Iedereen heeft hier omtrent zijn eigen (traumatische) verhaal.

Het was misschien een erg vies verhaal. Maar je zou het maar meemaken…


2 reacties

Li · 23 september 2006 op 22:59

Ha een hondenpoepverhaal. Wat origineel.
Ach het is organisch dus afbreekbaar. Dat kan ik van al die rondslingerende blikjes, batterijen en flesjes niet zeggen. En dan die pislucht in hoekjes en gaatjes rondom uitgaansgelegenheden. Hond en baas die goed zijn opgevoed doen hun behoefte op een plek waar niemand er last van heeft. Toch?:-D

Li

champagne · 23 september 2006 op 23:04

Ik vind het best wel shit voor je, maar ik vind het geen goede column. Er is geen samenhang, teveel losse, denkbeeldige situaties wat mij betreft.

Maar gewoon doorgaan met schrijven, het komt vast goed 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder