Honingbijen

Wist je dat: Bijen de mensheid helpen te overleven door onder andere boomgaarden te bestuiven zodat deze het volgend jaar weer vrucht dragen?
Dat hun werk zeer ondergewaardeerd is?
Dat zij, naar menselijke maatstaven gemeten, de huidige arbeidstijden ver te buiten gaan?
Dat zij nooit klagen? Dat zij zich zonder tegenspraak schikken naar hun koningin?
Dat mensen bang zijn voor bijen en ze daarom doodslaan?
Dat als je hun thuishaven, na het uitzwermen, meer dan 10 centimeter verplaatst zij hun ingang nooit meer kunnen terugvinden?
En dat een bijenzwerm een volk wordt genoemd, onder leiding van een koningin?

Nu wil het geval dat mijn drie-eiige tweelingbroer Daan, die overigens elf jaar ouder is dan ik, zich heeft vastgebeten in het fenomeen “Bijen”. Cursussen volgt hij, boeken leest hij, beschermende kleding draagt hij; en bovendien draagt hij een met eierkolen gestookte rokende pijp. Want dat hoort er nu eenmaal bij. Dit alles laat hij zich welgevallen om zich de vaardigheden van een aankomend imker eigen te maken.

Er moet een bijenhuis worden gebouwd. Een bijenkast dus, inclusief de honingraden. Planken, latten en kippengaas worden in grote getale aangeschaft en in elkaar getimmerd. Vluchtwegen worden in de kast aangelegd en ook beluchtingswegen. Want een beetje bij moet zich toch ergens in kunnen verschansen, nietwaar?

Tweelingbroer Daan verteld mij dat bijen vanuit Rusland naar Amerika worden geëxporteerd voor circa €500,- per koningin. Voor dat bedrag moet ze daar een volk stichten. Fluitje van een cent voor haar. Vervolgens wordt de koningin geïmporteerd door Nederland. Een wereldreis voor die beestjes en dan hoor ik Daan zeggen dat, als je hun kast meer dan 10 centimeter verplaatst, zij hun thuis niet meer kunnen terug vinden.

Wat mij, ten aanzien van bijen, te pakken heeft gekregen is het volgende; een sage die gaat over hun beschermheilige: St. Ambrosius.

St. Ambrosius werd geboren in Trier, Duitsland; in een adellijke familie die tot het Christendom bekeerd was. Op een dag, toen Ambrosius in zijn wieg lag te slapen, vlogen bijen zijn mond binnen, en toen ze weer naar buiten kwamen vlogen ze recht omhoog naar de hemel en druppelde daarbij hun mierenzoete honing in zijn mond. Het was een voorspelling van zijn grote gave van het zoetgevooisde woord, en dit feit maakte hem tot patroonheilige van de bijenhouders. Hij werd bisschop van Milaan en ondanks zijn hoge positie schreef hij vele boeken en schitterende liturgische hymnen, hij verspreidde de doctrines van de Griekse Vaders in de Latijnse wereld, en had de Heilige Augustinus als leerling. De stoffelijke resten van de Heilige Ambrosius worden bewaard in de basiliek van Milaan, waar hij stierf op 4 april in het jaar des Heeren 397.

Mooi he?

En Daan timmert ondertussen op zijn volkstuin de bijenkasten in elkaar; een volkstuincomplex waar men vreselijk de pest heeft aan bijen. Zelf ziet hij zich al als leverancier van kilo’s ingeblikte honing, met mij als vaste afnemer.

Een naam voor zijn eerste koningin heeft hij ook al: Berta. Maar of dat nu veel honing gaat opleveren?