Hoofdprijs

‘Ik heb de hoofdprijs gewonnen,’ riep Connie. Ze danste door de kamer. Mijn verkeerslicht meisje. Ze was door het dolle heen. Ik hield nog meer van haar dan anders. Ze had een brief in handen waarin het heuglijke nieuws werd meegedeeld.
Toen ze gekalmeerd was ging ze aan tafel zitten en legde de brief voor zich neer. ‘Lees maar eens wat er staat,’ zei opgewonden. Ik ragde door de tekst heen tot ik bij ‘beoordeling’ kwam. ‘Mevrouw Zondag geeft blijk oog voor details te hebben,’ las ik hardop voor, ‘zodat verrotting en deformatie op zo’n manier worden uitgelicht dat het resulteert in een schitterend stilleven. Dit alles is in gedempte kleuren in beeld gebracht. De jury werd echter het meest getroffen door de compositie van de foto waarin het licht een belangrijke rol speelt. Mevrouw Zondag geeft blijk goed naar de Zeventiende Eeuwse meesters te hebben gekeken.’
Ik keek op, ‘Zo zag het er inderdaad uit,’ merkte ik op.
‘Lees nou verder,’ drong ze aan.
‘De foto’s worden gepubliceerd in een ‘Presto Special’. Die komt morgen uit en ligt bij alle foto-vakzaken. De foto van de keuken komt op de voorpagina.
‘Je wordt beroemd,’ zei ik vol overtuiging. ‘Straks gaan ze je vragen voor reportages.
Connie grinnikte. ‘Ik vind dit hartstikke leuk,’ zei ze. ‘Ik fotografeer nog niet eens zo lang, en dan al dit resultaat.’
Ik had andere foto’s van haar gezien. Een zonsondergang, een landschap met mist, bootjes in de rivier, weidelandschappen, mensen, ik vond ze allemaal even boeiend. Ik kon kijken naar een landschap zolang ik wilde, ik zag wel dat het mooi was, maar ik had geen oog voor compositie of belichting. Connie wel. Ik was er meer voor een lekkende kraan of een ouwe camera.
‘En dan te bedenken dat dit een vreselijke toevalstreffer is geweest,’ zei Connie nadenkend.
‘Even om de hoek van de deur,’ herinnerde ik me haar verhaal.
‘Ja. In de haast. Ik wist niet wat ik zag!’
‘Als je de tijd had gehad zou je het vast anders hebben gedaan en nooit deze voltreffer hebben gemaakt.’
‘Daar ben ik het meeste blij mee,’ knikte ze. ‘Die camera hoef ik niet. Het gaat mij om de foto zelf en de publicatie. Die camera mag jij wel hebben.’
Ik keek haar verbaasd aan. ‘Weet je wel wat je zegt? Volgens mij is dat ding beter dan wat je nu hebt.’
‘We wachten af. Maar ik had hem jou wel beloofd.’
Ik knikte. Plotseling dacht ik aan de Moskwitsch voor Willem’s huis.
‘Heb je al foto’s gemaakt van die ouwe bak?’
Ze wist meteen wat ik bedoelde. ‘Jazeker. Een paar keer. Als dat ding verdwenen is wil ik daar wel wat plaatjes van hebben.’
De auto was eergisteren opgehaald. Samen hadden we naar de lege plek in de voortuin gekeken. Alles was nu klaar. De spuiter kon zijn gang gaan. Over een paar dagen zou het ding weer worden teruggezet en kon alles weer worden ingebouwd.
‘Wanneer verschijnt die Presto Special,’ vroeg ik.
‘Dat staat er niet bij,’ grijnsde Connie. ‘Dat merken we vanzelf wel.’
Ze wist niet hoe profetisch die woorden klonken.