Hoopvol in 2010

Vanaf mijn bureau staart een hond van een foto mij hoopvol maar verdrietig aan. Gaan we wat leuks doen in 2010? Of liever nu meteen? Dat lijkt hij te denken. Ik kreeg de foto voor Kerstmis. Voor in mijn nieuwe huis. Waar dat dan ook mag zijn. Elke dag plezier. Dat streef ik na nu mijn huwelijk naar de knoppen is, ik morgen voor onbeperkte tijd bij mijn dochter ga wonen en dagelijks op zoek ben naar een eigen huis. Dat klinkt allemaal niet al te best en dat is het ook niet. Maar door elke dag opnieuw praktisch aan de slag te gaan met de doelen die ik mijzelf voor de korte termijn heb gesteld, valt het ook best mee. Soms is het zelfs geweldig. Hoe dat kan?
Ik was op zoek naar een huurhuis. Ondanks dat ik al vijf jaar sta ingeschreven bij een woningbouwcoöperatie kom ik nog lang niet in aanmerking. Scheiden is geen reden meer voor een urgentieverklaring. De politiek zegt daarmee: zoekt u het maar uit met uw boeltje. U vindt vast wel een slaapplaats. Dat geldt voor een heleboel mensen niet. Zij komen op straat te staan. Ik heb wel een slaapplaats. Sterker nog: ik heb er zeven tot nu toe. ‘Kom maar bij mij hoor!’ Dat roepen mensen waar ik het wel en niet van verwachtte. Dat geeft de burger weer moed, zou mijn moeder zeggen.
Ik vond een huis via een tip. Nou ja, huis. ‘Zeg maar gerust krot’, zei mijn dochter. Daar had ze gelijk in. Maar er zat een dak op en ook al lekte het aan alle kanten, was er geen verwarming op de slaapkamers en kostte het ondanks dat nog 475 euro per maand; ik kon er wonen. Ik was blij met het lekkende dak boven mijn hoofd en vertelde een kennis dat ik daar ging wonen. Na enig doorvragen over de staat van de woning, concludeerde ook hij: ‘Dat klinkt meer als een krot. Ik vind het maar niks.’ Maar hij wist ook geen ander huis voor me, dus ik moest het ermee doen.
’s Avonds ging de telefoon. ‘Ik heb het nog eens met mijn vrouw over jouw krot gehad’ zei hij, ‘en die vindt het ook maar niks. We willen een huis kopen dat jij kunt huren. Een goed huis dat voor ons een financiële investering is.’ Mijn mond viel open en ging niet meer dicht.
Lief, geweldig, prachtig? Ik kan er nog steeds geen goede woorden voor vinden.
De aanleiding – een scheiding – is verdrietig, maar ik loop vanaf dit geweldige aanbod bijna met mijn hoofd in de wolken. De hond op de foto kijkt nu ineens hoopvol en opgewekt.