I am back

Het is lang geleden sinds ik een Nederlandstalige column heb geschreven. Sinds ik op mijn werk een promotie heb gekregen is de hectiek in mijn leven schijnbaar verdubbeld, grotendeels te danken aan veelvuldige reizen, nieuwe taken, nieuwe aandachtspunten, jaloerse, roddelende collega’s die niets beter te doen hebben, een marketingplan dat geschreven moet worden en een budget dat in verhouding tot datgene wat ik in 2005 moet gaan doen een lachertje is. Omdat er nog niet direct een opvolger was voor mijn oude functie heb ik de eerste twee maanden twee banen gedaan, maar sinds 1 december mag ik mij dus volledig op mijn nieuwe functie als Global Marketing Manager gaan concentreren. Had ik het al druk, de afgelopen maand is werkelijk een aanslag op mijn geestelijke en lichamelijke welstand geweest, maar ik moet ook zeggen dat ik enorm veel geleerd en genoten heb. Tenminste dat probeer ik mezelf nu wijs te maken , niets mis met een beetje zelfbedrog toch. Anything to make myself happy….

En nu heb ik dan vakantie. Voor het eerst sinds lange tijd ben ik dan echt vrij. De eerste dagen kon ik bijna niet stoppen met werken, maar vandaag is het mij gelukt om een hele dag niet naar mijn werk e-mail te kijken. Ik heb zelfs weer kunnen schrijven! Ben klein begonnen en sinds een paar dagen hou ik mijn Engelstalige web-log (http://tasz.web-log.nl) weer bij. Columns die mijn leventje beschrijven. En sinds vandaag ben ik ook weer teruggekeerd op ColumnX (www.columnx.nl). De eerste column die ik las was van Mup. Hij was kostelijk en bijna erotisch. God, ik wil ook zo’n winterdekbed… De tweede column was die van R@@F. Hij heeft besloten om ermee te gaan stoppen. Tja, ik zal zijn columns echt gaan missen. Hij schrijft geniaal en behoord echt tot mijn favoriete ColumnX’ers. Why R@@F, why???
En nu ik dan. Genoeg dingen meegemaakt om over te schrijven. Van een gebroken voet tot een vliegtuig waarvan de motor in de brand vloog. So much for Business Class traveling, terrorists and machinery don’t care. Vliegen is sowieso een luxe die allang geen luxe meer is. Belaagd door Basiqair passagiers, gekleed in korte broeken en teveel handbagage, probeer ik ’s ochtends een weg te banen naar mijn gate. Onze teamassistente had een rolstoel geregeld, maar de KLM service desk is helaas nog gesloten en een rolstoel is in geen velden of wegen te bekennen. Net zomin als een hulpvaardige KLM werknemer. Gelukkig ben ik vroeg en heb ik dus genoeg tijd om op krukken naar mijn vliegtuig te hoppen. De KLM dames zijn daar heel hulpvaardig in het geven van de reden van mijn rolstoelgebrek: ‘Het spijt me mevrouw, het staat inderdaad in de computer, maar bezuinigingen hè, u begrijpt het wel.’ Nee, ik begrijp het helemaal niet. Zeg dan bij het boeken meteen dat jullie geen geld/personeel hebben om slecht ter been zijnde passagiers te helpen, dan zou ik helemaal niet gaan reizen! Maar ja, dan verkopen ze natuurlijk geen ticket hè, dus dan maar gewoon zeggen dat er een rolstoel klaar staat. Dat levert misschien wel wat ergernis op bij de passagier, maar voor KLM is het nog steeds kat in het zakkie. Zo oneerlijk…

Dat was ’s ochtends, maar na een hectische dag in het Londense kantoor, kwam de terugvlucht nog. Diezelfde avond was ik alweer op Heathrow Airport. Dit keer samen met een collega. Na ruim een uur wachten, blijkt dat ons vliegtuig toch maar van een andere gate gaat vertrekken, en al over een half uur! Dat wordt rennen en dat is voor mij momenteel een lichamelijke onmogelijkheid. Ik heb immers twee weken geleden mijn voet gebroken tijdens mijn vorige zakenreis naar Londen en ben door een rolstoelbeambte van KLM bij de, zoals nu blijkt, verkeerde gate neergezet. Het is 15 minuten lopen naar de plek waarvan mijn vliegtuig nu zal gaan vertrekken. Dat wordt dus ruim 40 minuten voor mijn voetje en de rest van mijn getergde lichaam en dat is 10 minuten te laat voor mijn vlucht. Waar blijft nou toch die eerst zo vriendelijke, engelse, rolstoelduwer? Getergd kijk ik op naar mijn collegaatje. Wat nu? Krampachtig laat ik mijn blik rusten op een karretje waar men koffers op kan vervoeren. Zonder iets te zeggen kijk ik weer naar mijn collega. Zonder woorden begrijpt ze wat ik wil zeggen en ze begint te lachen, maar lachen of niet, er zit niets anders op. Strompelend loop ik naar het karretje en na de tassen te hebben neergezet zetel ik mijn achterste neder. Het is even slikken, maar uiteindelijk blijkt deze alternatieve rolstoel prima te voldoen. We halen het vliegtuig, er wordt zelfs nog een rolstoel opgetrommeld om mij helemaal door de gate naar het vliegtuig te brengen. Het is bijna perfect… bijna. Ondanks een landingstijd die ruim anderhalf uur later is dan gepland, besluit de toren om ons ook nog een op de polderbaan te laten landen, dat betekent nog eens 15 minuten taxiën naar de aan ons toegewezen gate. Door de vertraging komen we veel te laat op Schiphol aan en ook daar is de chaos compleet. Vierenvijftig passagiers moeten de volgende vlucht naar Singapore halen en zes van hen hebben hulp van een rolstoel nodig. KLM heeft gezorgd voor twee vervoersmiddelen. Het is immers al laat en oh ja, we zijn aan het bezuinigen, dus of ik maar even wil wachten. Hulpeloos kijk ik naar mijn medeslaaf van het arbeidersproces. Ik zie haar blik naar de overkant glijden. Zonder na te denken volg ik haar blik. Dat deze rust op de mij al zeer bekende kofferkarretjes, is bijna logisch, maar desondanks niet minder irritant. Ik haat vliegen, geef mij maar de trein, dan weet je gewoon bij voorbaat dat je vertraging hebt.. Alleen van Amsterdam naar Londen per trein, voor een korte businesstrip… not in this lifetime…

Cheers
Tasz 😎