Idioterie in de trein

Het station van Amersfoort vult zich elke dag weer met malloten. Tegen de stenen trap staat een man klaar om de trein in te gaan. Gekleed als Rambo met rossige rode band om zijn hoofd, stapt hij de trein in. Een bijzondere man. Hij is erg mager en heeft iets weg van een junk. Dat is nog maar het begin… Nog geen kwartier later zit de man een braakselachtige substantie met zijn handen uit een appelmoespot te snaaien. De vrouw tegenover hem kijkt verbaasd maar is nog niet geschokt. De Rambo heeft het door en bedenkt iets anders. Als het station van Zwolle in zicht is, draait hij het raampje van de trein open. Een zee van roggelende geluiden verlaat de trein. De hele treincoupé schrikt op en kijkt zowel verbaasd als geschokt naar de vertoning. De vrouw tegenover de roggelaar kijkt nu wel geschokt. De man heeft zijn doel bereikt.

Vaak zit ik samen met Sneeuwpop in de trein om naar het altijd zonnige Zwolle af te reizen om te genieten van de prachtige “School of Media” Windesheim. Wat je onderweg meemaakt is amper te beschrijven zo woest. Sommige acties staan garant voor problemen, bijvoorbeeld provoceren.

Provoceren is de eerste sleutel tot succes. De verzekeraars en daarmee de ziektekosten werden geprivatiseerd. Een onderwerp dat zich leent voor provocatie. Sneeuwpop en ik waren druk aan het discussiëren over de ziektekosten en riepen naar elkaar de meest argeloze dingen. “Alleen mensen die vreemde ziektes hebben moeten extra geld betalen”, flapt Sneeuwpop er zonder na te denken uit. Want nadenken en provoceren, daar slaapt de duivel tussen. Een man kijkt op, kijkt lichtelijk geïrriteerd en wendt zich tot ons. “Mijn kind heeft een waterhoofd”, brult de man. Had ik een slok cola in mijn mond, dan had ik het zeker over de man heen gesproeid van het lachen. Als de man gekalmeerd is kunnen we de trein uit vluchten. Maar sommige kun je beter niet tot het uiterste drijven. In buslijn 70 zit regelmatig een behoorlijk corpulente vrouw van een jaar of 25 a 30. Gelukkig hadden we die van te voren gespot en lieten we geen provocaties op haar los. Andere mensen hadden minder geluk. Een discussie over het Griftland College was gaande, oude leraren werden besproken. Blijkbaar heeft die vetklep ook op het Griftland gezeten want de ‘andere mensen’ werden totaal vernietigd door het corpulente commentaar. Pas dus maar op als je die vrouw in buslijn 70 ziet zitten.

Ook partnerkeuze speelt heeft vaak een rol gespeeld. Met partnerkeuze bedoel ik de persoon waar je tegenover gaat zitten of die je lokt om naast je te komen zitten. Door lief te kijken kan je de meest markante figuren verleiden om naast je te komen zitten. Zo zaten we in de trein van Rotterdam naar Maastricht. We waren op weg naar België om een dagje te shoppen. Een idee dat spontaan naar ons hoofd was gekropen. Ik weet niet meer wie bij wie kwam zitten maar tegenover ons zat een oude vrouw. Ze had een gereformeerd tijdschrift vakkundig naast zich geparkeerd. Blijkbaar om iedereen te laten zien dat god haar redder was. De trein was nog niet vertrokken of we kregen al gesodemieter. De christenvrouw begon lukraak verhalen te vertellen over wat ze ging doen en waarom. Binnen een half uur hadden we de complete geschiedenis aangehoord over haar leven. “Tijd voor muziek”, joelde de vrouw, “even me walkman pakken”. De complete serie ‘orgelmuziek voor kerken’ verscheen in cassettevorm uit haar tas. Helaas of gelukkig was ze een bandje kwijt geraakt, haar lievelingscassette. Het maakt niets uit, vliegensvlug werd een andere cassette geïnstalleerd. De play knop ging en ons vermoeden dat de vrouw doof was, werd bevestigd. Gelukkig hoefden we nog maar een uur in de trein te zitten, met de prachtige orgeltonen op de achtergrond, voordat we onze bestemming bereikte. Echt praten durfde we niet meer omdat we bang waren dat de vrouw opnieuw ons verhaal overnam.

Ten derde speelt oplettendheid een rol. Als je oplet hoe anderen zich gedragen kom je genoeg obsceniteit tegen. Mensen die compleet in paniek raken als de treinen loskoppelen. Reizigers die tegen glazen deuren van de C’est du Pain aanlopen. Vrouwen die tussen de trein en het perron vallen, hoe dat kan vraag ik me trouwens nog steeds af. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Vaak hoor ik vragen of ik het niet heel vervelend vind om telkens die reis te maken naar het hellegat Zwolle. Met al deze aparte dingen en de ‘Social Ground Hot Chocolate Milk Marshmellows and Whipcream’ is het de fantasie van elk levend wezen om met de trein naar Zwolle te mogen.