Toen Mr. Moshavot, kantonrechter in ruste en notoir pleitbezorger van korte kabinetsformaties, de tv aanzette, kon hij een korzelig gebrom niet onderdrukken.
“Wat is dit nu weer voor onzin Laura?” vroeg hij.
“Sterren dansen op het ijs, Meester,” antwoordde Laura met niet verholen obediëntie. Enigszins bevreemd keek Mr. Moshavot naar Laura, zijn 25 jaar jongere huishoudster, die niet alleen zeer intelligent was, maar ook met toegedaanheid het huishouden bestierde, en daarenboven op gezette tijden genegen was op zinnenprikkelende wijze te voorzien in zijn latente wellustige behoeften.
“IJsdansen, moeten wij daar naar kijken?” vroeg hij.
“Natuurlijk niet Meester,”antwoordde Laura. “Maar het kan ook geen kwaad, want ons gedrag als leden van een complexe samenleving wordt in hoge mate bepaald en gestuurd door de moderne communicatie- en informatiemedia, zoals radio, tv, pers, internet en e-mail. Bovendien maken die media deel uit van een openbare sfeer, waarin instituties, zoals universiteiten, cafés, theaters, voetbalstadions, en poppodia een belangrijke rol spelen. Wie en wat wij zijn, en zeker wat wij daar zelf over denken, wordt in sterke mate bepaald door de werking van die media en instituties.”
Mr. Moshavot grinnikte bedaagd.
“Aan jou is een filosofe verloren gegaan Laura,” zei hij.
“Dat geloof ik niet Meester,” zei Laura. “Ik kijk gewoon graag naar televisie, omdat ik probeer te begrijpen hoe dat medium werkt, wil nadenken over de macht die het vertegenwoordigt, en een antwoord probeer te vinden op de vraag welke rol ikzelf erbij kan spelen.”
“Zou jij dan op tv willen optreden?” vroeg Mr. Moshavot.
“Nee Meester,” zei Laura. “Maar hier in huis wel.”
Mr. Moshavot veerde licht op uit zijn fauteuil.
“En over ijsdansen gesproken,” vervolgde Laura. “Wist u dat ik al dansend ijsklontjes kan laten verdwijnen?”
Terwijl zij deze woorden uitsprak gleed haar hand op bevallige wijze tussen haar dijen. Haar rokje, dat gerust kort genoemd mocht worden, zat daarbij nauwelijks in de weg.
Mr. Moshavot haastte zich naar de koelkast en pakte alle in het vriesvak aanwezige ijsblokjes.
Dan vanavond de whisky maar niet [i]on the rocks[/i], dacht hij vergenoegd.

Categorieën: Maatschappij

10 reacties

Mug · 25 januari 2007 op 22:08

haha, ik zie er weinig punt in (wie had ook alweer die column over dat nog maar weinig mensen een punt maken?) maar het is wel erg vermakelijk!

Ik heb een huisgenoot die altijd in is voor discussies, ook over programma’s op tv. Mag ik de volgende keer uit deze column quoten?

EpMeijer · 26 januari 2007 op 00:05

U is leuk!

Bitchy · 26 januari 2007 op 07:03

Door dit verhaaltje voelde ik mij verplicht de stukjes te lezen die eerder uit uw pen c.q. toetsenbord zijn gegleden.

Ik moet u bekennen dat ik nu al in spanning wacht op een volgende!

:lach:

SIMBA · 26 januari 2007 op 08:12

[quote]Mr. Moshavot haastte zich naar de koelkast [/quote]
Dat laat hij mooi niet aan zijn huishoudster over.

Ma3anne · 26 januari 2007 op 09:48

Hè, gelukkig, dit verhaal loopt ook nog. Weer heel vermakelijk. 😀

Manchet · 26 januari 2007 op 12:19

Uiteraard is aanhalen toegestaan, mevrouw de Mug, als u zich maar realiseert wat u daarmee aanhaalt.

pepe · 26 januari 2007 op 13:21

Mooi verhaal! 😀

arta · 26 januari 2007 op 14:47

Bijzondere column!
Mooi!
🙂

WritersBlocq · 26 januari 2007 op 20:11

Hmmm een lekker verhaal is niet vies.

Dees · 27 januari 2007 op 10:01

[i]Indulging in fantasies[/i], een column [i]on the rocks[/i]

Geef een reactie

Avatar plaatshouder