Een leven lang heb ik Boomsma geassocieerd met een kruidige delicatesse van Friese oorsprong. De gevoelstemperatuur van een guur dagje op het water krijgt op slag een wat milder karakter zodra die blauw-witte kruik opengetrokken wordt.
Sonnema mag wat mij betreft ook.
Als de distilleerderij maar ergens boven Lemmer pruttelt.
Ere wie ere toekomt. Wil ik echter niet in een nostalgisch, naar de betere tijden van weleer hunkerend, ouwelullen-isolement geraken, dan dien ik toch op z’n tijd de vinger een beetje aan de pols van de tijdgeest te houden.
En die liegt er niet om.
Er is kennelijk een Verlosser opgestaan in de persoon van een nieuwe Boomsma. Althans als ik het booming interview in de zaterdagse glossy feelgood bijlage van ons ochtendblad mag geloven.
Tattoo-Arie dus.
Zes hele pagina’s lang, inclusief 3 bladvullende foto’s (hand aan de kin, peinzende blik in de verte, zoals het hoort) mag onze goeroe uitdruipen over de diepere filosofieën achter z’n media-avonturen. Inderdaad, avonturen. Hij heeft er inmiddels een aardige serie van op z’n palmares staan.
Ik vertrouw hem niet.
Intuïtief.
De vleesgeworden smakeloosheid.
Kijk maar ‘s naar dat linkeroog (voor de kijkers rechts) van de Christus-kop anno 2009 op de coverfoto. De rabiate ranzigheid spat er van af.
Ben ik jaloers omdat ik bij lange na niet kan tippen aan de amper te weerstane sexy uitstraling van de spetter bij wiens aanblik alleen al het vrouwelijk deel van onze natie ter plekke een nat kruisje krijgt?
Zou zomaar kunnen.
Maar er is natuurlijk meer.
Toen ik vanmorgen na de herhaling van BBC’s Match of the Day, een voetbalprogramma waar Tom Egberts en z’n maten nog een punt aan kunnen zuigen, nog even naar ons Publieke Geluk zapte, klotste het benauwende angstzweet uit mijn gristullukke opvoeding onder m’n oksels vandaan.
Nederland zingt op zondag. Evangelische Omroep. Kerkkoren.
Ik kan het niet helpen. Na een door en door heidens leven blijft het nog steeds rommelen in m’n maag bij die tranentrekkende, oersentimentele melodieën. Maar dan weer wel verluchtigd met dat hermetische, reformatorische rijmelwerk uit de oude doos. Dat vanwege het meer dan ontoegankelijke karakter wel ondertiteld MOET worden.
Arie en de EO.
Ik heb ‘m daar weliswaar nooit zien acteren. Die omroep is m’n pies of keek niet. Maar ik lees uiteraard wel kranten. Dus toch maar even dat VK-Magazine tussen de ouwe kranten uit gevist.
Je weet maar nooit.
Die Evangelischen wisten natuurlijk haarscherp dat ze met zo’n driftig scorend kijkcijferkanon als Arie best wel ‘s een Paard van Troye binnengehaald zouden kunnen hebben. Maar vertrouwend op hun enige Heer en Zaligmaker waren ze er rotsvast van overtuigd dat ie, evenals de homoseksuele medewerkers, wel in het bevindelijke keurslijf te rammen zou zijn.
Niet dus.
Eigenzinnige Arie is iemand die graag de grenzen opzoekt. Als lastige puber al.
Het is niet waar!
Autoriteitsproblemen. Die hem merkwaardigerwijs niet beletten God te erkennen.
Zich bewust van het feit dat met zijn geweldige uitstraling, hij zou net zo makkelijk 40 dagen zonder sex kunnen, de mediawereld ongetwijfeld aan z’n voeten lag, overzag hij aan z’n Ikea-bureautje het slagveld van de mogelijke hypes die nog in de aanbieding waren. Besloot uiteindelijk de courante homo-emancipatie tot z’n core-business te verheffen. We waren sinds de jaren ’60 aardig op streek. Maar het lijkt er verduveld veel op dat we met die oerconservatieve moslimjeugd (de Hollandse Nieuwen) op onze lip weer mooi van voren af aan kunnen beginnen.
Voor de EO was er maar eentje die in 2000 jaar beschaving bij machte was om zonder al te veel brokken over water te lopen. En daar blijf je als verlichte eenentwinstigste-eeuwer dus maar mooi met je poten van af. Maar de absolute druppel was de fotoshoot voor de homoglossy van het kappersblaadje Linda. De onschuldige serie zou moeiteloos in ieder familie-album in aanmerking komen voor een paar vrolijke pagina’s. Niet echter voor de EO.
Exit Arie.
Interviewster Karolien Knols mag dan regelmatig wanhopige pogingen doen om aan z’n kritische zin te pulken, hij keutelt maar door. Is daarbij gaarne bereid om af en toe z’n zakbijbeltje open te trekken voor een passende Oud-Testamentische tekst. Om de haverklap, en dan begint het al gauw verdacht te worden, sleept ie een heuse Vriendin ten tonele die hem wijze raad influistert.
Of het niet ’s tijd werd (Karolien) om zélf uit de kast te komen?
Wel zo duidelijk.
De vraag brandt al maandenlang op m’n lippen.
Geen denken aan dus.
Drie maanden lang bleven de gordijntjes in huize Boomsma hermetisch gesloten. De telefoon ging er uit. Onder het motto een gezonde geest in een gezond lichaam, probeerde hij wat te sporten. Maar waar iedereen meer dan hartstochtelijk naar uitkeek, werd niet bewaarheid.
Hij komt terug, de gladjanus.
Collega reli-boer KRO ziet het helemaal met hem zitten. Op jongerenkanaal drie is er nog veel te winnen.
De Messias.
Kruisig hem!
[img]http://images.volkskrant.com/weblog/www/pub/mm/tempest/4801/Image/foto/arie.png[/img]
0 reacties