Ik vind je lief

“Ik vind je lief”. Zwijgzaam staar ik voor me uit. Ik kan geen letter meer schrijven zonder vlekken te maken. Ik vind niemand lief. Ik vind mezelf niet eens lief. Misschien wil ik het te graag. Niets is zo verneukeratief als iets te graag willen. Gefrustreerd verkreukel ik het papier en kaats het tegen de muur. Het papier kaatst terug en valt pardoes in de vissenkom. Vis schrikt op en werkt zich een weg omhoog in de hoop dat hij eindelijk eens meer te
eten krijgt dan zes doorweekte snippers vissenvoer. Vis wil ook te veel. Hij moet het maar doen met die zes snippers. Net zoals ik het moet doen met vier woorden die ik maar aan één iemand kwijt wil. En laat dat nou net degene zijn die deze woorden allerminst wil horen. Brieven schrijven, ik doe het niet meer. Voortaan zal ik mezelf beperken tot het lezen van brieven. Simone de Beauvoir heeft er zelfs een indrukwekkend boekwerk van weten te maken; bijna zevenhonderd pagina’s aan liefdesbrieven, de ene zin nog mooier dan de ander. Lettre’s a Nelson Algren is de titel. Nelson Algren, een Amerikaanse auteur die ze in haar leven slechts vijf keer heeft mogen ontmoeten. Een liefde met een tragische afloop. Hoe kan het ook anders? Soms vraag ik me af of ze überhaupt bestaan; liefdes die niet gedoemd zijn te mislukken. Liefdes die wel eindigen met de beroemde woorden: “en ze leefden nog lang en gelukkig”. Mevrouw de Beauvoir heeft het in ieder geval nog iets opgeleverd. Ik daarentegen, zit hier met een prullenmand vol verkreukeld papier. Het is me zelfs nog niet gelukt om ook maar één woord op de juiste plek te krijgen. Om ook maar één woord het hart mee te geven van het gevoel dat in me zit.

“Wanneer geloof je nu eens dat ik van je hou?”, vroeg hij me ooit. “Nooit”, antwoordde ik. Het was het enige foute antwoord. Ik ben er meer dan goed in om degene die me het meest nabij staat het verste weg te duwen. Ik geloofde hem niet. En ik geloof mezelf evenmin wanneer ik mezelf vertel dat hij alleen bij me was vanwege het feit dat toevallig ik het etiket “beroemd” op mijn voorhoofd geplakt heb gekregen. Misschien ben ik arrogant. Of misschien gewoon onzeker. Hij moest eens weten dat ik al mijn zogenaamde “succes” maar al te graag in zou willen leveren in ruil voor zijn liefde. Dat ik al mijn onderscheidingen en prijzen zonder spijt bij het puin zou gooien zolang het hem maar duidelijk zou maken hoe graag ik hem in mijn leven wil.

Soms zou ik willen dat ik vier woorden in zijn oor kon fluisteren zonder de verwachting dat er een echo zou volgen.

Ik hou van je.
Of gewoon: ik vind je lief.