Ik vind je lief

‘Ik vind je lief’
Deze aanhef van de advertentie trok onmiddellijk haar aandacht. Ze las verder.
‘Ben je je lief kwijt? Ik zal hem/haar voor je zoeken en vinden.’
Haastig scheurde ze de advertentie uit de krant, stond snel op, trok haar jas aan en dronk staande, in één teug haar glas leeg. Ze betaalde aan de bar en rende struikelend naar buiten. [i]Haar lief was van het ene op het andere moment verdwenen. Zo zat hij drie weken geleden nog tegenover haar aan de ontbijttafel en zo loste hij op in het niets, een rookwolkje achterlatend op zijn stoel. Ze had verbijsterd en verstijfd van schrik een half uur naar de stoel zitten staren, voordat het tot haar doordrong dat haar lief weg was. Ze geloofde haar ogen niet en was volkomen de kluts kwijt.
Radeloos was ze. Niet begrijpend had ze als een dwaas het hele huis afgezocht, was naar buiten gerend, had zijn naam geroepen, maar zonder enig resultaat. Hij was en bleef weg.[/i]

Terwijl ze haar fiets op slot zette in de voortuin van haar huis, hoorde ze een stemmetje: ‘Ik vind je lief, ik vind je lief…’ Ze keek om zich heen en zag plotseling een klein ventje staan naast een tulp. Een centimeter of vijftien groot was hij. Hij had oranje haar en een groene overall aan, waardoor hij amper van de tulp te onderscheiden was. Hij wenkte haar en zij liep als betoverd zijn richting uit.
‘Kom maar, niet bang zijn…’
Bang? Ze was niet bang, ze had geen gevoel meer, ze verbaasde zich nergens meer over inmiddels. Een mannetje van het formaat van een pas ontloken tulp, ach, waarom niet. Als je lief zomaar voor je ogen in een rookwolkje kon veranderen, dan bestond dat mannetje ook.

‘Ik weet waar je lief is, je hebt net mijn advertentie gelezen, nietwaar?’ sprak het mannetje. ‘Ik ben Bill, “kleine Bill” voor vrienden van Tele2 en aangezien jij ook via Tele2 belt, ben ik ook jouw vriend en daarom ga ik je helpen.’
Ze knipperde eens flink met haar ogen, schudde met haar hoofd en kneep in haar arm. Het mannetje was er nog steeds.
‘Hoe weet jij waar mijn lief is?’ stamelde ze.
‘Nou, ik heb hem zelf weggetoverd,’ zei Bill.
‘Weggetoverd? Waar is hij dan?’
‘Dat kan ik je niet vertellen, Maxima, Prinsen van Oranje vinden het niet prettig als hun vrouw weet waar ze uithangen. Ik raad je dan ook aan om, wanneer ik hem weer terugtover, niet aan hem te vragen waar hij geweest is. Ga vooral door waar je mee bezig was en probeer de monarchie overeind te houden, zoals je inmiddels al een aantal jaren doet. Het koninkrijk valt of staat met jou, lieverd.’
‘Oke, ik beloof het je,’ sprak ze flink, haar twijfel en tranen verbijtend en terwijl opa Bernhard even door haar gedachten schoot, hoorde ze achter zich een bekende stem: ‘Hee, schat, daar ben ik weer. Hoe is het met je?
Ik vind je lief…’