(Im)perfect

Loom glijden haar handen over haar eigen lijf. Haar lichaam, nog na tintelend van het liefdespel, voelt heerlijk aan. Als ze een blik naast haar werpt, ziet ze haar grote liefde de zo betekenisvolle sigaret roken en relaxed met de afstandsbediening in zijn hand “sport op vrijdag” kijken. Nooit was ze een man tegengekomen die er zo perfect uitzag en haar seksueel zo wist te bevredigen, als hij. Als ze al een puntje van kritiek zou hebben, dan was het het naspel. Meestal viel hij na het klaarkomen meteen in slaap, behalve als er voetbal op tv was, dan vulden de slaapkamer zich in no time met de stem van een of andere sportcommentator. Nee, ze was gelukkig. Ze was zelfs blij met de reden die hij haar vanavond heeft gegeven waarom hij geen kinderen wilde. Hij hield zoveel van haar en haar lichaam, dat hij het niet aan zou kunnen zien om haar lichaam te zien aftakelen door een zwangerschap.

Als ze in de spiegel kijkt, die boven het bed hangt en daarin haar lichaam ziet weerkaatsen, vervolgen haar handen de weg over haar lichaam. Zijn stem klinkt in haar hoofd en ze hoort hem zeggen, hoe gek hij op haar lange slanke benen is, hoe opgewonden hij wel niet raakt van haar “J-Lo” kontje, dat hij uren kan kijken en spelen met haar perfect gevormde borsten en niet te vergeten haar lange krullende haar dat zo speels in zijn gezicht slaat tijdens het vrijen.

Haar handen liggen op haar borsten, die zij nog even speels liefkozend knedend betast. Ze stopt abrupt met bewegen als ze iets vreemds in haar borsten voelt zitten. Ze stapt quasie nochalant het bed uit en loopt naar de badkamer waar ze opnieuw haar linkerborst, maar nu op geheel andere wijze, betast. Met haar arm achter haar hoofd gebogen, voelt ze het nog duidelijker; een knobbel ter grote van een knikker!
Haar eerste reactie is om naar hem te rennen en zich door hem te laten geruststellen, maar om de een of andere duistere reden, besluit ze om niets te zeggen.

In het geheim maakt ze de volgende dag een afspraak met de huisarts die haar, na onderzoek, meteen doorverwijst naar het ziekenhuis.
Het gaat in een stroomversnelling, een mammografie, een echo en de volgende dag een borstpunctie.
De uitslag komt als een mokerslag aan, het is kwaadaardig, maar vertelt de arts, we kunnen behandelen. De borst zal worden verwijderd en de resterende aangetaste cellen zullen worden vernietigd met een chemokuur.

Met deze diagnose in haar hoofd, dwaalt ze door de stad. Ze heeft wel tien keer haar gsm uit haar tas gehaald, zelfs een keer echt zijn nummer ingetoetst.
Als ze in een etalage kijkt, vervaagt haar eigen spiegelbeeld. Daarvoor in de plaats ziet ze hoe ze er uit zal komen te zien, na de operatie en de chemokuur. Een oude vrouw, haar gezicht getekend door de ziekte, haar lijf mismaakt.
Ze schudt met haar hoofd om het beeld kwijt te raken, vermant zich en belt hem op om te vragen of hij vanavond wat eerder naar huis kan komen.

Snel doet ze boodschappen en duikt de keuken in om zijn lievelingsmaaltijd voor te bereiden. De klok vertelt haar dat ze nog anderhalf uur heeft om zich op te tutten. Ze neemt een uitgebreid bad en als haar handen tijdens het inzepen over haar perfect gebouwde lichaam glijden, kan ze een glimlach niet onderdrukken.

Die avond kan hij zijn ogen niet van haar afhouden, wat is ze mooi, het lijkt wel alsof er een waas van mysterie om haar heen hangt. Het liefdesspel,later op de avond is bijna sprookjesachtig. Voor het eerst valt zij als eerste in slaap en hij geniet van het beeld wat hij ziet. Mijn God, wat houdt hij van haar, wat is ze mooi. Hij weet het zeker, met deze vrouw wil hij oud worden, met haar aan zijn zijde zou de ouderdom en de daarbij behorende aftakeling te dragen zijn. Misschien zou het toch wel leuk zijn om wat kleinkinderen tegen die tijd om zich heen te hebben.

Als ze een paar uur later wakker wordt, stapt ze uit bed. Ze werpt een laatste blik op zijn mooi gebouwde lijf, zoent hem zacht en loopt de voordeur uit.

De volgende dag wordt hij wakker doordat er iemand nogal lang en luidruchtig de deurbel in gedrukt houdt. Naast hem is het bed koud en leeg. Als hij open doet ziet hij twee agenten met ernstige gezichten voor zich staan. In flarden hoort hij zeggen “gesprongen”, “tiende etage”, “ze heeft niet geleden”.