In de nesten

Sinds kort volg ik een internetsoap. Best bijzonder want er wordt vierentwintig uur per dag live uitgezonden en soms moet ik natuurlijk ook een beetje slapen. Ik volg het verhaal van een allerliefst langbenig stel. Olivier en Olivia Storcke, pasgehuwd en beide afkomstig uit een goede ooievaarsfamilie. Oud geld. Samen wonen zij in “Het verwende nest”, een super de luxe ooievaarsvinexwijk. Pas gebouwd, hooggelegen op de kerktoren van een klein dorpje, ergens hier op de aarbol. Op het randje van het nest heeft het mensenvolk een webcam geplaatst, zodat de wereld en zo ook ik het spul vierentwintig uur per dag kan volgen.

Olivier is een handigerd. Van beroep is hij nestenwever. Zelfs met wat kersttakjes komt hij een heel eind. “Het verwende nest”, is dan ook van alle gemakken voorzien, inclusief een wilgetakkenvloertje en een luxe keuken met kookeiland.
De vrouw van Olivier, de lieflijke Olivia, kookt graag. Tenminste, wanneer ze dagdienst heeft. Ze heeft een leuke baan als hoofd-kraamverpleegkundige binnen het plaatselijke kraamhotel. In de avonduren studeert ze voor verloskundige.

Een lief jong stel, ik kan niet anders zeggen. Ik vind het dan ook verdrietig te moeten melden, dat het na vierendertig afleveringen niet zo goed gaat met Olivier en Olivia. Het stel beleeft een crisis. En ik zit er middenin, als ordinaire internetjunk.

Beiden willen graag ooievaarskindertjes krijgen. Helaas wil dat niet zo goed lukken. Na wat onderzoeken is gebleken, dat Olivier op zwart zaad zit en dat de eieren van Olivia zijn verschrompeld. Een slecht eierstokklimaat, een soort zure regen in de buik.

In aflevering vierenveertig kreeg het stel de optie van ooievaareiceldonatie. Daarvoor moesten ze wel helemaal naar Zuid-Afrika. Want daar doen ze niet moeilijk over het exporteren van nageslacht, zolang je dat maar te eten geeft en verder opvoedt. Na een medische keuring door de ballotagecommissie kwam het rond en werd er een donorcel besteld. Via internet, natuurlijk. Zo rond halverwege april zou het ei, hùn ei, gebracht worden. Per dag konden Olivier en Olivia inloggen op www.hoegaathetmetmijneitje.com om na te gaan hoe het gesteld was met hun aanstaande nageslacht.

In aflevering tweeënvijftig werd, ter voorbereiding van de komst van hun ooievaarsbaby, “Het verwende nest” verbouwd. Er kwam een verdieping bovenop, een echte kraamkamer. Met Wi-Fi, want natuurlijk lag het in de lijn der verwachting om ook live-beelden van de baby te kunnen laten zien. Olivia was apetrots op haar Olivier. ’s Avonds was ze druk aan het breien. Eiwarmertjes, voor de koude lentenachten. En ze naaide gordijntjes, Voor over het kleine ledikantje, dat Olivier van beukentakjes in elkaar had geweven.

Aan hun droom kwam vorige week een abrupt einde, in aflevering vierenzestig. Halverwege de reis vanuit Zuid-Afrikaanse, werd de koerier van de eiceldonatiedienst onwel en stortte neer. Het kostbare donorei nam hij voor eeuwig met zich mee de diepte in, ergens in de Atlantische Oceaan.

Inmiddels zitten we op aflevering eenenzeventig. Olivia heeft inmiddels het bordje “Verwende nest” vervangen door het “Steriele Hol”. De vlag naast de ingang van het nest hangt treurig halfstok. De gordijntjes, bedoeld voor het ooievaarsbabywiegje, hangen voor de ramen als een sluier van verdriet.

Zojuist heeft Olivia eigensnavelig haar beste vriendin uit het nest geknikkerd. De BFF zou haar troost bieden maar meldde en passant tijdens het nuttigen van een “cappu” dat er binnenkort gezinsuitbreiding op komst is. Of Olivia ook blij kon zijn? Wilde ze dit wonder met haar BFF delen en beleven?

“Jezus wat een doos, die BFF,” vloek ik naar het beeldscherm van mijn laptop. Met vochtige ogen loop ik naar de keuken, pak een tissue en snuit mijn neus maar eens stevig. De laptop zet ik uit.
Heftig hoor, zo’n real life soap.

http://www.beleefdelente.nl/vogel/ooievaar