Ingehaald

Zachtjes zoent hij haar voorhoofd. Ze kreunt even, aarzelend tussen ontwaken en slapen. Haar lange donkere haren, vochtig van haar zweet, kleven aan het kussen. ‘Kom weer bij me liggen,’ prevelt ze. Hij glimlacht, laat zijn hand over haar slaapwarme lichaam glijden. De afgelopen twee dagen vormden haar lichaam, dit bed, zijn hele wereld. Maar nu kan hij niet langer weerstand bieden aan de stad, die hij achter het blauwe velours van het hotelkamerraam weet.

Het plein aan het eind van de straat heeft nieuwe klinkers, maar zijn voeten weten er nog steeds de weg. Op het ritme van zijn herinneringen steekt hij het plein over. Bij het bankje in het park bukt hij en zodra zijn ogen vinden wat hij zocht, snakt hij even naar adem. Het kleine, in de rugleuning gekerfde hartje, heeft vele seizoenen regen en zon doorstaan. De pijl die het doorboort, verbindt nog steeds duidelijk leesbaar zijn voorletter met die van haar.

‘Julia,’ mompelt hij, terwijl hij denkt aan de ontelbare bezoeken aan deze stad. Aan haar. Zo lang geleden. Hij recht zijn rug, is van plan naar het hotel terug te keren, als hij een vrouw ziet naderen. Ze gebaart wild, haar handen in de lucht.
‘Wait!’ schreeuwt ze hem van een afstandje toe. Enkele seconden later kijkt hij in de ogen die nog altijd op zijn netvlies gebrand staan. Natuurlijk wil ze weten, waarom hij hier is.
‘Holiday,’ hakkelt hij, want waarom zou hij uitleggen dat hij, vanwege vroeger, deze stad uitkoos als bestemming van zijn huwelijksreis met Marion?

Er zijn te veel vragen, waarop hij geen antwoord heeft. Ze zorgen ervoor dat de aanvankelijke vreugde om het weerzien, al na vijf minuten begint om te slaan in een gevoel van onbehagen. Opeens voelt hij zich ongemakkelijk in haar gezelschap. Schuldig ook, ten opzichte van zijn vrouw. Hij moet gaan, zegt hij, waarna hij haar vluchtig op de wang kust. Julia wacht tot hij uit het zicht is. Dan begint ze te rennen.

Zijn hoofd een chaos, zijn hart verward, opent hij de hotelkamerdeur. Marion, gehuld in een reusachtig wit badlaken, vraagt plagend, waar hij heeft uitgehangen.
‘Frisse neus nodig,’ mompelt hij betrapt, zijn gezicht in haar haren. Ze weet niet veel over zijn geschiedenis; hij laat dat graag zo.

Dan wordt er zachtjes op de deur geklopt. Hij doet open, ziet op de gang een klein meisje staan. Julia houdt haar hand stevig vast en fluistert iets in haar oor. Het meisje kijkt verlegen naar hem op en stamelt bijna onhoorbaar: ‘Hi daddy.’

In het vliegtuig zit Marion drie rijen voor hem. Ze kan niet stoppen met huilen. Hij kan zijn ogen niet van haar schouders afhouden, die onafgebroken schokken. Hij vervloekt zichzelf. Hoe heeft hij zo stom kunnen zijn? Op weg naar een veelbelovende toekomst, heeft hij zich laten inhalen door zijn verleden.