Inhalen

Het vliegtuig maakt een scherpe bocht, waardoor hij een glimp opvangt van de met slootjes doorregen polders. Daarbeneden staat zijn huis. De gedachte aan de smoes die hij verzonnen heeft, om er weg te komen, doet hem glimlachen. Tegen Claire had hij gezegd dat hij overspannen was. Zo erg dat hij er echt even tussenuit moest. En nu zit hij hier. Allerminst overspannen, maar wel met klamme handen en een overslaand hart. De gedachte aan thuis verdwijnt zodra hij denkt aan straks. Ontelbare malen heeft hij de contouren van haar gezicht op de foto met zijn vinger gevolgd. Ernaar gesmacht om in plaats van het koele fotopapier, haar zachte huid te beroeren. Hij kan bijna niet geloven, dat hij haar straks aan kan raken. Terwijl hij zich verheugt is de reis voorbij, voordat hij er erg in heeft. Met een intens kabaal remt het vliegtuig af en rolt naar het eind van de landingsbaan. In de aankomsthal ziet hij een lange rij bij de bagageband staan; hij prijst zichzelf gelukkig, dat hij slechts handbagage heeft meegenomen. Half rennend gaat hij op zoek naar een taxi, hij kan bijna niet meer wachten, nu.

Hij snelt door de lobby. Fronsend kijkt de receptioniste hem na, terwijl hij de trap oprent. Een sleutel heeft hij niet nodig. Kamer 38, op de derde verdieping, heeft hij al weken geleden gereserveerd en zij wacht er op hem. Hij wil een roffel op de deur geven, maar door de zenuwen wordt het een halfslachtig klopje. Ze doet open en hij is sprakeloos. De prachtige woorden die hij onderweg heeft gerepeteerd, blijven steken in zijn keel.
‘Julia!’ stamelt hij. Zij lacht, pakt zijn hand en trekt hem de kamer in, waar hij klunzig tegenover haar blijft staan. Haar digitale omhelzingen wist hij zonder aarzelen te beantwoorden met zoete woorden, beloften en gepassioneerde kussen. Durft hij, nu hij hier oog in oog met haar staat, zijn gevoelens de vrije loop te laten? Pas als zij hem kust, heftig, verlangend, laat ook hij zich verteren door de passie die nu letterlijk geen grenzen meer kent.

Als de eerste honger gestild is, laat hij zich meenemen door de stad, die hem vreemd en haar zo vertrouwd is. Hand in hand slenteren ze door steegjes en over pleinen. In het park vinden ze een bankje. Dicht tegen elkaar aan genieten ze van elkaar, het uitzicht over de grote vijver en het koele briesje dat de bomen laat ruisen. Dan valt zijn oog op de kapotte paraplu, waarvan een van de metalen baleinen uit de prullenbak steekt. Hij bedenkt zich geen moment, breekt een stuk van het metaal af en kerft daarmee een hartje, een pijl, hun beider voorletters, in de rugleuning van het bankje. Haar ogen vertellen hem, dat ze terug wil naar het hotel. Hij kan niet anders, dan gehoor geven aan hun verzoek.

Het is middenin de nacht, als Julia doodop naast hem in slaap is gevallen. Hij staart een poosje naar het plafond en staat dan op. In zijn koffertje vindt hij zijn telefoon, weggestopt tussen schone shirts en onderbroeken. Aarzelend zet hij hem aan, waarna een paar sms’jes hem laten weten dat Claire vandaag een paar keer geprobeerd heeft hem te bereiken. Als de telefoon plotseling begint te rinkelen, laat hij hem van schrik bijna uit zijn handen vallen.
‘Lieverd, hoe gaat het met je?’ hoort hij Claire met ongeruste stem vanuit de verte vragen.
‘Goed, goed,’ bromt hij, waarop zij wil weten waarom hij de hele dag onbereikbaar is geweest.
‘Batterij was leeg,’ hoort hij zichzelf liegen, ‘maar alles gaat goed, ik bel je morgen, dag schat,’ waarna hij snel de verbinding verbreekt.

Heel even staat hij weer met beide voeten op de grond. Denkt hij aan thuis, aan de deprimerende sleur. Claire is al lang niet meer de sprankelende, jonge vrouw met wie hij ooit trouwde. Sinds ze bevallen is van hun dochter, walgt hij soms van haar. Haar gewicht lijkt alsmaar toe te nemen en haar gezondheidsklachten hinderen hem steeds meer. Hoewel hij ouder is dan Claire, voelt hij zich fitter, jonger dan ooit. Hij is de veertig nog maar net gepasseerd en bruist van het leven! Avontuur wil hij. Romantiek, passie.

Het besef was plotseling gekomen. Om niet verstikt te worden door Claire en de dagelijkse sleur, zou hij zijn lot in eigen hand moeten nemen. Avontuur klopt doorgaans niet spontaan aan. En zo was zijn zoektocht begonnen. Een tocht die hem naar dit prachtige, jonge Bulgaarse meisje had gebracht. Hij wil niets liever dan de verloren jaren inhalen en op dit moment kan Julia hem daarbij helpen. Hij buigt zich over haar heen, blaast plagend in haar gezicht. Hij hoopt dat hij haar wakker kan maken, want hij wil niet meer wachten. Hij wil inhalen.