Is emancipatie achterhaald?

Het zal zo’n dertig jaar geleden zijn dat we verhuisden naar een klein dorpje in de Alblasserwaard.
Ik had me indertijd voorgenomen om met hart en ziel in het dorpsleven te storten, want dàt is de manier om goed in te burgeren werd me verteld.
Toen ik dan ook in de krant las dat er een politieke vergadering zou zijn van de A.R.P, een partij die niet meer bestaat, besloot ik om daar ook actief te worden. Tenslotte was ik net ontwaakt uit een sluimerende zeer ongeëmancipeerde familie, en was vastbesloten op m’n strepen te gaan staan.
Ik stapte dus de vergadering binnen en trof daar uitsluitend mannen aan. De voorzitter opende vergadering en heette iedereen hartelijk welkom, in het bijzonder die ene vrouw die ik dus was.
Hij benadrukte dat het heel bijzonder was, want dit was de eerste keer in de geschiedenis in dit dorp dat er een vrouw in de zaal zat. Hij voegde eraan toe dat er nu tenminste iemand was die voor de koffie kon zorgen, want dat was al jaren een probleem. Woest was ik, nog net niet genoeg geëmancipeerd om weg te lopen, maar het was natuurlijk wel de laatste keer dat ik die vergadering bezocht.

Nu zou je denken dat in deze tijd zoiets niet meer zou voorkomen, maar niets is minder waar.
Kortgeleden was ik op een vergadering van docenten van ‘Seniorweb’, waarin ik actief ben.
Weliswaar zijn dat bijna allemaal senioren, maar naast mij zat ook nog een andere seniora.
In de pauze uiteraard weer een koffiepauze. Alle mannen keken naar ons seniorita’s, maar mijn buurvrouw, iets baziger dan ik, zei: “Blijf zitten, die kerels moeten het zelf doen”.
Druk met elkaar pratend negeerden we de zoekende blikken en de wachtende stilte die viel en we deden alsof we gek waren. Met een zucht stond mijn buurman op en zei tegen een ander: “kom, laten wij dan maar voor de koffie zorgen”.
Waarschijnlijk ligt het aan de leeftijd van deze mannen en zijn ze gewend dat ze thuis nog een super
verzorgend vrouwtje hebben, die hen in de watten legt en misschien wel zelfs hun kleren nog iedere morgenklaarleggen.

Maar ik zie met genoegen dat de mannelijk generatie van nu niet schroomt om de handen uit de mouwen te steken. Hoewel dat ook weer dubbel is, want als ik zie hoe druk onze twee zonen zijn met het huishouden van hun gezin, bekruipt me wel eens het gevoel dat ze zwaar misbruikt worden door onze schoondochters.
Aan de andere kant zie ik bij onze twee dochters, die allebei met een buitenlandse man getrouwd zijn weer wat anders. Die mannen doen vrijwel niets in huis, maar zij komen dan ook uit een machocultuur. Ook daar kan ik me over opwinden en dan vind ik weer dat onze dochters misbruikt worden. Hebben we onze kinderen niet goed opgevoed, of juist wel, of zijn het toevallig allemaal doetjes ? Dat zal altijd de grote vraag blijven.

Sophie