Hij is nogal beschonken, maar hij herkent me meteen. Afgelopen zondag trakteerde hij me op kopstoten, opgelucht dat hij iemand had om Engels tegen te praten. Nou vallen er bij mij al gauw gaten na een paar kopstoten, maar ik wist nog wel dat hij uit Australië komt, arts is, in rampgebieden had gewerkt en er nu drie maanden tussenuit was middels een wereldreis. Ik wist zelf zijn naam nog. Hij de mijne niet meer, maar dat vindt hij nu niet relevant. Zoenen is wat hij wil, lekker lang en wild tongen. Dat had hij die vorige keer al willen doen, zegt hij. Dat is dan compleet aan me voorbij gegaan. Hij kijkt naar zijn gezelschap niet meer om, dat per taxi vertrekt. Hij wil met mij mee en zo liggen we al snel over elkaar heen. Hij zoent lekker en eindeloos, en god hij is zo mooi. Stevig gebouwd, mooie rij tanden en haar van zijn kin tot aan zijn tenen. Hij wil nooit meer afscheid van mij nemen; ik moet mee naar Australië en hij zal wel voor me zorgen. Dan huilt hij en ik troost hem, en we vrijen totdat we in slaap vallen.

Wanneer ik wakker word, kan ik zo op zijn behaarde lijf klimmen en hem gruwelijk misbruiken want hij ligt in coma. Uren lig ik alleen maar naar hem te kijken, hoe hij in de ochtendschemering naar drank ligt te ruiken. Dan slaat hij de ogen op, en nog voor hij iets gezegd heeft, begint hij weer te zoenen. Hij doet zich tegoed aan mijn tepels en ik voel ik zijn behaarde borst onder mij zwoegen. “Hoe laat is het?” wil hij dan ineens weten. Half tien? Hij zegt dat hij moet gaan, omdat zijn vriendinnen fietsen had gehuurd voor vandaag. Maar hij wil niet gaan; hij wil bij mij blijven. Kreunend van tegenzin kleedt hij zich aan.

Hij wil me weer zien. “Kom je later nog naar dat kroegje?” vraagt hij, als ik met hem naar de hoofdingang van het complex wandel om hem de weg naar de U-bahn te wijzen. “Stuur me anders een SMS-je”, zeg ik. Hij heeft geen mobieltje. “Ja, ik kan vanavond wel naar dat kroegje komen.” Kan er ook nog wel bij; drink toch al teveel. Hij steekt een sigaret op, geeft me nog een zoen en gaat. Ik kijk hem na. Misschien ben je wel stapelgek.

Hoe lang is het geleden dat er iemand zo gek op mij was? Niet dat het ooit goed afliep… . Overmorgen vertrek je, en dan zien we elkaar nooit meer. En dat mag ook niet, want als je nog langer hier bent, wil ik niet meer zonder je leven en reis ik je de hele wereld achterna. Ik kan dan wel heel erg lekker zoenen en zie eruit als Hemingway: als jij echter denkt dat je vanavond door mij genadeloos uitgewoond wordt, kom je van een koude kermis thuis. Niet dat ik niet zou willen hoor, maar jeweetwel. Dat moet je zien te vermijden, als je over 22 jaar zo oud bent als ik nu. Mooi berenjong met je nuttige beroep, je moet goed voor jezelf zorgen. Daar in dat zonnige Brisbane loopt vast een Hemingway rond die wel iets te geven heeft, want ik heb niks: erectie, geld, werk, opdrachten, vrienden: allemaal foetsie. Je zult het misschien nooit weten, maar je wil mij niet.

Misschien moet je vanavond maar wegblijven.


13 reacties

Libelle · 24 januari 2012 op 07:45

Nou, daar gaan mijn oogjes gretig overheen, over deze tekst. Is jou echte naam Helen? Ik zou ook zo eerlijk geweest zijn denk ik; echte liefde hé.

Harrie · 24 januari 2012 op 07:52

Mooie hunkering vanlidt. Forward to reality.

pally · 24 januari 2012 op 10:16

Mooi, vanlidt:

rauw, teder en realistisch tegelijk :wave:

groet van pally

SIMBA · 24 januari 2012 op 11:36

Prachtig stukje, leest lekker!

arta · 24 januari 2012 op 14:30

Ik vind dit dus echt heel erg goed geschreven, geen franjes, gewoon puur zoals het gaat, soms…

Dees · 24 januari 2012 op 18:55

Prachtig als meestal. Liefdesverdriet om iets dat gedoemd was om folly te blijven. Gedoemd of gekozen en terecht? Dat zal ik als lezer dan maar moeten geloven…

LouisP · 24 januari 2012 op 22:24

erectie, geld, werk, opdrachten, vrienden: allemaal foetsie. Je zult het misschien nooit weten, maar je wil mij niet.

Prachtig stuk zeg. Even lastig om te snappen, ik wist niet dat je homo bent.
Maar sterk geschreven

Ferrara · 24 januari 2012 op 23:43

Je stuk “Kennedy” eindigde met Weltschmerz.
Dit is Weltschmerz. Althans zo komt het bij mij binnen.

Mien · 25 januari 2012 op 23:42

Ja, ja, zo lust ik ze graag, rauw. De column dan.
Zonder paspoes en recht uit het hart.
Graag gelezen vanlidt. I want more.

Mien

Mien · 1 februari 2012 op 08:48

:duimop: vanlidt
:duimop: Redactie CX
:duimop: Jacob

arta · 1 februari 2012 op 09:45

Gefeliciteerd, Vanlidt!
Zó terecht, deze CvdM!

embee · 3 februari 2012 op 14:22

Proficiat, echt verdiend!!!

groetje van Embee

champagne · 24 februari 2012 op 23:01

Bitterzoet en wat een zelfkennis! Mooi geschreven, ik heb genoten.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder